Categoriearchief: Nieuws

Het is eind maart als persoon X de eerste vaccinatie krijgt. Een deugdelijk registratiesysteem is er nog niet, het gele boekje is nog onbekend; enkel een vaccinatieregistratiekaart is het bewijs dat je de prik hebt gehad. In dit geval wordt er door de huisarts gevaccineerd. Aangezien er op een later moment wel een digitale registratie zal gaan plaatsvinden, wordt op de vaccinatielocatie toestemming gevraagd om de data te delen met het RIVM.

Omdat het hier om een vaccinatie met AstraZeneca gaat, volgt de tweede prik vele weken later. In de tussentijd is de website MijnRIVM gelanceerd. Bij een controle blijkt dat eind april de eerste prik nog steeds niet is verwerkt. Een telefoontje naar het RIVM biedt uitkomst, vanaf 1 juni zou alles op orde moeten zijn. Enkele dagen voor het zetten van de tweede vaccinatie blijkt dit daadwerkelijk het geval te zijn.

Medio juni vindt de tweede vaccinatie plaats. Aangezien het bekend is dat dergelijke data niet direct zichtbaar is in het vaccinatieoverzicht op MijnRIVM, controleren we een week later of alles correct is verwerkt. Dan blijkt dat de tweede vaccinatie nog niet in het systeem staat, maar ook dat de eerste is verdwenen. Dit kan een storing zijn, dus proberen we een QR-code te genereren via de Corona Check-app. Maar ook deze app kan de data niet vinden. We proberen de helpdesk van de app te bereiken. De eerste helpdeskmedewerker vindt het een vreemd verhaal en hangt op, in plaats van me in de wacht te zetten.

De tweede helpdeskmedewerker, die we pas te spreken krijgen na ruim 60 keer gebeld te hebben, zegt hier niks aan te kunnen doen, en verwijst ons door naar de GGD. Zelfs na meermaals aangegeven te hebben dat de huisarts verantwoordelijk is voor de vaccinatie én registratie. Na een kort telefoongesprek met de GGD kunnen we enkel concluderen dat de helpdeskmedewerker onjuiste informatie heeft verstrekt en we bij het RIVM moeten zijn; zij beheren immers de data.

Het eerste telefoontje naar het RIVM levert verwarring op; dit hebben ze nog niet eerder gehoord. Het advies is om de huisarts te verzoeken de data nogmaals in te voeren, of op zijn minst de invoer te controleren. Het tweede telefoontje levert geen nieuwe informatie op. Het derde telefoontje, nadat we uitvoerig contact hebben gehad met de huisartsenpraktijk, is surreëel. De medewerker van het RIVM beaamt dat dit niet eerder is gebeurd, maar weigert een oplossing te bedenken. Ze benadrukt dat we te maken heb met een overheidsinstantie, dus niet moet verwachten dat er gewerkt wordt aan individuele oplossingen.

De vierde medewerker die we spreken komt met een heel stappenplan, dat de huisarts moet uitvoeren. Hoewel de fout daar niet ligt, is de huisartsenpraktijk wel de instantie die alles moet herstellen. Tot slot spreken we nog een vijfde medewerker, die aan zelfvertrouwen geen gebrek heeft. Zij zegt “de vraagbaak” van de afdeling te zijn. Ook beweert zij dat het onmogelijk is dat we tijdens eerdere telefoontjes steeds een ander advies heb gekregen en dat het RIVM absoluut niet verantwoordelijk is voor de data die het RIVM beheert.

De dagen verstrijken, en het vaccinatieoverzicht blijft angstvallig leeg, terwijl de reisdatum steeds dichterbij komt. We nemen de gok, en bellen nogmaals het RIVM. De huisartsenpraktijk heeft inmiddels het gehele stappenplan dat men had doorgegeven, uitgevoerd. Zonder resultaat, waar ook de zesde medewerker geen antwoord op kan geven. Van een dergelijk stappenplan is zij echter niet op de hoogte en lijkt het verhaal aanvankelijk ook niet te willen geloven, totdat we het “geheime” mailadres citeren. Geheel tegen alle protocollen in, worden we doorverbonden met de afdeling die dit mailadres beheert.

Ook hier komen we niet verder. De desbetreffende medewerker moeten we meermaals uitleggen wat het probleem is. Alle door het RIVM aangedragen oplossingen, worden niet herkend als zijnde de officiële methode. Er wordt voornamelijk gewezen naar de huisartsenpraktijk, de software en de softwareontwikkelaar. Over de gestuurde mail is bij deze afdeling niks bekend, maar er wordt wel duidelijk verteld dat ze er niks mee zullen doen als ze deze ontvangen. De huisarts moet maar contact opnemen met het RIVM, waarna ze zullen onderzoeken wat er mis is gegaan.

