Roland ten Hove

De reis eindigt op een typisch Nederlandse manier; in de file. De paspoortcontrole in Nederland is ineens enorm grondig. De auto’s worden verspreid over drie rijstroken, maar er zijn slechts twee douanekantoortjes geopend. Sterker nog, de middelste rijbaan loopt zelfs dood. Niet heel handig. Britten maken nu ineens kennis met ritsen en de afwezige hoffelijkheid van de Nederlandse automobilist.

Na een half uur mogen we eindelijk onze paspoorten laten zien aan de douanier. De kofferbak hoeft gelukkig niet open, bij niemand overigens. Blijkbaar produceert Nederland zoveel illegale middelen, dat importeren vanuit Engeland niet nodig is.

De douanier, die bijzonder vrolijk is op de vroege ochtend, wenst ons nog een goede terugreis naar huis. Een quarantainewaarschuwing zat er niet in; hij was goed geïnformeerd.

Omdat onze lunch nogal in het water was gevallen, en we daarna niet veel meer hadden gegeten, besloten we af te dalen naar het restaurant. De prijzen aan boord zijn astronomisch. Op de heenweg had ik dat ook al laten blijken, toen ik uit financieel oogpunt het ontbijt aan mij voorbij liet gaan. De situatie was nu anders, ik had geen enkele keus. Want gezien het tijdstip, zou ik de volgende ochtend sowieso niet ontbijten; al was het gratis.

Waar je voorheen op een wiebelend schip zelf met je dienblad moest lopen, zorgen de coronamaatregelen er nu voor dat je na het afrekenen een tafeltje kan uitkiezen. Daarna word je maaltijd keurig netjes bezorgd. Je moet wel zelf je bestek gaan halen, want anders loop je het risico om besmet te raken, is het idee. Het maakt de restaurantervaring aan boord wel een stuk plezanter.

De volgende ochtend worden we gewekt door de automatische omroep, die wederom met een te vrolijk muziekje aankondigt dat het ochtend is. Voor mij valt dit nog onder de nacht; maar daar denkt men anders over. Een half uur later worden we getrakteerd op vogelgeluiden, en weer een half uur later krijgen we muziek. Daarna klinkt de oproep om juist in de hut te blijven, totdat de ontscheping begint. Ook dit is een coronamaatregel die best fijn is. Nu sta je niet een half uur te dringen bij een trap, met al je bagage.

Wat wel jammer is, is dat de mededeling dat men naar de autodekken mag nooit is geweest. Hierdoor verloopt de ontscheping niet zoals gepland; want her en der blijven auto’s in de rijen staan. Voor ons geen probleem, want we hadden al wat afstand van onze voorganger gehouden. Die was trouwens wel op tijd.

Toen we in Fishguard in de auto stapten, typten we in het navigatiesysteem Harwich Port in. Ervan uitgaande dat Harwich slechts één haven heeft. Wanneer we daar aan zouden komen, konden we het adres nog aanpassen, dat zou slechts enkele minuten extra rijtijd opleveren.

Wat we niet wisten, is dat er blijkbaar meerdere Harwich Ports zijn. Qua richting klopte de route namelijk precies, dus argwaan hadden we niet. Het vervelende is dat we aan de verkeerde kant van de Stour stonden. Aan de overkant lag het schip dat we moesten hebben. In het plaatsje Shotley voerden we de coördinaten in die StenaLine op de website vermeldt, waarna we een mooie toeristische route voorgeschoteld kregen langs tal van dorpjes om de riviermonding in Oost-Engeland.

Gelukkig kwamen we alsnog op tijd aan. Ook hier stelde de paspoortcontrole niet zo veel voor. Na lang wachten, met het schip in ons kielzog, mochten we eindelijk aan boord en konden we de hut opzoeken.

Na Cardiff rijden we Wales uit. Via de Prince of Walesbridge, die tegenwoordig geen tolbrug meer is. Voorheen diende men hier namelijk wel tol te betalen, en heette de brug nog de Severnbridge, vernoemd naar de rivier waar deze overheen gebouwd is. Het scheelt in ieder geval veel tijd.

Qua tijdschema zijn we ruim op tijd, we zouden zelfs een extra stop in kunnen plannen om ergens fatsoenlijk te eten; dat was immers in Cardiff niet gelukt. Bij Swindon doen we een poging, maar de verkeersdrukte aldaar dwingt ons om toch door te rijden.

Het wordt uiteindelijk Reading. Echter gooien we daar enkel de tank van de auto vol. We zien op de kaart de verkeersdrukte rondom Londen steeds meer toenemen, waardoor we de gok niet durven te nemen. Het blijkt een verstandig besluit om gelijk door te rijden. We krijgen te maken met snelheidsbeperkingen, wegwerkzaamheden en bij tijd en wijle zeer slecht weer.

