Roland ten Hove

Die plek vinden we ongeveer een uurtje later, nabij het plaatsje Mauconble.  Het aantal beschikbare brandstofpompen is hier overweldigend. Het systeem, dat bestaat uit een optie vooraf per bankkaart betalen óf achteraf bij de kassa, is niet aan iedereen besteed. Een tamelijk gestresseerd persoon kreeg de brandstofslang niet eens uit de houder en weet dat aan het rare systeem van vergrendelde pompen.

Ook de jongen achter de kassa, die nauwelijks Frans leek te spreken, bevestigde dat je zonder problemen vooraf kon tanken om daarna pas te betalen. Aangezien hij alleen stond en de helft van de bestellingen vergat, zou hij het geeneens opgemerkt hebben als mensen zonder te betalen door zouden rijden.

De man in kwestie, die overigens uit Nederland kwam, hebben we na dit voorval niet meer gezien. Hij is in ieder geval zonder volle tank doorgereden. De personen die achter hem stonden, konden nauwelijks geloven dat ze direct konden tanken, er had immers nooit een transactie plaatsgevonden.

De Franse wegen lijken leger dan normaal, overal kunnen we zonder files gemakkelijk doorrijden. Ondertussen beseffen we ons dat we bij de grens niet zijn staande gehouden door de Gendarmerie. Ook nu we toch wel ver in Frankrijk zitten, vragen we ons af of de verklaring op eer ooit nog van pas gaat komen.

Na Estrées-Deniécourt slaan we rechtsaf en gaan we recht op de kust af. Een populaire route, want het wordt aanmerkelijk drukker en duurder. Het stuk met de tolwegen is aan de beurt. Het ritueel van het ontvangen van een kaartje, om die daarna weer bij een tolpoortje in te leveren samen met je bankkaart, went nooit. Evenals de prijzen, die voor velen best als schappelijk worden beschouwd.

Op dit stuk tolweg treffen we nog een servicepunt, nabij Villers Bretonneux. Anders dan we langs de tolwegen gewend zijn, is dit een piepklein tankstation met dito winkeltje. Afstand houden is er nauwelijks mogelijk, waardoor we bij de auto pauzeren en snel doorrijden om enkele kilometers verder alsnog een poging te wagen om wat langer te rusten.

Inmiddels is de zon gaan schijnen en stijgt de temperatuur gestaag. Het is voelbaar dat we richting het zonnige zuiden rijden. Het is ook zichtbaar, we worden zowel links als rechts ingehaald door automobilisten die geen minuut Franse zomerzon willen missen. Er is één categorie weggebruikers die negatief eruit springen en ze hebben gele kentekenplaten. En nee, het gaat niet over de Luxemburgers.

Nederlanders lijken, zodra ze de grens zijn gepasseerd, elke geldende verkeersregel te zijn vergeten. Zo worden we in Frankrijk rechts ingehaald door een bestuurder die duidelijk harder dan 120 rijdt, terwijl de maximumsnelheid daar op 110 is gesteld. Een andere automobilist haalt ons met dezelfde snelheid links in, maar wel met zijn vouwwagen die door die snelheid in principe geen wielen nodig had gehad.

Na een paar uur rijden komen we aan bij Wancourt; hier is een servicepunt gesitueerd naast de snelweg, dat redelijk rustig zou zijn. Het blijkt een verzamelplaats te zijn van Nederlanders die allemaal richting Zuid-Frankrijk of Spanje gaan. Ze proberen elkaar af te troeven met de beste en duurste zuidelijke bestemming, blijkt uit de gesprekken die ik opvang op de loopbrug, het gebouw ligt aan de verkeerde kant van de weg, en in de toiletten. Ik doe er niet aan mee, al zou ik met mijn bestemming sowieso al voor gek verklaard worden. Tegen mijn oudste dochter roep ik nog wat dingen in het Ests, waardoor wij gegarandeerd niet worden aangesproken. Het werkt, ongestoord rijden we snel door.

Na dagen van voorbereidingen treffen, stappen we in het holst van de nacht in de auto. We moeten in de namiddag bijtijds in Cherbourg aankomen, om op tijd te zijn voor de overtocht met Irish Ferries. Doordat de coronamaatregelen en inreisbeperkingen per land verschillen, gaan we ruim op tijd op weg.

Doordat het nog nacht is, zijn we eerder in België dan verwacht. De grenscontrole is er in het geheel niet, al kunnen we aantonen dat we op doorreis zijn en de juiste vaccinatiebewijzen op zak hebben. Het gele boekje, onze QR-code op papier én digitaal. Het is voor België van weinig belang, we worden nergens staande gehouden.

Al lijkt het toch één keer bijna te gaan gebeuren. Op de snelweg besluit een politiewagen plots zijn blauwe zwaailichten aan te zetten, om op snelle en gepaste wijze voor ons en de andere auto’s te gaan rijden. Enkel je kenteken verraadt je identiteit tegenwoordig, dus op een vrij lege snelweg, ben je een gemakkelijke prooi. Het blijkt vals alarm, ze hadden blijkbaar haast. Wij kunnen ondertussen onze reis voortzetten.

In mijn vorige stukje was ik vrij positief over de digitale versie van het passagiersregistratieformulier (passenger locator form) van Ierland. Vorig jaar kregen we vlak voor het aan boord gaan een formulier in onze handen gedrukt dat wij midden in de nacht in moesten vullen, nu zou dit allemaal digitaal kunnen. Het enige dat we nodig habben, was een mobiel telefoonnummer.

