Categoriearchief: 2007 – Estland

De volgende dag vertrekken we naar Nederland. Een vriendelijke taxichauffeur zet ons af bij Ülemiste. Wij betalen hem met de kronen die wij hebben gekregen voor de lege flessen. Het inchecken verloopt prima en ook de bagage is gelukkig niet te zwaar.

Bij de paspoortcontrole is het spannend, zouden ze mijn paspoort accepteren? Het blijkt geen probleem, en zonder veel moeite stappen we in het vliegtuig naar Nederland.
In Nederland gaat het minder soepel. Bij de paspoortcontrole zegt de douanebeambte dat mijn paspoort niet geldig is. Dat beaam ik, maar alle gegevens kloppen. De nummers op het kaartje komen overeen met de gestanste nummers. Maar hij blijft volhouden dat ik toch echt eerst langs de vreemdelingenpolitie moet.

Aan de andere kant van de virtuele grens staat mijn reisgenootje te wachten. Aan de andere kant van het glas haar moeder, die ons naar huis zou brengen.
Na een korte uitleg aan een tweede douanebeambte en de toezegging dat ik direct een nieuw paspoort zou gaan aanvragen, mag ik bij hoge uitzondering Nederland weer in.

De datum van de terugreis nadert. We besluiten om de laatste dagen nog flink wat inkopen te gaan doen. We bezoeken niet alleen de Selver om de hoek, maar ook de grote warenhuizen in de binnenstad, waaronder de Kaubamaja en winkels in Viru Keskus. Vooral de laatste is makkelijk te bezoeken, aangezien onze bus naast dit winkelcentrum vertrekt.

’s Avonds slaat de paniek toe. Het Nederlandse paspoort is een stevig boekje, met daarin een plastic kaart waarop alle belangrijke gegevens staan. Maar de overheid heeft ervoor gekozen om de kaart met slechts een dun laagje plastic te hechten aan het papier dat vastgeniet zit in het boekwerk. Hierdoor fungeert dit dunne randje als een breekrand.

En zo geschiedde. Mijn paspoort brak doormidden. Gelukkig weten we de Nederlandse ambassade te vinden. De enige nuttige informatie die we daar treffen zijn de tijden waarop ze gesloten zijn. Sterker nog, de ambassade gaat pas open als wij al in Nederland zijn. We kiezen voor de tweede optie; een rol plakband.

Mijn reisgenootje wilde graag dreadlocks. Na een lange zoektocht in de Gouden Gids vinden we veel kappers, maar geen enkele weet hoe het moet. En als ze al weten hoe het moet, durven ze het niet aan. In de hippe buitenwijken vragen we her en der of er nog wat “underground” kappers te vinden zijn. Door een toevalstreffer eindigen we bij Abigail. De kapster in kwestie, die geen Abigail heet, durft het aanvankelijk ook niet aan.

Ze vraagt terloops of ze dan geen piercing wil hebben. De overgang van haar knippen naar piercen ging voor mij wat snel. Voor ik het weet zit mijn reisgenootje in een tuinstoel, zonder verstelbare leuning, en wordt ze voorzien van een tongpiercing. De kapster, die blijkbaar ook kan piercen, vertelt doodleuk dat ze ook een wangpiercing kan zetten. Zelf heeft ze die namelijk ook. Lijkt mij nogal lastig met drinken.

Als advies geeft ze ons nog mee om speciale alcohol te kopen om mee te spoelen, deze zouden we bij de apotheek kunnen krijgen. Ware het niet dat je daar een recept voor moet hebben en aangezien onze amateurpiercer geen recepten kan uitschrijven moeten we creatief zijn.

De avond sluiten we af op de hostelkamer, met een fles Absinth. Een goedje dat in Nederland tot voor kort verboden was, gebruiken we nu als reinigingsmiddel. Het lijkt te werken, en ook de bijwerkingen zijn niet zo erg als gedacht.

In de buurt van de dierentuin zit het Ests Openluchtmuseum. Wij hebben geen idee wat we hierbij moeten voorstellen. Aangezien de entree met een Tallinn Card toch gratis is, evenals de bus ernaartoe, wagen we de gok.

De wandeltocht van de bushalte naar de entree had ons al moeten waarschuwen; wandelschoenen zijn meer dan gewenst. Ook het feit dat er fietsen gehuurd konden worden, was een teken aan de wand.

We wandelen uiteindelijk een aantal uur door de oude geschiedenis van Esstland. We zien veel soorten agrarische leefvormen en zien hoe de landbouw de afgelopen eeuwen zich heeft ontwikkeld. Ook zien we dat men gemiddeld langer is geworden, nog nooit stootte ik zo vaak mijn hoofd als hier.

Ook een bezoek aan de dierentuin mag uiteraard niet ontbreken. Hoe we daar precies moeten komen, is niet direct duidelijk. In het hoofdpostkantoor, vlakbij de bushalte waar we dagelijks uitstappen, maken we tegen betaling gebruik van internet. Normaal gesproken doen we dit in een internetcafé in de buurt van het toeristeninformatiepunt, maar het leek ons handiger om wat dichter bij de bussen te blijven.

