Categoriearchief: 2010 – Verenigd Koninkrijk

Met onze ov-ervaring nog vers in het geheugen, want het was ook maar twee dagen geleden, besluiten we onze portemonnee te trekken om een plaatsje te bemachtigen in een pendelbus naar Amsterdam. We moeten kosten wat het kost mee. €20 armer nemen we plaats in een touringcar die ons vlot en comfortabel naar het centraal station van onze hoofdstad moet brengen.

Maar wat we niet weten, is dat deze luxe touringcar het Nederlandse equivalent is van de Engelse stadsbus die we in Newcastle betraden. We worden getrakteerd op een rondrit door de omgeving van Amsterdam en een deel van Amsterdam zelf. De Engelsen kijken hun ogen uit. Ook worden ze door onze jolige gids gewaarschuwd voor de coffeeshops. Daar kan je namelijk van alles krijgen, behalve koffie, grapt hij.

Met een enorme dosis kennis van Amsterdam en Nederland stappen we uit nabij het centraal station. We bedanken onze gids, die verbijsterd is dat we Nederlands spreken. Ondertussen waait het, zoals gebruikelijk, in Amsterdam vrij hard. De wind staat helaas niet in de richting van het stationsgebouw. Flink gezandstraald komen we de hal binnen. De trein naar Utrecht blijkt net vertrokken te zijn, de volgende flink vertraagd.

Na lang wachten kunnen we eindelijk plaatsnemen in een propvolle coupé. Om niet nog langer in Amsterdam te moeten wachten, nemen we genoegen met een stoptrein. Of een sprinter, zoals men dat tegenwoordig noemt. Al genietend van de landschappen komen we veel later dan gepland aan in Utrecht; met nog £130 aan contant geld over…

De douane is in het Verenigd Koninkrijk altijd een verrassing. Ondanks dat het land wel degelijk deel uit maakt van de Europese Unie, bewaken ze hun grenzen nog steeds vrij streng. Aangezien we flink geshopt hebben, zoeken we gehaast naar onze paspoorten. Zonder erbij na te denken geef ik mijn tassen vlak voor de tassencontrole aan mijn reisgenootje. Dit is een verdachte handeling, meent de douanier, en hij pikt mijn reisgenootje er direct uit. Alle tassen mogen open en leeg. Ik mag er absoluut niet bij blijven, en word achter een schuifdeur gezet.

Pas een kwartier later worden we herenigd. We mogen in ieder geval terug naar Nederland. De overtocht verloopt soepel, en ook het diner wordt op tijd geserveerd. We krijgen zelfs een glas champagne aangeboden. We kunnen nu vieren dat niemand in de cel achter hoefde te blijven.

De volgende ochtend komen we eerder dan gepland aan in IJmuiden, blijkbaar hadden we wind mee.

Voor het eerst zie ik de stad in regenachtig weer. Een unicum, mijn reizen naar het Verenigd Koninkrijk gingen altijd gepaard met een hittegolf die zijn weerga niet kende, aldus de lokale bevolking. Het maakt Newcastle wel gelijk een stuk fotogenieker.

We struinen de hele middag door de stad en komen er al gauw achter dat we zonder Britse ponden redelijk verloren zijn. Bij een pinautomaat probeer ik £20 te pinnen. Het worden er uiteindelijk £200. In zo’n korte periode krijgen we dat niet op. Zelfs niet in de meest bijzondere milkshakebar die ik ooit gezien heb.

Met een keuze uit wel 100 ingrediënten, van de standaardsmaken vanille en banaan tot complete Marsrepen en M&M’s. Alles wat in een blender kan, kan ook in een shake, is het credo van de eigenaar. Ik heb nog nooit zo’n geweldige kersenmilkshake gedronken als daar.

Na een bezoek aan een overdekte markt, is het tijd om richting de boot te gaan. Ruim op tijd staan we bij de bushalte, in de hoop dat we de bus niet gemist hebben. Gezien de grote groep mensen bij de halte, is dat niet het geval. Of we hebben allemaal de bus gemist, dat kan ook.

De rit terug redden we ruim binnen de 20 minuten. De chauffeur heeft flink doorgereden, waardoor we ruim op tijd bij de douane aankomen.

Na een rustige overtocht worden we vroeg gewekt door een vrolijke kapitein die het ontbijt aanprijst. Aangezien we nog niet in de buurt van Engeland zijn, besluiten we toch aan te schuiven. Laat in de ochtend meldt dezelfde kapitein zich; we mogen van boord.

Maar we zijn nog niet in Newcastle, maar in North Shields, een haven die redelijk landinwaarts aan de rivier de Tyne ligt. Met een pendelbus rijden we in 20 minuten naar de binnenstad van Newcastle. Onderweg krijgen we nog wat wetenswaardigheden te horen van een gids.

De verkeersdrukte rondom de stad zorgt er zelfs in het weekeinde voor dat 20 minuten met gemak 40 tot 45 minuten kan worden. Het mag de pret niet drukken, want na wat huishoudelijke mededelingen worden we losgelaten. We hoeven enkel de bushalte te onthouden waar we weer op moeten stappen, en uiteraard het tijdstip. Voor de zekerheid maak ik maar een foto van het haltebord. Een tactiek die in Pärnu ook goed werkte.

De boot vertrekt vanuit IJmuiden. Een plaats die per boot prima bereikbaar is, maar met het openbaar vervoer nog best een uitdaging is. Aangezien onze hele reis per openbaar vervoer gaat, is een goede planning essentieel. Wonderwel gaat het tot het busstation in IJmuiden verrassend goed. Maar de laatste schakel in onze reis, blijkt extreem vertraagd. Twee bussen komen niet opdagen, waardoor onze complete buffertijd in rook opgaat.

De derde bus komt wel en we arriveren vijf minuten voor vertrek in de terminal. Een behulpzame medewerker dirigeert ons snel naar de boot. Voor het gemak wordt de paspoortcontrole overgeslagen. Wel mag ik nog even €6 pinnen; het bedrag dat de Rabobank eerder achter heeft gehouden bij een storting.

Na een stressvolle reis naar de boot, kunnen we eindelijk uitrusten. Op het nippertje hebben we de boot gehaald.

In het kerstpakket van mijn werkgever zat een kortingsbon. Meestal verdwijnen deze dingen ergens in een la, om een jaar later weggegooid te worden om ruimte te maken voor de volgende bon. Meestal zijn het kortingsbonnen voor een kleine korting op een verblijf in een bungalowpark. De voorwaarden zijn in veel gevallen zo streng, dat je bijna niet kunt boeken. Of vrij kan krijgen, want al je collega’s die de bon ook willen gebruiken, zitten met hetzelfde probleem.

Deze bon was anders. Het betrof een korting op een weekeindje Newcastle. De voorwaarden waren niet te strikt. De korting was enkel buiten het hoogseizoen geldig. Reden te meer om ver buiten het hoogseizoen, namelijk in februari, de bon te verzilveren. En dat bleek nog een hele uitdaging.

De betaling moest met spoed gestort worden op een Rabobank-rekening. ING bleek daarin onbetrouwbaar, dus moest een contant bedrag in een Rabobank-filiaal gestort worden. Met een flinke envelop met geld duiken we de bank in, waar we in een automaat het geld afstorten. Wat de Rabobank niet vermeldt, is dat elke storting ruim €6 kost. Dat bedrag miste de reder nu op de rekening. Nog een keer €6 storten zou mij in totaal €12 kosten. Dat moest anders kunnen. Gelukkig kon dat ook, namelijk in de terminal, bleek na een telefoontje naar de klantenservice.