Categoriearchief: 2013 – Estland

Met de bijzondere taxirit nog in het achterhoofd, checken we in. Onze koffers zijn nog steeds niet te zwaar, ondanks alle kersensiroop die mee naar Nederland gaat. De paspoortcontrole verloopt ook zonder noemenswaardige problemen, en even later zitten we in het kleine knusse vliegtuigje op weg naar Nederland.

Gek genoeg mag de “extreem grote” handbagage nu wel mee de cabine in. Toegegeven, het is wel even proppen om de luiken dicht te krijgen, waardoor het behoorlijk spannend is om eronder te zitten, maar het gaat prima.

Na een vlucht van nog geen 2,5 uur landen we in Nederland. De drukte valt meteen op, ook wachten we hier behoorlijk lang op onze koffers. Koffers die we niet helemaal hoeven uit te pakken, want na dit tripje naar Estland, gaan we ook nog in Nederland op vakantie…

De middag voor onze laatste dag hebben we al ons statiegeld nog verzilverd. Alle lege flessen, zowel de grote als de kleine, en alle blikjes zijn hier in te leveren. Afhankelijk van het formaat krijg je 4 of 8 cent terug. Al met al een leuk spaarpotje. Dat is ook de reden dat tal van zwervers de stranden afstruinen, op zoek naar lege flessen en blikjes.

De volgende ochtend vroeg bestellen we bij de balie een taxi. De receptioniste, die niet gediend is van vroeg opstaan, belt half slapend een taxibedrijf. We krijgen een controlecode mee, die we aan de chauffeur moeten vertellen. Zo weet hij dat we zijn klanten zijn. Alsof er in de vroege ochtend in een buitenwijk nog twijfel is.

De taxichauffeur is een man van weinig woorden. We rijden in een rotgang naar het vliegveld, via wegen die ik niet eerder had gezien. Hij kent de route blijkbaar op zijn duimpje, want alle kuilen weet hij behendig te ontwijken. Bij aankomst wijst hij enkel naar de taximeter.

Als we de kofferbak dicht willen doen, komt er eindelijk geluid uit de man. Boos gebaart hij dat de klep automatisch dichtgaat, daarbij bootst hij het geluid na dat de kofferbak zou moeten maken.

Het is onze een na laatste dag. De meeste dingen die we wilden doen, hebben we wel gedaan. Zo hebben we restaurant Peppersack bezocht en tal van souvenirwinkels geplunderd. Omdat we nog een dagkaart op onze Ühiskaart hebben staan, besluiten we nog even naar Pirita te gaan.

Nabij het strand staat namelijk een ijsverkoper die de beste milkshakes van Estland, maar mogelijk van heel Europa maakt. Twee jaar eerder konden we Pirita niet verlaten voordat we daar even hadden gepauzeerd. Het weer zit nu helaas niet mee. Op het strand worden we gezandstraald, wat alles behalve fijn is. Op een terrasje zitten is dat dan ook niet, laat staan in een ijskraampje als verkoper zitten.
Inmiddels is het ook gaan regenen, dus pakken we maar willekeurig wat bussen. De eerste busrit voert ons richting Muuga. We zien daar veel bossen. Ook treffen we begraafplaatsen in de bossen aan. Een bijzonder gezicht.

Daarna pakken we een bus naar de andere kant van Tallinn, de wijk Pelguranna. Deze ietwat vervallen buitenwijk is door de toeristen nog niet ontdekt, waardoor we soms wat vreemd worden aangekeken. Aangezien de bus een vrij grote onlogische lusroute rijdt, en wij halverwege zijn uitgestapt, is het nog een behoorlijk avontuur om weer in het hostel te geraken.

De wijk Lasnamäe is een typische Sovjet-wijk. De grauwe flats en de planmatige aanpak van de wegenbouw maakt de wijk anoniem. Zowel in Letland als Litouwen, maar ook in Oekraïne en Wit-Rusland zijn soortgelijke wijken te vinden. Ook in Tallinn zelf zijn kopieën van Lasnamäe te vinden, zoals Mustamäe.

Vandaag verkennen we de wijk, en komen we uit bij Lasnamäe Turg. Deze overdekte markt was geheel nieuw voor mij. Ook de bushalte is later toegevoegd aan de route van lijn 35, zo blijkt uit de compleet andere omroepstem die deze halte heeft ingesproken.

Het gebouw ziet er niet heel uitnodigend uit, maar we gaan het toch proberen. Het overdekte gedeelte dat niet in de hal ligt, is compleet uitgestorven. Hier zitten normaal gesproken de mensen die groenten uit hun moestuin komen verkopen. De hal zelf is ook niet heel druk, er zijn drie winkels open.

De eerste winkel is een supermarkt oude stijl. Je wijst de producten aan die je wil hebben, en de verkoper pakt ze netjes voor je in. De tweede winkel is een slager, niets bijzonders. De derde winkel trekt wel de aandacht.

