Roland ten Hove

Nog geen half uur later rijden we de boot af, naar de beruchte rotonde waar iedereen op de harde manier leert om rechts te rijden. Vorig jaar zagen we hier nog een goed voorbeeld van. Dit jaar lijkt het allemaal soepeler te verlopen, met name omdat er voornamelijk Fransen en Belgen aan boord waren.

Door de vertraging van ruim 2 uur zullen we onze geplande aankomsttijd niet halen, al gaan we wel proberen om zo vroeg mogelijk thuis te komen. Nabij Assevillers pauzeren we kort, alvorens we ons begeven op de vele tolwegen die Frankrijk kent.

Uiteindelijk zoeven we naadloos de grens over, er zijn tijden geweest waarin je met je ogen dicht kon bepalen wanneer je Frankrijk verliet. Tegenwoordig is de kwaliteit van de Belgische wegen er aardig op vooruit gegaan. Na een korte tanksessie in Nazareth rijden we in één keer door naar Nederland.

Zowel in Frankrijk als België werden we al getrakteerd op de nodige lichtflitsen, in Nederland krijgen we de bijbehorende regen. Deze is zelfs zo hevig dat vrachtwagenchauffeurs de snelweg verlaten en degenen die nog wel durven, niet harder gaan dan 60 kilometer per uur.

Bij thuiskomst blijkt dat de toegangsweg naar onze woonwijk zelfs deels onder water staat, een unicum. Blijkbaar heeft het in die paar uur in Nederland harder geregend dan tijdens gehele vakantie in Ierland.

Wat volgt is een lange overtocht op één van de nieuwste schepen van Irish Ferries. Gek genoeg is ook hier de veel te kleine kinderhoek naast de rustruimte gesitueerd. Positief punt is restaurant “The Wild Swans”. Dit zit zo goed verstopt dat je hier vrijwel direct kunt eten, in tegenstelling tot het centrale restaurant. De volgende ochtend besluiten we hier direct naar toe te gaan om te ontbijten.

Ook tijdens de vaart is de communicatie niet al te best. Op de oorspronkelijke aankomsttijd worden nog mensen geronseld om naar de bioscoop te gaan, wat impliceert dat we nog lang niet zullen aanmeren in Frankrijk. Navraag bij de balie levert een concreter antwoord op, namelijk 13:00uur lokale tijd. Uiteindelijk worden we nog net niet onze hut uitgetrokken door de schoonmakers, als we al om 12:20uur bij de auto’s zouden moeten zijn.

De volgende ochtend gaan we alsnog op de geplande tijd weg. Veel meer informatie hebben we van Irish Ferries niet meer gehad, dus wagen we de gok niet om uit te slapen om vervolgens, letterlijk, de boot te missen. Na een laatste check rijden we volgens planning naar Dublin.

In alle vroegte zijn de Ierse wegen uitgestorven, al helemaal op een zondag. Tijdens onze eerste korte pauze in Glengarriff is dit duidelijk te merken, er is vrijwel niemand op straat, behalve de illegale kampeerders op het parkeerterrein van de grootste toeristenwinkel van Glengarriff.

Ook tijdens onze tweede tussenstop merken we dat je op zondagochtend niet veel hoeft te verwachten. Bij het lokale winkeltje wordt de oven net gevuld als we aankomen. Na Cork buigen we uiteindelijk noordwaarts en komen we na een rit van 6,5 uur aan in de haven van Dublin.

Het inchecken verloopt vlekkeloos en de paspoortcontrole, die vrijwel gelijktijdig gehouden wordt, stelt ook niet zoveel voor. Het enige wat we tot dan toe weten is dat er wat vertraging is, maar sinds de dag ervoor hebben we niks meer gehoord.

Het lange wachten neemt een bizarre wending als we uiteindelijk een sms krijgen, met daarin de tijd dat we aan boord zouden gaan. Ware het niet dat die tijd ook al weer driekwartier geleden is. Ook bij het personeel navragen helpt niet. Pas na drie uur wachten mogen we aan boord.

Inmiddels is de laatste dag aangebroken van de vakantie. Na wat puzzelen om alles in de tassen te krijgen, en daarna alles weer in de auto, controleren we of we alle papieren en paspoorten in orde hebben voor onze terugreis. Voor het eerst reizen we terug via Dublin. Per boot gaan we naar Cherbourg en vanaf daar rijden we in één keer door naar Nederland.

Plots krijgen we een sms-bericht van de reder, Irish Ferries. Door slechte weersomstandigheden zal de boot vanuit Cherbourg naar Dublin met vertraging vertrekken; daardoor komt de boot te laat aan in Dublin en, logischerwijs, vertrekt deze weer met vertraging naar Cherbourg.

