Categoriearchief: 2011 – Frankrijk

Het laatste stuk van de reis verloopt voorspoedig. We komen geen agressieve weggebruikers tegen en de ring rond Antwerpen heeft voor ons geen geheimen meer. Na een rit van ruim 6 uur komen we moe maar voldaan terug uit Frankrijk. Het was met recht een bliksembezoek te noemen.

De auto heeft het er minder goed vanaf gebracht. In Frankrijk kwam er al een vreemd geluid onder de motorkap vandaan, en dat werd steeds harder naar mate we Utrecht naderden. Een dag later ben ik voor de zekerheid toch langs de garage gegaan. Om het geluid te demonstreren hoefde ik enkel de motor te starten. De monteur had geen idee wat het was. Op de vraag of het kwam door de E10-benzine keek hij me aan alsof hij water zag branden.

Een dag later word ik teruggebeld door de monteur; hij heeft het probleem gevonden. Het blijkt een kapot onderdeel te zijn. Ik sta perplex, want dat had ik zelf ook uitgevogeld. De auto had hij reeds gerepareerd en ik kon deze in de middag ophalen. Zo geschiedde.

De monteur had voor de gein het kapotte onderdeel bewaard om mij te tonen wat er precies stuk was, en wat er nog meer stuk had kunnen gaan. Een ronddraaiend ding met rotorbladen was blijkbaar aan vervanging toe en schoot de kleine onderdelen als projectielen richting de motor. Mocht zo’n onderdeeltje in de motor terechtgekomen zijn, dan hadden we nu nog langs de snelweg in Frankrijk gestaan.

Kortom, we hebben veel geluk gehad, aldus de monteur.

Voordat we terugrijden zullen we eerst moeten tanken. Zoals eerder al beschreven is de E10-brandstof hier eerder regel dan uitzondering. De auto lijkt het allemaal nog te accepteren. Bij een tankstation nabij Parijs besluiten we de tank vol te gooien. Het tankstation werkt overigens op een vrij bijzondere manier; je dient vooraf aan te geven voor hoeveel euro je wil tanken en dat dien je vooraf te betalen. De pompbediende begrenst de pomp op het bedrag dat je net hebt betaald.

Bizar, want ik heb geen enkel idee hoeveel er nog in de tank past. Ik gok €50. Daarmee is de tank niet helemaal vol, maar we redden het hiermee wel tot België, en hopelijk ook tot Nederland. Na wat omzwervingen die we cadeau krijgen van het navigatiesysteem, bereiken we eindelijk de snelweg, waarna we op hoge snelheid terug kunnen naar Nederland.

Op de snelweg krijgen we nog te maken met een agressieve Belg. Aanvankelijk keek hij enkel boos naar binnen, maar dat nare gedrag verergerde naar mate we dichter bij de grens kwamen. Voor de auto rijden en remmen, middelvinger opsteken, en, zodra wij hem inhaalden, besloot de Belg te bumperkleven. Ook met snelheden van 160 km/h. Vlak over de grens raakten wij hem kwijt.

Het navigatiesysteem besluit ons via dezelfde route naar huis te sturen. Dat maakt dat we in Nazareth weer kunnen pauzeren. Het is een korte pauze, maar we slaan nog wel Cécémel in. Dat smaakt in België toch net iets lekkerder dan in Nederland, al is het maar om de naam.

Na een half uurtje rijden staan we op de markt in Le Blanc-Mesnil. De winkelstraat is gevuld met talloze marktkramen. Daarachter zijn de winkels, die overigens ook gewoon open zijn. Het is een gezellige drukke bende.

Halverwege de winkelstraat komen we een bakker tegen. De onmiskenbare geur kwam ons al tegemoet. Voordat we de winkel betreden, om wat verse broodjes te kopen, maken we eerst nog een foto van de voorgevel van de winkel. De bakker blijkt daar totaal niet van gediend te zijn, en schreeuwt gelijk dingen naar buiten. De etalageruit houdt zijn woorden, en gelukkig ook de bakker zelf tegen. Wij slaan de lunch maar over.

