Roland ten Hove

Een dag eerder hebben we in tal van pas aangeschafte tassen al onze spullen weten te proppen. In plaats van een autoreis terug naar Nederland, vliegen we nu terug. De hel die we eerder op Schiphol en Dublin meemaakten, kunnen we nu nog eens ervaren. In alle vroegte rijden we met de huurauto in de stromende regen naar Cork.

Geen normaal mens waagt zich op de weg, dus kunnen we flink doorrijden. Pas rondom de bewoonde wereld, zien we steeds meer verkeer. Veel invloed op onze voorsprong heeft dat niet. We kunnen zelf in alle rust nog de tank volgooien bij een tankstation op steenworp afstand van het vliegveld. Ruim op tijd leveren we de sleutels van de huurauto in, die we op flinke afstand van de hal hebben moeten parkeren.

Cork is gelukkig een kleinere luchthaven dan Dublin, maar nog steeds even chaotisch. Bij het inchecken vraagt de medewerker van KLM of alle extra bagage wel betaald is. Wij zeggen dat dit zo is, maar omdat Allianz onze vlucht heeft geboekt en dat drie dagen heeft gekost en twee keer mis is gegaan, durf ik dat niet met zekerheid te zeggen. Aan de andere kant, mogelijke extra kosten worden op de bij KLM bekende creditcard geboekt en die is niet van ons.

Na de bagagecontrole krijgen we nog vier formulieren mee die door de Nederlandse overheid worden geëist bij de grens. Waar zelfs Ierland deze zomer digitale formulieren introduceerde voor dit doel, houdt Nederland vast aan de papieren variant. Ondanks onze geldige QR-code, moeten we deze toch invullen. De pen krijgen we cadeau, waar corona niet goed voor is.

De douanecontrole in Cork is aanzienlijk anders dan in Dublin. Zo werd geëist dat mijn laptoptas geopend zou worden en alle apparatuur in afzonderlijke bakken zou worden gedeponeerd. Van de medewerkers mocht ik er niet bij blijven, al deed ik dit wel. Volgens hen was dat niet nodig, want ze waren best te vertrouwen. Dat zal best, maar mijn medepassagiers vertrouw ik over het algemeen iets minder.

De gate hadden we relatief snel gevonden, al is het maar omdat Cork er niet zo veel heeft. Het wachten was een eindeloze beproeving. Om de tijd te doden begon ik met het spotten van Nederlanders. Helaas is dat een saaie exercitie geworden, omdat je ze er tegenwoordig zo uitpikt, ze dragen namelijk 9 van de 10 keer hun mondkapje verkeerd.

Veel hulp hoefden we niet te verwachten van het personeel nadat we voor de derde maal onze tickets hadden laten zien. Pas als iedereen door de laatste controle was, mochten we onder begeleiding gebruik maken van de lift. Niet zo handig, als je met veel handbagage nog een vol vliegtuig in moet. Ook het personeel van KLM blijft dan liever op de achtergrond. Dit tot grote ergernis van ons, maar ook een behulpzame Ier, die ons goed heeft geholpen.

Een dag eerder hebben we in tal van pas aangeschafte tassen al onze spullen weten te proppen. In plaats van een autoreis terug naar Nederland, vliegen we nu terug. De hel die we eerder op Schiphol en Dublin meemaakten, kunnen we nu nog eens ervaren. In alle vroegte rijden we met de huurauto in de stromende regen naar Cork.

Geen normaal mens waagt zich op de weg, dus kunnen we flink doorrijden. Pas rondom de bewoonde wereld, zien we steeds meer verkeer. Veel invloed op onze voorsprong heeft dat niet. We kunnen zelf in alle rust nog de tank volgooien bij een tankstation op steenworp afstand van het vliegveld. Ruim op tijd leveren we de sleutels van de huurauto in, die we op flinke afstand van de hal hebben moeten parkeren.

Cork is gelukkig een kleinere luchthaven dan Dublin, maar nog steeds even chaotisch. Bij het inchecken vraagt de medewerker van KLM of alle extra bagage wel betaald is. Wij zeggen dat dit zo is, maar omdat Allianz onze vlucht heeft geboekt en dat drie dagen heeft gekost en twee keer mis is gegaan, durf ik dat niet met zekerheid te zeggen. Aan de andere kant, mogelijke extra kosten worden op de bij KLM bekende creditcard geboekt en die is niet van ons.

Na de bagagecontrole krijgen we nog vier formulieren mee die door de Nederlandse overheid worden geëist bij de grens. Waar zelfs Ierland deze zomer digitale formulieren introduceerde voor dit doel, houdt Nederland vast aan de papieren variant. Ondanks onze geldige QR-code, moeten we deze toch invullen. De pen krijgen we cadeau, waar corona niet goed voor is.