Met een grote boog rijden we om Londen heen, maar kunnen niet voorkomen dat we af en toe een file tegenkomen. Wanneer we de London Orbital Motorway verlaten, ziet het er rooskleuriger uit en halen we zelfs wat tijd in. Ruim op tijd komen we aan in Harwich Port, althans dat denken we…

Nog onder de indruk zijnde van onze grenspassage rijden we Wales in. Heel veel speling in de planning hebben we niet, dus plannen we onze pauzes met de grootste zorg. De eerste stop is in Bridgend. Hier maken we enkel gebruik van het toilet. De enige winkel die open is, is een koffiezaak; maar daar kan je niet mee lunchen.

Onze tweede stop is in Cardiff. Een mooie stop, want deze kennen we nog van een paar jaar geleden. Hier is niet alleen een schoon toilet te vinden, maar zijn er ook diverse eetgelegenheden en is er een souvenirwinkel te vinden.

Bij binnenkomst blijken slechts twee eetgelegenheden open te zijn. Bij de een is het ontzettend druk, en daar hebben we geen tijd voor. Bij de BurgerKing staat wonderwel helemaal niemand. Snel kapen we een bestelzuil. Maar we hadden beter moeten weten.

Binnen de norm, en dat is volgens de BurgerKing een kwartier, krijgen we onze maaltijd in een zak. Ons drinken paste er net niet bij, maar als het had gekund, dan had ook dat in de zak gekregen. Na de eerste slok proef ik gelijk een bekend schoonmaakmiddel. Niet dat ik dagelijks industriële schoonmaakmiddelen tot mij neem, maar de geur is onmiskenbaar. Met twee bekers loop ik terug naar de balie en vraag of hij de machine zojuist heeft schoongemaakt.

De jongen kijkt naar de machine alsof die het antwoord gaat geven. Daarna vraagt hij of we hetzelfde willen. Uiteraard niet, dus krijgen we wat anders. Maar ook deze twee bekers blijken niet alleen met koolzuurhoudende frisdrank gevuld te zijn. We geven de moed op.

Aangezien je bij de BurgerKing enkel de speciale sauzen kan bestellen bij de kipnuggets, leek ons dat een goede manier om eens aan mayonaise te komen. Vreemd genoeg troffen we die niet aan in de papieren zak. Voor de tweede maal keerde ik terug naar de balie. Beteuterd wees de jongen naar de bak waar de cupjes in hadden moeten liggen… Ja, ik zie ook dat ze er niet zijn, maar het lijkt me wel dat je dat wel even aan je klanten meldt.

De derde domper was het brood; dat was blijkbaar nog van voor de lockdown. Uiteraard hebben veel horecagelegenheden veel last gehad van de verplichte sluiting; maar in dit geval had de Britse overheid de heropening van de eetgelegenheden het beste geheim kunnen houden.

Na een veel te korte nacht dienen we voor half acht ’s ochtends ingecheckt te hebben. De haven is letterlijk om de hoek, dus ondanks ons late vertrek, zitten we snel op de boot. Omdat de overtocht nog geen vier uur duurt, hebben we geen hut. Door alle coronaregels is er namelijk op de boot plek zat.

Na een slopende bootreis, komen we eindelijk aan in Fishguard, Wales. Hoewel we geen formulieren in hoefden te vullen, hebben we dit stiekem toch gedaan. Je weet maar nooit. Met de paspoorten paraat en de PDF-documenten geopend op de mobiele telefoon rijden we van de boot af. Eerst passeren we de lokale politie, die dirigeert ons vakkundig uit de rij. Maar gek genoeg mogen we nu doorrijden, ze hadden al een file bij de te controleren auto’s.

Voor we het weten staan we plots op een parkeerterrein van de Tesco in Fishguard. Enigszins verbijsterd, want we zijn nergens gecontroleerd. Daarnaast waren we de enige auto met een Nederlands kenteken, voor veel agenten en douaniers is dat de spreekwoordelijke rode vlag in het systeem. Maar niet bij ons, ditmaal.

We kunnen snel op weg om het volgende land te doorkruisen, ditmaal naar Harwich in het oosten van Engeland.

Bij binnenkomst in onze B&B worden we gelijk gewezen op de coronamaatregelen. Elke keer als je het gebouw binnenkomt en verlaat, dien je je handen te ontsmetten. Mondkapjes zijn verplicht, avondeten is geschrapt en afstand houden is de norm. Koffie en thee, zoals dat altijd op de kamers aanwezig was, kan je bestellen. Je mag het dan wel zelf op komen halen.

Wij blijven enkel om te slapen, want we moeten voor 07:30uur al op de boot zijn. Wel duiken we nog de stad in, al is dat niet het beste tijdverdrijf. Vrijwel alles is al gesloten. De restaurantjes vanwege de coronamaatregelen, of omdat ze eerder al failliet zijn gegaan; de winkels omdat alles hier vrij vroeg sluit. Iets dat je niet verwacht van een havenstad. Enkel de SuperValu is nog open; maar ook hier moeten we snel zijn, want de sluitingstijd nadert.