Het is een vestiging van de Kaaskoning, Juustukuningad. De krijtborden zijn volledig versierd met Nederlandse vlaggen. We treffen het, in de winkel staat een bijzonder enthousiaste verkoper, die ons wel even de Nederlandse kaas gaat laten proeven. Zoiets hebben we, volgens hem, nog nooit geproefd. Onze nationaliteit houden we nog even geheim.

Het grappige is dat we tal van exportnamen voorbij horen komen. Zo proeven we “Vermeer”, in Nederland beter bekend als “Goudse kaas”. Ook de “Old Rotterdam” klinkt ons niet bekend in de oren. We besluiten een stuk kaas te kopen, uiteraard is dat wel wat duurder dan thuis, maar deze Rotterdamse kaas willen we liever niet missen.

De hilariteit is groot als deze verkoper erachter komt dat we uit Nederland komen. Gelijk wordt een heel arsenaal aan kazen tevoorschijn getoverd. We proeven ons suf, lunchen lijkt overbodig na dit bezoek.

Tallinn is op zich al een mooie stad, maar wanneer er weinig mensen op straat zijn, is het zowaar nog mooier. In 2006 genoot ik hier al van een mooie zonsondergang, zonder hordes toeristen. Dat was wel rond half 2 ’s nachts, de zon gaat in de zomermaanden nagenoeg niet onder in Estland.

Ook nu duiken we ’s avonds de stad in. De laatste bussen gaan al rond half 12, om daarna pas ’s ochtends om 6 uur weer te rijden. We zetten daarom volledig in op een taxi. Na een wandeling langs mooi verlichte plekken, zoals Raekoja Plats, dat door alle terrassen nog behoorlijk bruisend is, en Vabaduse Väljak, lopen we terug naar de stadspoort.

Waar dit overdag het domein is van de bloemenverkopers, staan hier ’s avonds en ’s nachts talloze taxi’s. Wij kiezen de chauffeur uit die de leukste muziek op heeft staan. Het blijken Zweedse hits te zijn. De chauffeur, een Est met Zweedse roots, herkent aanvankelijk het adres niet, maar gaat toch een poging wagen.

Vrij snel rijden we toch de goede kant op. Het gaat niet heel vlot, we rijden, of beter gezegd slingeren, constant de helft van de maximum snelheid. Op één van de drukste wegen is hij het spoor bijster. Ik meld hem dat hij de volgende afslag moet hebben. Ondanks zijn snelheid, weet hij de afslag toch te missen. Daarna doet hij toch een poging om de afslag alsnog te halen.

Ik stel hem gerust door te zeggen dat de volgende afslag ook prima is. Compleet verzonnen natuurlijk, ik heb geen idee. Het zorgt er in ieder geval wel voor dat hij nu weer rechtdoor blijft rijden. Uiteindelijk komen we veilig en wel aan bij het hostel in Lasnamäe. Op de teller staat €10, ik geef hem €12. Maar hij weigert dit te accepteren. Hij vindt namelijk dat hij zijn werk niet goed gedaan heeft, door de weg niet te weten.

Persoonlijk vond ik dat nog het minste probleem. Sterker nog, hij wil achteraf de €10 niet eens hebben, en hij gaat op zoek naar kleingeld. Ondertussen is het al best laat, en zijn we ook best moe. Ik geef hem het geld dat ik in mijn handen heb, en zeg dat het zo goed is. Nog voordat hij kan reageren, stappen we uit. Het duurt uiteindelijk nog even voordat hij zijn auto heeft gekeerd en terug kan gaan naar de binnenstad, als hij de weg nog weet.

Nabij Tallinn ligt Pirita. We zijn hier al eerder geweest om de Teletorn te bekijken, nu gaan we het strand van dichtbij bekijken. Echt strandweer is het trouwens niet, waardoor het behoorlijk rustig is langs de kust. Enkel de grote veerboten en cruiseschepen varen langzaam voorbij, en een enkele Est die de gok waagt om in deze wind te gaan surfen.

We komen ook bij het Russalka-monument. De Russalka was een Russisch oorlogsschip dat in 1893 zonk voor de kust van Estland toen het op weg was naar Finland. Het monument is 9 jaar na de scheepsramp op deze plaats neergezet. Het beeld stelt een engel voor die een orthodox kruis vasthoudt. Ze wijst in de richting van de plaats waar het schip verging.

Het beeld is ontworpen en gemaakt door Amandus Adamson. Naar eigen zeggen stond zijn huishoudster, Juliana Rootsi, model voor de engel.

We sluiten de dag af in een Sushirestaurant, dat in het busstation ligt. We zien de meest exotische combinaties op de kaart, zoals aardbeiensushi met room, in plaats van tonijn met sojasaus. Vanuit het restaurant hebben we prachtig zicht op de restanten van het Pirita Klooster.