Die middag rijden we terug naar Claye-Souilly. Hier gaan we nog op visite en zijn we tegelijkertijd uitgenodigd voor een lunch. Voordat we aan tafel plaatsnemen, gaan we nog te voet door Claye-Souilly.

De wandeltocht voert ons langs alle bijzondere plekken van het stadje; dat er erg schoon uit ziet. Maar er is niet alleen bebouwing, de parken zijn ook ruim. Naast een imposant postkantoor en een ietwat verlaten kantoor van de gendarmerie, komen we ook bij de recycleboom terecht. Deze boom is versierd met plastic flessen; die in Frankrijk bij het afval belanden; er is namelijk geen statiegeldsysteem. Mocht je ooit colaflessen in Frankrijk kopen, dan kan je ze wel stiekem inleveren in de flessenautomaten van de meeste supermarkten.

Na de rondleiding schuiven we aan tafel aan. Een voortreffelijke warme lunch wordt geserveerd; we hebben geen enkele spijt dat we de bakker hebben overgeslagen. Hoewel we graag langer hadden willen blijven, moeten we uiteindelijk toch terug naar huis. Met nog ruim 5 uur voor de boeg, zullen we pas ’s avonds laat aankomen. De terugreis uitstellen zit er niet in, want werk en school gaan gewoon door.

Na een familiebezoek in Le Blanc-Mesnil rijden we terug naar Claye-Souilly. We hebben nog wat brood en beleg over van de lunch, dus ontbijt is in principe ook al geregeld. De temperatuur buiten bleek een betere koelkast, dan een koelkast zelf. Bij wijze van spreken, want we hebben helemaal geen koelkast in de kamer.

De volgende ochtend begint in totale verwarring. Het brood van een dag eerder ligt keurig netjes op de kamer, maar van onze Franse kaas en worst, is geen spoor te bekennen. Enigszins beteuterd eten we het restje droog brood, dat beter had gesmaakt met beleg. Voor de zekerheid controleren we alle tassen; maar ook hier geen beleg te vinden. We besluiten naar Le Blanc-Mesnil te rijden, daar is die dag markt en kunnen we waarschijnlijk wel fatsoenlijk ontbijten.

Bij de auto valt gelijk op dat het dak erg vies is. Op het dak zijn pootafdrukken te zien van een forse kraai. Naast de auto liggen verpakkingen van worst. Het gouden papiertje dat om de kaas zat, is als confetti uitgestrooid over de grasstrook achter de auto. Bij nadere inspectie blijkt dat de pootafdrukken ontstaan zijn nadat de kraai in de zachte kaas had gestaan.

Werkelijk niks van ons beleg is nog terug te vinden. Ergens in een boom moet een kraai met flinke maagklachten zitten.

We laveren al claxonnerend door het hectische verkeer in de Franse hoofdstad, waarna we uitkomen bij Gare du Nord. Een gigantisch station in Parijs, waar jaarlijks bijna 200 miljoen reizigers gebruik van maken. Het schijnt hierdoor zelfs het drukste treinstation ter wereld te zijn.

Hoewel het er binnen een drukte van jewelste moet zijn, straalt de buitenkant door de statige gevel juist rust uit. Het is overigens niet het oorspronkelijke gebouw dat nu te zien is. Het station opende in 1846, maar bleek al snel te klein. In 1860 werd besloten een groter stationsgebouw neer te zetten. De bouw daarvan startte in 1861 en duurde tot 1865. De opening vond al in 1864 plaats.

De gevel van het oude stationsgebouw is overigens niet verloren gegaan, maar in zijn geheel verplaatst naar Rijsel. Daar siert het station Lille Flandres. Circulair bouwen is dus zeker niet iets van de laatste jaren.