Uit pure ellende rijden we maar een paar kilometer terug, naar Sinnottstown. Hier zit een McDonalds die wat ruimere openingstijden hanteert. Na afloop duiken we alsnog de supermarkt in, tot ergernis van de eigenaar die zuchtend bij de deur staat. Hoewel we nog een half uur hebben, en binnen 10 minuten weer buiten staan, doet hem dat niet vrolijker kijken.

De rest van de avond spenderen we in onze kamer. Een kamer waar de rookmelder voorzien is van een afdekhoes, om de een of andere reden. We kunnen het niet navragen, want de receptioniste is er stiekem vandoor gegaan.

De dag van de terugreis is aangebroken. De avond ervoor hebben we de auto al volgeladen, waardoor we enkel nog de koelbox en andere kleine spullen in hoeven te laden. Ruim een half uur te vroeg, volgens onze eigen planning, rijden we weg, richting Rosslare; de andere kant van Ierland.

Een half uur extra is in Ierland trouwen geen overbodige luxe, zo ervaren we nog geen anderhalf uur na ons vertrek. Nabij Caha komen we terecht op een weg die niet op de planning stond en waar je geen tegenligger wil tegenkomen. Uiteraard komen we die wel tegen. De bestuurder van de auto is zo onder de indruk, dat hij de hele weg achteruit terug naar zijn oprit rijdt.
Daarna verlaten we de verharde wegen niet meer. Een korte stop bij het Wilton Shopping Centre in Cork is onvermijdelijk. Hier zijn de toiletten nagenoeg altijd open en redelijk schoon. In Kinsalebeg, nabij het plaatsje Pilpark, gooien we de tank nog even vol. De benzineprijzen kunnen hier per plaats flink verschillen namelijk.

We komen daarnaast ook voor het eerst langs een Gaeltacht-gebied, namelijk West-Muskerry. In deze gebieden wordt nog dagelijks Gaelic gesproken en verkiest het lokale bestuur deze taal boven de Engelse. Je kan er als toerist makkelijk terecht met Engels, maar met name de bewegwijzering en andere reclameborden zijn hier vaak enkel in het Gaelic.

Traditiegetrouw stoppen we ook even in Lemybrien. Doorgaans ontbijten we hier als we naar Ierland komen, maar dat zat er door alle coronaperikelen dit jaar niet in. Daarnaast blijkt dit tankstation in de middag ontzettend populair te zijn, waardoor we, helaas, maar snel doorrijden.

Na bijna 5 uur in de auto gezeten te hebben, arriveren we in Rosslare. Het havenplaatsje is niet al te groot; slechts het noodzakelijk is er aanwezig. Een klein winkelcentrum met een supermarkt en voor de rest ontzettend veel B&B’s. Ook wij verblijven in een dergelijke accommodatie, op slechts 3 minuten afstand van de terminal, waar we de volgende ochtend moeten inchecken.

Onze op een na laatste dag staat, zoals verwacht en gepland, in het teken van de auto inpakken. Wonderwel lukt het om deze levensgrote puzzel succesvol te voltooien. Het plaatsen van de dakkoffer is een ander verhaal. Een kinderwagen is essentieel, maar qua vorm en formaat een onding. De kofferbak van onze auto is niet klein, maar wel gelijk gevuld zodra de kinderwagen, ingeklapt, hierin gezet wordt.

Een dakkoffer is ideaal, hierin kunnen alle voorwerpen met vreemde vormen gestopt worden. Het kost wel wat meer brandstof, en elke parkeergarage is spannend, zeker in het Verenigd Koninkrijk waar veel borden nog enkel de imperiale maten aangeven.

De dakkoffer plaatsen is zowaar een grotere uitdaging. Aangezien onze auto best hoog is, en een lege dakkoffer ook aardig wat gewicht heeft, is het niet vreemd dat de eerste poging finaal mislukt. Zowel de auto, de dakrails als de dakkoffer komen er ongeschonden uit. Mijn pink heeft het nakijken en is zeer zwaar gekneusd. Dat wordt nog wat met de versnellingspook.

Onze laatste nacht in Ierland besluiten we met het invullen van de formulieren van de Britse overheid. Wederom willen ze weten wie wanneer met welk vervoermiddel het land binnenkomt. Hoewel Ierland, samen met Isle of Man en de Channel Islands, op de lijst met landen staat waarvoor helemaal geen formulier ingevuld hoeft te worden, doen we dit voor de zekerheid toch maar wel. De kans is groot dat we dit voor niks doen; maar een vertraging oplopen in onze reis omdat een douanier deze uitzondering niet kent is vervelender.