We worden geadviseerd om de website in de gaten te houden, al worden we daar niet wijzer van. Uiteindelijk besluiten we aan onze planning vooralsnog niks te veranderen.

Tijdens onze rit naar Killarney, eerder deze vakantie, zagen we langs de weg een reclameauto staan van Killarney Pet Farm. Onze nieuwsgierigheid was hierdoor gewekt, en lieten Google Maps het werk voor ons doen.

Na een rit, waarbij we op de bergwegen ingehaald werden door het regenwater, kwamen we aan bij een veredelde achtertuin. Met het betalen van de entree verschaften wij ons toegang tot het park. Ondertussen maakten we één van de spaarzame droge momenten mee. Vrijwel alles wat er rondliep kon geknuffeld worden, behalve de vogels en de medewerkers. Het eerste was jammer, het tweede kon me gestolen worden.

Vervolgens moeten we nog een bezoek brengen aan een winkel in de stad. Killarney staat niet bekend om de prettige bereikbaarheid van de winkels, maar de rit door de binnenstad sloeg alles. Na veel slingeren over de wegen parkeren we de auto uit pure frustratie maar in een straat waar niet moeten zijn.

Terug naar huis rijden we via een route die we dit jaar nog niet eerder hebben gereden. De afgelopen 24 uur waren bijzonder regenachtig, en er werd zelfs code geel afgekondigd door het meteorologisch instituut van Ierland. Als gevolg hiervan zien we veel wilde rivieren en watervallen in de bergen.

Voor de komende dagen is nog veel meer regen voorspeld, als is code geel inmiddels weer ingetrokken. Hopelijk spoelt de regen de auto een beetje schoon voordat we terugrijden naar Nederland.

Vlakbij Bantry, net buiten het centrum, verscholen in het groen, staat het Bantry huis. Het is al sinds 1940 voor het publiek geopend. Bantry House werd in 1710 gebouwd in de baai van Bantry. Destijds heette het nog Blackrock.

In 1750 werd het huis verkocht aan Richard White. Nadat hij het huis had overgenomen van Samuel Hutchinson veranderde hij de naam in Seafield. De familie kocht in de jaren erna grote stukken grond om het huis die werden ingericht als tuinen.

Het huis en de omliggende gebouwen en tuinen worden sinds 2000 gerenoveerd, nadat in 1997 een grote collecte is gestart. Het huis en de tuinen zijn tegenwoordig te bezoeken. Wandelen in de verschillende tuinen, van siertuin tot bos, behoort ook tot de mogelijkheden.

In de tuin zijn trappen te vinden die gezamenlijk 100 treden hebben. In werkelijkheid zijn het er 106, maar dat maakt het uitzicht niet minder mooi. Vanaf de andere kant van het huis is de baai goed te zien.

In het oosten van county Cork ligt het kleine plaatsje Drimoleague. Het plaatsje is waarschijnlijk alleen bekend van de ruïne van Castle Donovan, die nabij de rivier de Ilen ligt. Wat ook in dezelfde plaats ligt is Waterfall Alpaca Farm. Hier kan je tegen betaling alpaca’s bekijken, word je rondgeleid op de kleine boerderij waar ook konijnen en kippen zijn en krijg je een uitleg over alpaca’s.

Ook mag je een wandeltocht over het landgoed maken, waar je kan genieten van mooie uitzichten. Tegen wat meer betaling kan je dezelfde wandeltocht maken, maar dan onder begeleiding van een alpaca, of andersom; het ligt er maar net aan hoe het humeur van het beestje is.

Na de alpaca’s gevoerd en geaaid te hebben, zoeken we tevergeefs naar de kippen. Die hebben zich goed verstopt. De konijnen zijn er echter wel als de kippen bij wanneer we ze mogen voeren. Helaas is de wandeltocht met alpaca’s volgeboekt en mogen we zonder dier het wandelpad betreden. Wij slaan dit gedeelte toch maar over.

Nu we toch in Drimoleague zijn, rijden we ook even langs Castle Donovan. Dit rit ernaartoe is extreem kort voor Ierse begrippen. Binnen vijf minuten staan we naast een ruïne die nog toegankelijk blijkt te zijn. Veel verder dan de entree komen we niet, alles is met een type hangslot afgesloten dat je in Utrecht voor je fiets nodig hebt.

Het kasteel werd in de 16e eeuw bewoond door de O’Donovans. Echter heette het kasteel toentertijd nog Sowagh. De bouw van het kasteel nam veel tijd in beslag. Men gaat ervan uit dat het kasteel tussen 1560 en 1584 gebouwd is. Exacte informatie daarover ontbreekt namelijk.

In de 17e eeuw werd het kasteel zwaar beschadigd en in de jaren erna verdween veel van de bebouwing zoals de buitenmuur rondom het kasteel. De explosie, die in de 17e eeuw plaatsvond, zorgde voor een klein gat in de muur van de toren. De gevolgschade was uiteindelijk groter, de gehele constructie werd aangetast waardoor het bouwwerk gevaarlijk instabiel werd.