De douanecontrole in Cork is aanzienlijk anders dan in Dublin. Zo werd geëist dat mijn laptoptas geopend zou worden en alle apparatuur in afzonderlijke bakken zou worden gedeponeerd. Van de medewerkers mocht ik er niet bij blijven, al deed ik dit wel. Volgens hen was dat niet nodig, want ze waren best te vertrouwen. Dat zal best, maar mijn medepassagiers vertrouw ik over het algemeen iets minder.

De gate hadden we relatief snel gevonden, al is het maar omdat Cork er niet zo veel heeft. Het wachten was een eindeloze beproeving. Om de tijd te doden begon ik met het spotten van Nederlanders. Helaas is dat een saaie exercitie geworden, omdat je ze er tegenwoordig zo uitpikt, ze dragen namelijk 9 van de 10 keer hun mondkapje verkeerd.

Veel hulp hoefden we niet te verwachten van het personeel nadat we voor de derde maal onze tickets hadden laten zien. Pas als iedereen door de laatste controle was, mochten we onder begeleiding gebruik maken van de lift. Niet zo handig, als je met veel handbagage nog een vol vliegtuig in moet. Ook het personeel van KLM blijft dan liever op de achtergrond. Dit tot grote ergernis van ons, maar ook een behulpzame Ier, die ons goed heeft geholpen.

Onze laatste vakantiedag, voor zover wij nog kunnen spreken van een vakantie, spenderen we in de buurt. Na een uitgebreide lunch in Castletownbere, waar we uiteraard weer volledig onderworpen worden aan een coronacontrole, rijden we nog een klein rondje in de omgeving. Hierbij slaan we Travaud niet over.

De weg naar dit piertje is smal, heel smal. Onze gehuurde auto past maar net tussen de bosjes, die de weg ernaar toe overwoekeren. Nu blijkt pas dat reguliere autospiegels niet alleen voor minder zicht zorgen, maar ook nog eens onpraktisch ver uitsteken.

Richting Travara, waar het water bijzonder hoog staat, hebben we meer ruimte. Door de laaghangende bewolking, die steeds meer naar mist begint te neigen, zien we weinig van de omgeving. Nog altijd is Travara een populaire plaats voor de lokale bevolking om te zwemmen of met de boot uit te varen. Op commercieel gebied draait Travara ook nog mee, zo blijkt. Voor het eerst in jaren zien we de grote loodsen in gebruik en ligt er een bijzonder grote boot in het kleine haventje.

Wanneer de avond valt, moeten we alles inpakken. Omdat we terugvliegen, hebben we flink moeten investeren in tassen, die ineens aan allerlei regels moeten voldoen. Dit hele gedoe toont maar weer aan dat vliegen binnen Europa eigenlijk totaal overbodig zou moeten zijn. Een keer vliegen tijdens een vakantie vind ik al te veel, laat staan twee. Dat we nu voor de derde keer in een vliegtuig moeten stappen is helemaal een verschrikking.

Desalniettemin zullen we ons braaf melden op het vliegveld, uiteraard nadat we de huurauto netjes hebben getankt en gestald. Hoewel de luchthaven op slechts twee uur rijden afstand ligt, moeten we alsnog extreem vroeg vertrekken. Ook dit is weer één van de prettige bijkomstigheden van een vliegvakantie, het veel te vroeg aanwezig moeten zijn op de luchthaven. Wat een feest…

Een paar dagen later wagen we een tweede poging om uit eten te gaan in Killarney. Voordat we naar deze stad gaan, stoppen we eerst in Kenmare. Hier slaan we, zoals gebruikelijk, cheddar in. De Ierse vleeswaren moeten we noodgedwongen laten liggen. Vlees meenemen in het vliegtuig is te riskant.

Hierna rijden we door naar Killarney. Op het centrale parkeerterrein parkeren we de auto. Voor de zekerheid maken we een foto van de locatie, de auto valt door de vorm, de kleur en het kenteken nu helemaal niet meer op. De wandeling naar het restaurant is zeer kort, waardoor we veel te vroeg aanwezig zijn. Er is zelfs nog tijd genoeg om kort te winkelen in de stad.

Uiteindelijk nemen we plaats in het Thaise restaurant. De controle van de coronabewijzen verloopt chaotisch. Het is inmiddels duidelijk dat de Ierse app minder goed functioneert dan de Nederlandse. Dat leidt automatisch weer tot frustratie bij de restauranteigenaar die zo goed mogelijk de regels probeert na te leven. Zonder volledige controle mogen we gaan zitten.

Na een paar dagen hebben we een vervangende auto geregeld. Niet vanuit de verzekeringsmaatschappij, maar zelf. Deze moeten we ophalen op het vliegveld van Cork, toevallig ook de plek waar we vandaan zullen vliegen. Naar huis rijden gaat niet, omdat de verzekeringsmaatschappij niet aan de voorwaarden in het contract kan voldoen.