Het werd ooit gebouwd tussen 1417 en 1436. Tijdens de Lijflandse oorlog werd het klooster door de Russen bijna helemaal met de grond gelijk gemaakt. Enkel wat buitenmuren staan nog overeind. De laatste jaren is het Pirita Klooster een populaire openluchtlocatie voor concerten geworden. Wanneer de wind goed staat, hoef je geeneens een kaartje te kopen.

Winkelen in Tallinn is niet moeilijk. Na de herwonnen onafhankelijkheid zijn in en om de stad tal van winkelcentra als paddenstoelen uit de grond geschoten. Viru Keskus, met daaronder het busstation en naast het gelijknamige hotel, is de bekendste. Winkelketens als Kaubamaja, vergelijkbaar met onze V&D, zijn hier te vinden.

Wat beter verscholen in de stad, ligt WW Passaaž. Hier treffen we ook een goed verscholen café, waar we op het dakterras plaatsnemen. Wachten op de ober is geen probleem, maar omdat het café meerdere verdiepingen kent en men niet altijd zicht heeft op alle ruimtes, krijgen we een kleine afstandsbediening op onze tafel. Er is een knop voor de rekening en een knop om een drankje te bestellen. Behoorlijk efficiënt, en achteraf ook helemaal niet duur.

De dag in de dierentuin sluiten we af bij Baltijaam, een trein- en busstation in Tallinn. Naast dit station ligt Baltijaama Turg, een heuse markt. Hier zijn diverse kraampjes te vinden die worden uitgebaat door mensen van verschillend allooi. Er zijn verkopers die enkel kerstartikelen in de aanbieding hebben en er zijn verkopers die vers fruit proberen te slijten.

Maar er zijn ook verkopers die heel andere spullen hebben. Zo treffen we een verbitterde Rus die ons een postzegel aanbiedt. Wanneer we één postzegel wel willen kopen, slaat de sfeer om. Hij wil ons namelijk een heel album verkopen. Maar wij gaan hier niet in mee, en dat valt verkeerd bij deze man.

Woest gebarend in het Russisch maakt hij ons duidelijk dat we moeten betalen. Waarvoor is niet duidelijk, want wij hebben niks in handen. Tijdens zijn tirade bekijken wij zijn kraampje wat beter. We zien tal van nazirelikwieën, daarnaast zien we ook een wapenarsenaal, allemaal bedoeld voor de verkoop.

Als de man uitgeraasd is, lopen we weg zonder wat te zeggen en zonder wat te kopen. Ondertussen gaat hij weer helemaal los. Wij vluchten, ondanks de visgeur, de vershal in totdat wij hem niet meer horen.

De laatste dag van onze Tallinn Card, die 72 uur geldig is, spenderen we in de dierentuin, Tallinna Loomaaed. De bushalte heeft een kortere naam, namelijk “zoo”. Precies op tijd haalt de caissière de kaarten door de ontwaarder, waardoor we stiekem 80 uur gebruik maken van onze Tallinn Card.

Omdat we op tijd binnen moesten zijn, lunchen we in de dierentuin. Het menu is vrij beperkt, namelijk enkel hamburgers. Gelukkig hebben ze wel Nestea, in twee smaken zelfs. De hamburger valt helaas wat minder goed, maar dat levert enkel mooie videobeelden op.

Voor de zekerheid nemen we nog wat ijsthee mee voor onderweg, want de zon blijft onophoudelijk schijnen; er is geen wolk te zien. We zien een hoop dieren, zoals de olifanten die eerder in een Nederlandse dierentuin te zien waren. Uiteraard zien we ook de albinoraaf die voor zijn eigen veiligheid in een kooi zit. De kaketoe zien we helaas niet, waardoor ons vermoeden wordt bevestigd dat hij helaas overleden is.

De nieuwste aanwinst van Tallinn op het gebied van musea is Lennusadam; Seaplane Harbour. Twee jaar geleden hebben we nog halsbrekende toeren uitgehaald om er te komen. Achteraf bleek het museum nog niet af, en dus niet geopend te zijn. We hadden overigens wel vrij toegang tot het bouwterrein; maar op wat schepen in het water, was er niet veel te zien.

Inmiddels draait het museum volop en is de hal volledig ingericht. Ze hebben heel hard hun best gedaan, het ziet er fantastisch uit. Met de juiste belichting wordt een speciale sfeer gecreëerd, die volledig aansluit bij het onderwerp dat men tentoonstelt; schepen. Het museum is een waardevolle aanvulling op het Eesti Meremuuseum, waar het onderdeel van schijnt te zijn.

Dicht in de buurt van Lennusadam ligt het Ests Openluchtmuseum, Eesti Vabaõhumuuseum. De naam zegt het al, een openluchtmuseum. In weinig gevallen is het weer zo belangrijk als in een dergelijk museum. Nog geen half uur na binnenkomst, slaat het weer volledig om. Een enorme regenbui trekt over het noorden van Estland, en is niet van plan snel weg te gaan. Enigszins beduusd komen we terug in de centrale hal, waar we nog wat souvenirs kopen, alvorens we teruggaan naar de bushalte.