Tussen 2001 en 2014 is het restant van Castle Donovan gerestaureerd, waaronder de wenteltrap naar het hoogste punt van de toren. Deze is helaas (nog) niet toegankelijk. Uiteindelijk is het kasteel op de Ierse nationale monumentenlijst geplaatst.

Een bezoek aan Ierland is niet compleet zonder de Blarney Stone gekust te hebben, althans zo gaat één van de vele gezegden. De steen kussen leek mij geen goed idee, het kasteel bezoeken was echter wel een interessant idee.

Het kasteel, dat omstreeks 1200 gebouwd werd kent een bewogen geschiedenis. De ruïne die tegenwoordig te zien is dateert namelijk uit 1446, toen het steviger herbouwd werd door Cormac Laidir MacCarthy, nadat het eerder verwoest werd. In de jaren die volgden werd het kasteel meerdere malen veroverd tijdens de oorlogen die in Ierland woedden.

Tegenwoordig is het kasteel niet meer dan een ruïne, die door talloze toeristen bezocht kan worden. Smalle trappen leiden mensen naar het dak waar een prachtig uitzicht over de omgeving te zien is. Vanaf hetzelfde punt kan men ook een paar verdiepingen lager in het kasteel kijken. Tevens is op deze verdieping de Blarney Stone te vinden, die je uiteraard mag kussen.

Ook de tuinen rondom het kasteel zijn toegankelijk, met name de giftuin is een publiekstrekker. Giftige planten als wonderboom, opium en zelfs cannabis zijn hier te bewonderen, maar dan wel in een heuse plantenkooi.

Mijn bezoek richt zich voornamelijk op het kasteel en de giftuin. Bij binnenkomst vallen direct de borden waarop de wachttijden voor het kussen van de steen staat op. Het eerste bordje geeft 90 minuten weer, op grote afstand staat die met 60 minuten. Blijkbaar heb ik geluk nog voordat ik de steen überhaupt gezien heb, want na een beklimming van nog geen kwartier sta ik op wat eens het dak was van Blarney Castle.

Daar aanschouw ik hoe de minst lenige mensen allerlei capriolen uithalen om een steen te kussen, die elk jaar door duizenden mensen afgelebberd wordt. Het moet wel goed voor je weerstand zijn, maar ik sla over. Tot grote verbazing van de fotograaf die de foto’s maakt. Foto’s die je, op vertoon van je volgnummer, tegen betaling bij de souvenirwinkel kan afhalen.

Onderweg naar beneden, via een ander trappenstelsel, duik ik nog wat kamers in. De slaapkamers, die destijds niet zo best gelucht werden en de enorme keuken spreken tot de verbeelding. Nog interessanter is de oubliëtte, een meters diepe put waarin mensen werden gedumpt waar men vanaf wilde. Zodoende werd je letterlijk vergeten.

Via de giftuin, waar een cannabisplant staat waarvoor de Nederlandse politie direct een ontruimingsteam zou sturen, loop ik terug naar de hoofdingang. De uitgang blijkt verwerkt te zijn in een souvenirwinkel, slim bedacht van de uitbater. Na betaald te hebben bij de parkeerautomaat is alleen de slagboom openen nog een uitdaging; in Ierland is men niet gewend aan een bestuurder die links in de auto zit…

Nadat onze vertraagde vlucht logischerwijs ook vertraagd aankwam, zijn we vrijwel direct de auto in gestapt. Met een speciale shuttlebus worden we weer op de parkeerplaats afgezet waar ons voertuig gelukkig nog blijkt te staan. Het betalen is een ander verhaal, de automaten staan, gek genoeg niet verspreid op het terrein maar bij de uitgang. Heel handig.

Echter wisten we dit niet, dus proberen we het bij de informatiebalie te vragen. Door het glas zit een jongen Netflix te kijken op zijn mobiel. Zwaaien helpt niet, kloppen op de deur ook niet. Als laatste redmiddel tik ik tegen het glas, waardoor de jongen bijna door het dak schiet. Hij is zich rot geschrokken. Enigszins geërgerd wijst hij ons de automaat aan, om snel weer verder te kijken naar zijn favoriete serie.

We hebben nog een rit van ongeveer vier en een half uur voor de boeg. Door de vertraging besluiten we het aantal stops te beperkten tot slechts de noodzakelijke. De eerste is aan de rand van Dublin waar goedkoop getankt kan worden, de tweede is in Monasterevin, waar we snel ons avondeten proberen te eten. Helaas gooit de keuken roet in het eten, en vertrekken we toch later dan we wilden in de richting van Castletown.