Op het uitgestorven vliegveld van Cork worden we door een aardige man geholpen. Als hij hoort dat we richting Castletownbere gaan, adviseert hij ons een iets duurdere auto te nemen, die wel veiliger en comfortabeler is. Wie de regio niet kent, zou dit ongetwijfeld afdoen als reclamepraatje, maar de man in kwestie had wel degelijk gelijk. De auto die we meekrijgen is echter een gedrocht op wielen. Daarnaast is de auto wit, een kleur die ik nooit voor een voertuig zou kiezen. De vering is echter top, en dat is het enige dat telt in Ierland. Ook het feit dat deze auto op diesel rijdt, dat hier goedkoper is, maakt het leed dragelijker.

Voordat we richting huis rijden, doen we eerst wat boodschappen in een winkelcentrum in de buurt. De eerste uitdaging is de parkeergarage, die duidelijk niet is gebouwd op dit type auto. Wonderwel gaat het goed en is de eerste horde genomen. Ook de terugrit naar huis is memorabel. Met een Iers kenteken word je toch net iets anders benaderd dan wanneer je een Nederlands kenteken hebt.

Na ruim een uur bellen met de alarmcentrale van de verzekeringsmaatschappij, zijn we nog geen stap verder gekomen. Niet omdat ze niet weten wat ze moeten doen, ze nemen gewoonweg niet op. De lokale bevolking ziet het met lede ogen aan, en regelt zelf iets. Uit het niets komt een sleepwagen om ons mee te nemen, naar de dichtstbijzijnde garage. In ons geval is dat Eyeries.

Deze sleper rijdt al vrolijk bellend over de Ierse kronkelige wegen, zelfs tot in de bergen. Op plekken waar ik geen bereik heb, heeft hij dat wonderbaarlijk genoeg wel. Bij het passeren van een politiebureau weet hij zelfs nog te toeteren en zwaait hij met zijn mobiel in zijn hand naar de agenten. In Nederland was je als beroepschauffeur gegarandeerd een paar honderd euro kwijt geweest en kreeg je ongetwijfeld nog een of andere verplichte cursus aan je broek.

Uiteindelijk bereiken we de garage, waar met brute kracht onze auto al wrak wordt behandeld. Het maakt hen blijkbaar niks uit of er nog additionele schade bij komt. Ons wel, en de verzekeringsmaatschappij ook. Snel maak ik wat foto’s van deze acties, dan is er tenminste wat bewijsmateriaal.

De dagen die volgen, zijn we kwijt aan het geregel met de verzekeringsmaatschappij. Van onze vakantiedagen, zien we er 4 in rook op gaan. Ook hier geldt, het volledige verhaal volgt nog.

Na het doktersbezoek, staat een diner gepland bij een Thais restaurant in Killarney. We hebben gereserveerd en zouden zelfs binnen kunnen eten; al zegt de website van het restaurant iets anders. Met onze paspoorten en coronacertificaten op zak, stappen we in de auto en gaan we op weg naar Killarney.

Op de R569 tussen Kilgarvan en Morley’s Bridge, ter hoogte van Gortloughera, slaat het noodlot toe. De volgende alinea’s zijn een uitgebreide beschrijving van een ongeval dat nog geen 5 seconden heeft geduurd.

Op een nagenoeg recht stuk weg klinkt in de auto plots een metalig geluid. Het geluid doet enigszins denken aan een iets te zware aanhanger die gekoppeld wordt aan de trekhaak. Veel tijd om erover na te denken, is er niet. In een fractie van een seconde wordt de auto onbestuurbaar en komen we terecht in de berm. Door flink te remmen, probeer ik spoedig snelheid te minderen. Ondertussen probeer ik door het stuur naar rechts te trekken, de rechterhelft van de auto nog op de weg te houden.

Het mag niet baten, de auto verdwijnt in de berm en blijkt een totaal verlies te zijn. In verband met het onderzoek naar de toedracht en de afwikkeling van de schade volgt dit uitgebreide verhaal op een later moment. Op dit moment is in ieder geval de vakantie op pauze gezet. Killarney gaan we niet bereiken. Het ziekenhuisbezoek in Cork is ook van de baan, al is niet iedereen daar ongelukkig mee.

In het vliegtuig ging het aardig mis met al onze knieën. Eén knie in het bijzonder, die van mijn vrouw, overleefde de vlucht niet, of beter gezegd, het uitstappen. De bewegingsruimte in een vliegtuig is tot op de millimeter nauwkeurig berekend. Wie tussen de stoelen ook nog met een baby moet manoeuvreren, heeft een probleem.