De nieuwe façade van Gare du Nord is imposant. Alle bestemmingen die destijds door de Chemin de Fer du Nord bediend werden, zijn uitgebeeld met een standbeeld. Het zijn er 23 in totaal, waar maar liefst 13 beeldhouwers aan hebben gewerkt. Het doet denken aan de beelden in het oude postkantoor in het centrum van Utrecht, waar soortgelijke beelden de werelddelen uitbeeldden.
Lang stilstaan voor het station wordt door niemand gewaardeerd. Nergens zijn zoveel stopverbodsborden te zien als hier. Na het aanschouwen van de beelden, en het maken van wat foto’s, stappen we weer de auto in, op zoek naar een supermarkt om de lunch te regelen.

Na de lunch spenderen we de avond in een “centre commercial”. Een bedrijventerrein dat louter uit winkels bestaat. De supermarkten die hier te vinden zijn, doen een Albert Heijn XL verbleken. Richting het hotel gaan we nog niet, we gaan eerst nog op bezoek in Le Blanc-Mesnil.

Vanaf de Arc de Triomphe is het slechts 5 minuten rijden naar die andere trekpleister van de stad; de Eiffeltoren. Daarbij steken we en passant ook nog de Seine over. Ook hier zetten we vlug de auto neer om wat foto’s te maken. Gelijk vallen de zwaar bewapende agenten ons op. In Parijs is op dat moment nog altijd een hoog dreigingsniveau als het gaat om terrorisme.

Zij omsingelen ons niet, ondanks dat we op een parkeerplaats voor touringcars staan. Wel worden we gelijk aangesproken door straatverkopers, die ons allerhande prullaria willen verkopen. De nepgouden Eiffeltorens kunnen ze bij ons niet kwijt, waarna we nog getrakteerd worden op een aantal scheldwoorden; die overigens wel gratis waren. Na deze korte onderbreking kunnen we eindelijk genieten van één van de beroemdste torens ter wereld.

De bouw van de Eiffeltoren werd in 1889 voltooid, nadat men in 1887 ermee gestart was. De toren werd gebouwd ter ere van de Wereldtentoonstelling, die in 1889 in Parijs georganiseerd werd. Het ontwerp van Maurice Koechlin en Émile Nouguier, die voor Gustave Eiffel werkten, kon op veel weerstand rekenen. Een petitie, om de bouw tegen te houden, werd door honderden kunstenaars ondertekend. Ook de Parijzenaren waren alles behalve blij met het onding, en konden niet wachten totdat het gesloopt zou worden. Hoewel het plan was om de toren na 20 jaar af te breken, mocht deze toch langer blijven staan.

De jaren erna ontpopte de Eiffeltoren zich tot een ware publiekstrekker. Zo gaan er jaarlijks miljoenen mensen naar boven om van het uitzicht te genieten. Of van een diner, want in de toren zitten twee restaurants; Altitude 95 en Le Jules Verne, waarvan de laatstgenoemde zelfs een Michelinster heeft.

Tijd om in de rij te gaan staan om überhaupt boven te komen hebben we niet, net zo min hebben we budget om in een van de restaurants te dineren. We vermijden een parkeerboete door snel in de auto te stappen en door te rijden.

Parijs in één dag, of beter gezegd, in 6 uur. Musea bezoeken zit er niet in, de meeste wachttijden schijnen namelijk al de helft van onze te besteden tijd te zijn. Wel kunnen we langs de meest bijzondere plekjes van de stad rijden. En door Parijs rijden is al een belevenis op zich.

We beginnen met de Arc de Triomphe; die is namelijk uitstekend bereikbaar met de auto. Niet heel gek, want het bouwwerk is het middelpunt van een van de meest verschrikkelijke rotondes van Europa. Met ruim 12 afslagen luidt het devies rechts rijden; zo blijf je uit de chaos die zich afspeelt op de 4 andere rijstroken. Al is dat aantal een gok, want de wegbelijning was afwezig.
De Arc de Triomphe is gebouwd ter ere van Napoleons overwinning bij Austerlitz. Niet het Nederlandse dorpje, maar de thans Tsjechische variant. Hoewel de bouw in 1806 startte, was het pas in 1836 voltooid. Het is de op twee na grootste triomfboog ter wereld. Enkel in het Noord-Koreaanse Pyongyang en in Mexico-Stad staan grotere.