Het blijkt dat we met een trolleybus op pad moeten. De bussen, die veel weg hebben van koekblikken zien er spannend uit. De deuren, die inmiddels geen deurrubbers meer hebben, zouden in het slechtste geval je hand kunnen afhakken als je niet tijdig uitstapt. Comfortabel rijden ze gelukkig wel.

De dierentuin is groot, heel groot zelfs. We proberen alle dieren te zien die ze zeggen te hebben, maar ongetwijfeld missen we er toch een aantal. Uiteindelijk bleken de meest interessante dieren juist niet in de hokken te zitten; veel mooie bonte kraaien en meeuwen vlogen voorbij. Alleen de kaketoe, die zat wel achter slot en grendel.

Bij terugkomst in de stad proberen we te lunchen in het restaurantje dat half onder het oude stadhuis verscholen zit. De straatartiesten van enkele dagen eerder hebben inmiddels plaats gemaakt voor een didgeridoospeler, die het heeft gepresteerd om een cd met 14 verschillende melodieën te produceren. Mijn reisgenootje is onder de indruk, en koopt een exemplaar. De artiest is ook onder de indruk, waarschijnlijk is dit zijn eerste cd die hij verkoopt.

Met een Tallinn Card is alles goedkoper, zo luidt de vertaalde slogan. En dat klopt, want toegang tot vrijwel alle musea is gratis en ook voor het openbaar vervoer hoeven we nu niks meer te betalen.

We beginnen in het marsepeinmuseum. Dit zoete goedje werd, volgens de legenden, in Tallinn uitgevonden en is jaren-, zo niet eeuwenlang als medicijn verstrekt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Tallinn niet één maar twee marsepeinmusea heeft. Hoogtepunt van het bezoek is het gratis stukje marsepein dat we meekrijgen.

Praktisch om de hoek zit Raekodu, het oude stadhuis van Tallinn dat in vroeger tijden in het midden van de stad stond. Tegenwoordig is het niet meer als zodanig in gebruik en functioneert het voornamelijk als museum. Ook de toren die bij het stadhuis hoort is te bezoeken, en zelfs te beklimmen. Onze gids twijfelt even of het weer wel goed genoeg is, maar besluit dan toch de tocht naar boven te wagen. Bovenin waaien we bijna de toren uit, maar het uitzicht hadden we niet willen missen.

Daarna rijden we per bus naar de Tallinna Teletorn. Deze toren is ooit gebouwd om beelden van de Olympische Spelen uit te zenden naar Moskou. Veel watersportonderdelen werden in Pirita gehouden tijdens de Olympische Spelen van 1980. De bouw van de toren startte in 1975, de ingebruikname volgde in juli 1980.

De gehele toren ademt één en al Sovjet Unie. De sobere functionele bouw, zowel in- als exterieur is kenmerkend. Ook treffen we beneden glas-in-loodramen aan, die belangrijke momenten uit de Sovjetgeschiedenis lijken te symboliseren. Wij pakken vervolgens de lift naar de 21ste verdieping. Vanaf daar hebben we een wijds uitzicht over de stad, de zee en menen we zelfs Finland te zien. Na een lunch in het restaurant reizen we per bus terug naar de stad.

De dag erna starten we met een lunch nabij Vabaduse Väljak. Daarna gaan we de oude stad in. Na een korte wandeltocht komen we uit bij de Taani Kuninga Aed. Vanaf daar kijken we uit op de Niguliste Kirik. Achter ons bevindt zich een stuk stadsmuur dat helaas niet toegankelijk blijkt te zijn.

We wandelen vervolgens door naar een ander uitkijkplatform, Patkuli Vaateplatvorm. Daar hebben we een mooi uitzicht op de stad, en maken we talloze foto’s, die ik een jaar eerder ook al maakte, alleen nu bij daglicht. Vanaf daar lopen we naar het fietsverhuurpunt. Onderweg komen we de Nederlandse ambassade tegen, altijd handig, je weet immers maar nooit waar je het voor nodig hebt.

Daarna stappen we op de fiets. Onze gids, Annika, is aan het sparen voor een reis naar haar internetliefde in Canada en kan het geld goed gebruiken. Met haar rijden we naar Kadriorg, waar we een rondje om het paleis fietsen. Naar binnen gaan we niet, want dat zit niet bij de fietstocht inbegrepen. Wel rijden we door de gratis toegankelijke tuinen.

Vervolgens fietsen we richting Pirita, een populaire badplaats voor de inwoners van Tallinn en omstreken. Ondertussen passeren we het Maarjamäe monument. Een groot bouwwerk gebouwd ten tijde van de Sovjetbezetting. Het verkeert in slechte staat, en zou gerestaureerd moeten worden, aldus de Russische bevolking in Estland. Het stadsbestuur geeft er geen prioriteit aan.