De eerste registratie verloopt vlekkeloos. Het systeem heeft geen moeite met het verzenden van een sms naar een Nederlands nummer en ook alle ingevoerde data wordt zonder gedoe geaccepteerd. Binnen vijf minuten is de volledige registratie voltooid en kan ik een PDF van de ingevulde data downloaden. Datzelfde document wordt ook naar mijn mail gestuurd en bevat een scanbare QR-code.

Maar bij het tweede formulier gaat het goed mis. Na alle informatie correct te hebben ingevuld, weigert de website de data te verzenden. Er verschijnt een rode balk die aangeeft dat er iets is fout gegaan. Wat dat precies is, wordt nooit duidelijk. We proberen het nog een paar keer, maar zet geen zoden aan de dijk. Uiteindelijk moeten we helemaal opnieuw beginnen. Het resultaat is bedroevend, wat we ook proberen; het formulier wordt niet verzonden. Een derde poging strandt vroegtijdig omdat er ook geen controlecode meer wordt verzonden naar het ingevoerde mobiele nummer.

We bellen als eerste Irish Ferries, die we bereiken via een Belgisch nummer, dat stiekem is doorgeschakeld naar Ierland. Desalniettemin duurt het even voordat we ons verhaal duidelijk hebben gemaakt. Na veel navragen blijkt dat we niet aan boord zouden kunnen, zonder dit digitale formulier. Zij kunnen ons niet verder helpen, het is immers een formulier van de Ierse overheid. Ondertussen hebben wij ook al contact gezocht met de verantwoordelijke afdeling. Het is tot op heden angstvallig stil gebleven vanuit Ierland.

Uit pure wanhoop bellen we de ambassade. Ook daar leggen we het voorval uit. Het blijkt een unieke zaak te zijn, want wij zijn de eersten die een dergelijke storing melden. Veel kan men vanuit Den Haag ook niet doen, maar met een slimme zoekactie via Google kunnen we nog wel het oude vertrouwde papieren formulier downloaden en invullen. De ambassademedewerker zou geen enkele goede reden kunnen verzinnen waarom dit niet geldig zou zijn. Met de verklaring van Irish Ferries in ons achterhoofd, slaat de twijfel toch toe, echter hechten we meer waarde aan de verklaring van de ambassade dan aan de klantenservice van een rederij.

In de avond wagen we nog een poging. Wonderwel lukt het nu wel om een nieuwe controlecode te krijgen. Snel voeren we alles in en klikken op verzenden. De seconden die volgen zijn erg spannend, maar het gaat goed. Het formulier is verzonden en de ontvangstbevestiging volgt snel. Ook dit lijkt gelukt te zijn. Rest ons enkel nog de verklaring op eer om Frankrijk binnen te rijden

De vakantie van 2020 was zonder meer bijzonder te noemen. Uiteraard drukte corona een flink stempel op de reis, maar het was ook de laatste keer dat we relatief eenvoudig naar het Verenigd Koninkrijk konden reizen. In een vlaag van verstandsverbijstering stemden de Britten zichzelf uit een, achteraf gezien, toch wel belangrijk samenwerkingsverband. Door dit feit hebben we onze plannen voor dit jaar flink moeten herzien.

Corona speelt deze zomer mogelijk een grotere rol dan vorig jaar. Door het bijzondere Nederlandse beleid is ons land inmiddels het donkerrode middelpunt van de Europese landkaart geworden. En dat heeft gevolgen, want hoewel de reisadviezen van de Nederlandse overheid ontzettend positief zijn, moet nog maar blijken dat Nederlanders elders nog welkom zijn.

Ook dit jaar reizen we af naar Ierland. Volgens ECDC, het Europese equivalent van het RIVM, is Ierland op dit moment rood. Niet zo rood als Nederland, maar het aantal besmettingen is er wel zorgwekkend. Een nadere inspectie leert ons dat de rode kleur vooral wordt veroorzaakt door de hoge aantallen in de grote steden als Dublin en Cork. Ierland is in zekere zin, qua bevolkingsaantal en oppervlakte, nog steeds veiliger dan Nederland. Al is het maar omdat Ieren de regels wel naleven. Overigens is Ierland, volgens de website van de Rijksoverheid, nog steeds een geel land op het moment van vertrek.

Omdat we via België en Frankrijk rijden, om in Cherbourg op de boot te stappen, zijn we niet alleen aan de Ierse regels gebonden. België heeft Nederland inmiddels bestempeld als rode zone. Inreizen is op voorwaarden toegestaan, kinderen onder de 12 jaar hoeven niet getest te worden. Bijkomend voordeel is dat mensen die op doorreis zijn, sowieso niet in quarantaine hoeven.

Frankrijk pakt het strenger aan. Ook dit land heeft Nederland aangewezen als hoog risicogebied. Inreizen is toegestaan, maar op strenge voorwaarden. Het digitale coronacertificaat is verplicht, al biedt het door onze overheid verguisde gele boekje hier ook nog soelaas. Daarbij verlangt de Franse overheid een erewoordverklaring van iedereen die het land binnenkomt. Op papier, het liefst in het Frans.

Tot slot Ierland, dat land verlangt een coronacertificaat en een ingevuld formulier met contactgegevens. In tegenstelling tot vorig jaar, kan dit nu wel digitaal. Nu hopen dat Nederland niet ineens op de lijst van rode landen verschijnt, waarbij een verplichte quarantaine in een hotel verplicht is. Op dit moment is Rusland het enige Europese land op deze lijst.

Dit jaar gaan we op reis naar Ierland, via België en Frankrijk. De komende tijd lees je hier de opvallendste en meest noemenswaardige momenten terug.