Die tijd is er niet, want voor het wijzigen van data rekent het RIVM minimaal vijf werkdagen. Daarnaast heeft het RIVM sinds ons eerste contact geen enkele deadline en/of termijn gehaald. We nemen wel contact op met de huisartsenpraktijk, maar dan met het verzoek om alle data nogmaals naar het RIVM te sturen, via de nieuwe portal HKVI. Na een spannende 24 uur lukt het om een geldige nationale en internationale QR-code te genereren.

Uit voorzorg testen we de gegenereerde codes uitvoerig. Beide geven een groen vinkje, dat aangeeft dat de code geldig is. Voor de zekerheid downloaden we ook de PDF-versie van de codes. Ter controle bekijken we ook nog de data die bij het RIVM bekend is. Bij persoon X klopt alles, ik ben plots vier keer gevaccineerd. Voor het maken van een QR-code, is dat gelukkig geen probleem; op papier ben ik nu hyper-immuun.

Wie vroeger poffertjes in Utrecht wilde eten, kon terecht bij Victor Consael op het Vredenburg. De vernieuwing van het stationsgebied betekende het einde van deze kraam. Poffertjes eten in Utrecht kon lange tijd enkel op braderieën en kermissen, en op een enkele locatie ver buiten de oude stad. Daar lijkt nu eindelijk verandering in te komen.

De eigenaar van zorgmanege ’t Hoogt in het poldergebied van de Utrechtse wijk Overvecht kocht onlangs een oude poffertjeskraam om die op het terrein van de manege op te bouwen. De oud-eigenaar, die al in de 80 is, is nauw betrokken bij de opbouw van zijn oude horecagelegenheid. Het doel van ’t Hoogt is om er een sociale werkplaats van te maken. Een nobel streven, want bezuinigingen in deze sector zorgde voor veel verdrietige momenten in deze doelgroep.

Alles leek in kannen en kruiken totdat de gemeente Utrecht met een opvallend bericht kwam. De vergunning kon niet worden verleend omdat in de wijk Overvecht de jeugd bovengemiddeld vaak kampt met overgewicht. Een vreemde redenatie, vooral omdat de poffertjeskraam enkel binnen de bestuurlijke grenzen van Overvecht ligt, maar geografisch gezien ver van de bebouwing af ligt.

De manage ligt in het poldergebied, een grote groenstrook ten noorden van de beruchte N230. Die weg, die door bewoners en gemeente als grote barrière wordt gezien, is al jaren, letterlijk en figuurlijk een splijtzwam. Enerzijds omdat de gemeente Utrecht meer mensen wil trekken naar het Noorderpark, anderzijds om dat de bewoners van Overvecht al jaren pleiten voor meer veilige oversteekplaatsen. Het laatste wapenfeit is een loop- en fietsbrug over deze weg, maar andere plannen werden te duur bevonden.

De poffertjeskraam zou daarnaast enkel recreanten trekken die dan al een fiets- of wandeltocht hebben gemaakt. Immers, zoals eerder beschreven, ligt het Noorderpark niet om de hoek. Wat de beslissing van de gemeente Utrecht nog vreemder maakt, is de opening van nieuwe horeca nabij winkelcentrum Overvecht. Onder de appartementencomplexen die op dit moment opgeleverd worden nabij de Seinedreef, is tenminste één nieuwe horecagelegenheid geopend. Dit etablissement ligt midden in het centrum van Overvecht en is klaarblijkelijk geen enkel probleem voor de gemeente.

Ondertussen is men ook een petitie gestart om de gemeente met klem te verzoeken nogmaals naar dit besluit te laten kijken. Op het moment van schrijven, is deze petitie al ruim 1000 keer ondertekend. De petitie is hier te vinden.

De zomervakanties van veel Europeanen ziet er dit jaar anders uit dan in 2020. Hoewel 2020 een heel bizar jaar was, met tal van nieuwe situaties en onzekerheid over het coronavirus, zorgde een flinke dip in het aantal besmettingen in Europa voor tamelijk onbezorgde vakanties. Mede door het oprukken van de deltavariant van het virus zijn dit jaar meer maatregelen nodig.

De Europese Unie voerde een digitaal coronacertificaat in. Via een app, die door de lokale overheid wordt uitgegeven, is een QR-code te genereren die bij het scannen ervan een groen vinkje geeft. Mensen die volledig zijn gevaccineerd, of corona hebben doorgemaakt het laatste half jaar en een vaccinatie hebben ontvangen of een negatieve coronatestuitslag hebben gekregen, kunnen van de app gebruik maken. Dit zou het reizen moeten vergemakkelijken.