Onderweg komen we ook langs het Russalkamonument dat aan de kust staat. Het beeld is er ooit neergezet om een gezonken schip te herdenken. Het schip, de Russalka, zonk voor de kust van Tallinn, daarbij kwamen alle opvarenden om het leven. Tot op de dag van vandaag worden er bloemen gelegd.

Voordat we terugkeren naar de stad, bekijken we vluchtig het strand dat volledig uitgestorven is. Met de harde wind, die we richting het centrum gelukkig in onze rug hebben, is dat niet verwonderlijk.

Aan het eind van de fietstocht stoppen we Annika nog wat kronen toe, voor haar reis naar Canada.

De volgende ochtend pakken we de bus naar het centrum. Bij de bushalte, waar tevens een kiosk in gevestigd is, een Minihind, kopen we een boekje buskaartjes; goed voor 10 ritten. In de bus dienen we per rit één kaartje te ontwaarden in de “kompostor”. Het apparaat perforeert een aantal gaten in je kaartje. Frauderen is onmogelijk, want elke bus heeft een ander motief.

Een klein half uur later arriveren we nabij de stad, waar het blijkbaar wat harder geregend heeft dan in Lasnamäe. Via Viru Keskus lopen we overdekt richting Mere Puiestee en steken we over richting de binnenstad. We kijken ondertussen wel goed naar de dingen die we nog zouden willen bezoeken.

Onze wandeltocht door de oude stad begint bij de karakteristieke torens van de stadsmuur nabij Viru Tänav, waar de bloemenstalletjes te vinden zijn. De Viru Väravad is de poort naar het Middeleeuwse Tallinn. We maken ondertussen de nodige foto’s, want ook in de regen is Tallinn best mooi.

Ondertussen begint het iets harder te regenen en zoeken wij beschutting in de vele winkels. In Olde Hansa, dat niet alleen een restaurant is maar ook een souvenirwinkeltje, blijven we hangen en aanschouwen we de talloze replica’s van Middeleeuwse sieraden en servies.

Uiteraard mag daarna een bezoekje aan Raekoja Plats niet ontbreken. Dit stadhuisplein is het middelpunt van het oude Tallinn. Nog altijd worden hier markten georganiseerd. We besluiten met een wat langere omweg dan gepland terug te lopen naar de bushalte om naar het hostel terug te keren.

In de avonduren keren we terug; we gaan op zoek naar de Estse equivalent van de Nederlandse Stairway, danwel Boothill. Na wat tips van lokale bewoners, komen we uit bij Rock Star’s Bar. Bij aankomst staat er een motor voor de deur, dus het kan haast niet misgaan. Bij binnenkomst blijkt dat we praktisch de enige zijn, en veel aanbod is er ook niet qua drinken. Gedesillusioneerd keren we terug naar het hostel, waarna blijkt dat we geluk hebben. De bussen stoppen in Tallinn ruim 1 uur eerder met rijden dan in Utrecht.

Terwijl we wachten op de receptioniste die onze kamer gaat regelen, zie ik de beruchte magnetron staan die we vorig jaar doneerden. Helaas kon hij niet mee in het vliegtuig, en als het al wel had gekund, zouden we de magnetron ook op stedentrip naar Berlijn meegenomen moeten hebben.

Een aantal minuten later is onze kamer gereed, in een compleet ander gedeelte van het gebouw. Onze kamer blijkt in de kelder gesitueerd te zijn. Een raampje, dicht bij het plafond zorgt voor het daglicht. De buizen die langs het plafond lopen, zijn kundig weggewerkt met een gordijntje. Maar we hebben bedden voor een goede prijs, dus klagen we niet.

Die avond doen we rustig aan, we slaan bij de lokale Selver wat boodschappen in en pakken onze bagage uit.

Het is voor mijn gevoel nog midden in de nacht als we vanuit Utrecht, met de auto, naar Schiphol rijden. Samen met mijn reisgenote en haar moeder, die ons graag op de luchthaven wil afzetten, laden we na een lange rit door de ochtendspits uiteindelijk onze bagage uit bij de juiste vertrekhal. We zijn ruim op tijd.

Tijdens onze vlucht, uitgevoerd door Estonian Air, krijgen we de meest heerlijke broodjes voorgeschoteld. Ik kies uiteindelijk voor een rukkibroodje met een ham-kaassalade. De stewardess kijkt me vreemd aan, want toeristen kiezen altijd voor een wat veiliger broodje.

Na een rustige vlucht van bijna 3 uur landen we in het iets koelere Tallinn. Een jaar eerder kampte Estland nog met een hittegolf, net als andere delen van Europa. Dit jaar lijken de weergoden ons gunstiger gestemd.

Op de luchthaven zoeken we een taxi, die ons voor nog geen 130 kroon, omgerekend ongeveer €8, naar Mahtra Hostel brengt in de wijk Lasnamäe. Bij aankomst ontstaat er dubbel paniek. Onze reservering is niet goed doorgekomen en we willen alle dagen graag vooruit betalen, contant. Een dik pak bankbiljetten ligt al op de balie, waardoor er met man en macht een kamer geregeld gaat worden.