Aangezien de pijnklachten niet afnamen, bellen we met de alarmcentrale van onze zorgverzekeraar. Puur om te controleren welke stappen we nog moeten ondernemen. Zij raden ons aan om toch een arts te bezoeken. Het dichtstbijzijnde grote ziekenhuis zit echter in Bantry, ruim 45 minuten rijden. Gelukkig zit er in Castletownbere ook nog een ziekenhuis; dat is binnen 10 minuten te bereiken.

Na lang zoeken, vinden we het ziekenhuis. De dame achter de balie moet ons helaas teleurstellen; in dit ziekenhuis wordt al een tijdje geen echte behandeling meer uitgevoerd; het is meer een verpleeghuis geworden. Wel is ze zo vriendelijk om een huisarts in de stad voor ons te bellen, die ons verder zou kunnen helpen.

Deze arts, die moeiteloos omschakelt van het Engels naar het Afrikaans, is zichtbaar blij om deze taal weer eens te spreken. Na een uitgebreid consult spreken we nog over Nederland, het koningshuis, Amsterdam, vliegreizen en nog meer zaken. Met een verwijsbrief op zak, verlaten we de huisartsenpraktijk. Morgen zullen we niet naar Bantry moeten, maar naar Cork.

Dublin is ’s nachts een bijzondere stad. Tegen alle verwachtingen in is het zelfs een beetje uitgestorven, maar dat maakt de hoofdstad van Ierland zo mogelijk mooier dan bij daglicht. Omdat we de tolweg M50 hoe dan ook willen vermijden, na een akkefietje twee jaar eerder, gaan we kriskras door de stad, op weg naar de juiste snelweg die ons richting Cork moet brengen. Wanneer we ver genoeg van Dublin af zijn, geven we ons navigatiesysteem toestemming om de tolwegen weer in de route op te nemen. Er volgen er immers nog twee, waar je netjes met muntjes kan betalen.

Hoe verder we richting het zuiden rijden, hoe donkerder het wordt. Verlichting langs de wegen is in Ierland redelijk uniek. Hierdoor is het wel goed mogelijk om te genieten van de sterrenhemel, die ons nog trakteert op een gigantische vallende ster. Na een paar uur rijden bereiken we Kealkill. Vanaf hier is het nog precies een uur rijden naar onze verblijfplaats.

Dat laatste uurtje rijden we nagenoeg volledig in duisternis. De dorpen hebben vaak niet meer dan 5 lantaarnpalen. In de verlichting van onze koplampen zien we nachtvlinders die qua formaat meer op vleermuizen lijken en schieten katten en vossen snel de berm in. Groot wild, waarvoor gewaarschuwd wordt door verkeersborden, komen we gelukkig niet tegen. Aan het einde van de nacht bereiken we eindelijk onze eindbestemming.

Op wonderbaarlijke wijze gaat het op Schiphol stukken sneller dan in Dublin. Binnen de kortste keren staan we bij de veiligheidscontrole. Geheel volgens verwachting worden we uitgekozen om de uitgebreide behandeling te ondergaan. Zelfs onze dochter van één jaar oud wordt volledig gefouilleerd. Ook wordt een tas uitgekozen die iets te veel de aandacht trekt. Het blijkt te gaan om een bus talkpoeder in een tas met spullen voor de baby. De tas met maar liefst 300 pillen paracetamol wordt zonder vragen aan ons teruggegeven.

In het vliegtuig zitten we weer achterin, alleen is de vlucht naar Dublin aanzienlijk drukker dan de vlucht naar Amsterdam. Ergens is dat wel logisch, immers is Nederland nog steeds een donkerrood land op de kaart van Europa. Dit heeft wel tot gevolg dat ik volledig opgevouwen in mijn stoel zit en mijn knieën nauwelijks kwijt kan. Elke keer wanneer de stewardessen met het wagentje door het gangpad gaan, verlies ik een stukje van mijn knieschijf. Na het landen duurde het even voordat ik weer fatsoenlijk lopend het vliegtuig kon verlaten, evenals mijn vrouw, die op bijzondere wijze haar knie verdraaide.

Iets langzamer dan normaal komen we aan bij de paspoortcontrole. Al onze papieren hebben we bij ons; paspoorten, gele boekjes, QR-codes en de digitale versie van het Ierse Passenger Locator Form. Her en der staan nog mensen dit formulier digitaal in te vullen, omdat zij dit niet vooraf hadden gedaan. De Ierse regering is wel zo vriendelijk geweest om her en der QR-codes op te hangen die je leiden naar de juiste webpagina. Ironisch genoeg hoeven wij enkel ons paspoort te laten zien.

Na een korte wandeling en busrit naar de auto, begint onze nachtelijke rit door Ierland. Van Dublin naar Eyeries.