Het monument heeft in de bewogen jaren erna steeds andere rollen gespeeld in de Franse geschiedenis. Zo werd na de Eerste Wereldoorlog door het Franse leger onder de boog door gemarcheerd. Tevens werd het lichaam van de Onbekende Soldaat er begraven, waardoor de Arc de Triomphe nu een monument is geworden ter nagedachtenis aan de Eerste Wereldoorlog. Overigens marcheerde het Franse leger ook na de beëindiging onder de boog door.

We sluiten ons bliksembezoek aan de Arc af met een korte fotosessie. De monsterlijk grote rotonde blijkt ook genoeg parkeerruimte te hebben, al is niet iedereen het daarover eens.

De volgende ochtend gaat de wekker vroeg. We zijn maar twee dagen in Frankrijk en hebben een bomvol programma. Zo gaan we bij twee families op bezoek en willen we ook nog wat van Parijs, Le Blanc-Mesnil en Claye-Souilly zien. Dat moet lukken, maar het vergt wel een strakke planning.

Wanneer we richting de auto gaan, zien we eindelijk de omgeving waar we een nacht eerder terecht zijn gekomen. Een bedrijventerrein aan de rand van de stad, blijkt. We stappen snel de auto in, en rijden richting Le Blanc-Mesnil, een voorstad van Parijs op nog geen half uur rijden van ons hotel.

Na een korte rit parkeren de auto en maken een korte wandeling door de buitenwijk. Het is moeilijk voor te stellen dat een drukke stad als Parijs zo dichtbij blijkt te liggen. Dat is namelijk ons volgende doel. Le Blanc-Mesnil staat namelijk nogmaals op het programma, maar dan in de avond; we gaan dan namelijk op familiebezoek bij één van onze reisgenootjes.

Daar staan we dan, voor een dicht hek. Aangezien we ver na kantoortijd aankomen, is de receptie zo vriendelijk geweest om de toegangscode van het parkeerterrein en het gebouw aan ons door te geven. Het was wellicht ook een goed idee geweest om te vertellen dat je de code af dient te sluiten met een hekje; de ironie.

Na lang puzzelen betreden we eindelijk Hotel Akena. Ons kamernummer is 220. De heldere nummering zorgt ervoor dat we vrij vlot de juiste kamer gevonden hebben. We dumpen onze spullen en duiken onze bedden in.

Wanneer we de grens passeren, is de zon reeds onder. Het is half maart, dus de klok heeft nog geen uur uit ons bioritme gejat. Wel wordt de rit steeds saaier. Van Frankrijk zien we aanvankelijk vrij weinig. In het donker lijken de snelwegen al gauw op elkaar, de afslagen trouwens ook. Na een paar uur rijden laat het navigatiesysteem weer van zich horen; we mogen een afslag nemen. Vreugde alom, want we zijn dichtbij het hotel.

Dat dachten we. We blijken een afslag te vroeg genomen te hebben; een afslag die in het navigatiesysteem niet eens voor blijkt te komen. Wat dat betreft hebben we, ondanks de duisternis en het tijdstip, toch nog aardig goed opgelet. We verharde weg, die al van bedenkelijke kwaliteit was, gaat over in een onverharde weg om te eindigen in het gras. De borden die we tegenkomen zijn alles behalve vriendelijk; we blijken een militair oefenterrein ontdekt te hebben; en zijn er nu illegaal aanwezig. Na een keermanoeuvre in recordtijd, voegen we snel in, om een afslag later te nemen. Dat blijkt gelukkig wel de juiste te zijn.