Hoewel dit op Europees niveau geregeld is, heeft de EU de lidstaten nog wel veel vrijheid gegeven om additionele eisen te stellen aan wie ze op welke voorwaarde toelaten. Dat zorgt voor bijzondere situaties. Zo verschillen de leeftijdsgrenzen voor kinderen die een negatieve testuitslag moeten kunnen laten zien. Ook zijn er verschillen in het type test en de periode waarin deze is afgenomen. Tel daarbij op dat diverse landen ook nog het invullen van verschillende formulieren eisen. Wie op reis gaat, dient goed voorbereid te zijn.

België eist bij binnenkomst van het land dat iedereen een geldig coronacertificaat heeft. Personen die langer dan 48 uur in België verblijven, dienen een Passagier Lokalisatie Formulier in te vullen. Deze eis vervalt als je op doorreis bent.

Frankrijk eist bij binnenkomst eveneens een geldig coronacertificaat, ook als je op doorreis bent. Daarnaast verlangt Frankrijk dat je een erewoordverklaring invult, waarin je aangeeft geen coronagerelateerde klachten te hebben en ook niet in contact bent geweest met een besmet persoon.

Ierland is geen uitzondering op de regel. Dit lang verlangt ook een coronacertificaat en een volledig ingevuld Passagier Lokalisatie Formulier. Deze laatste dient digitaal ingevuld te zijn waarna je een PDF krijgt toegestuurd met een QR-code die bij de grens gescand moet worden.

We namen de proef op de som. Bij de grens met België zijn we niet gecontroleerd. Bij de grens met Frankrijk en in Frankrijk zelf, zijn we niet gecontroleerd. Bij de douanecontrole in de haven van Cherbourg, Frankrijk, hebben we enkel mondeling aangegeven de juiste papieren voor Ierland bij ons te hebben en is de papieren versie van het coronacertificaat bekeken; niet gescand.

Bij de douane in Ierland is ons enkel mondeling gevraagd of we gevaccineerd zijn. Het Passagier Lokalisatie Formulier is niet bekeken en dus ook niet gescand.

Uiteraard zijn wij zonder klachten en volledig gevaccineerd op pad gegaan, en uiteraard is deze enkele reis geen deugdelijk onderzoek. Maar mocht dit een patroon zijn, dan is de volgende besmettingsgolf een onvermijdelijk feit.

In 2015 verscheen de film Paper Towns. In deze film speelt een fictieve stad een belangrijke rol. Agloe is een plaats in de Verenigde Staten die enkel op oude Esso-kaarten te vinden is. Feitelijk bestaat dit gehucht namelijk niet, het is door de cartografen verzonnen om in geval van plagiaat aan te kunnen tonen dat hun kaartmateriaal onrechtmatig is gebruikt.

Maar papieren steden komen ook voor in andere toepassingen. Bijvoorbeeld in stijlgidsen; al zijn het dan niet direct plaatsnamen die fictief zijn. Visitekaartjes in stijlgidsen worden meestal voorzien van gegevens van een fictief persoon. Ook de telefoonnummers kloppen meestal niet. Ook de Britse overheid, die enkele jaren geleden een handleiding voor het ontwerp van verkeersborden publiceerde, maakt soms dankbaar gebruik van fictieve namen.

Zo introduceerde de Britse overheid zones waarin maximaal 20 mijl per uur gereden mocht worden. Deze borden kunnen optioneel voorzien worden van een geïntegreerd onderbord, waarop bijvoorbeeld de plaatsnaam, of wijknaam inclusief stadswapen of mascotte te zien is. Ook kunnen er slogans geplaatst worden, die wijzen op de gevaren van te hard rijden. Omdat deze combinaties eindeloos zijn, besloot men om het fictieve plaatsje Beesworth in het voorbeeld te gebruiken, inclusief een afbeelding van een bij.

Veel steden en dorpen introduceerden de afgelopen jaren deze 20 mp/h-zones, al dan niet met een plaatsnaam op het bord. Maar in het plaatsje Woburn Sands ging het mis.

Toen een nieuwbouwproject werd opgeleverd, besloot de gemeente dat in deze straat, of eigenlijk de hele woonwijk, nooit harder dan 20 mp/h gereden mocht worden. Volgens de wegenverkeerswet, is het 20 mp/h-bord dan verplicht. Men besloot het bord bij de leverancier te bestellen, zonder veranderingen aan te brengen. Officieel mag je verkeersborden ook niet aanpassen, behalve deze. Zowel de verantwoordelijke afdeling bij de gemeente, als de bordenproducent hebben destijds geen aanvullende vragen gesteld.

Zodoende is het mogelijk om in Woburn Sands naar het fictieve plaatsje Beesworth te reizen. Aangezien Beesworth echt niet bestaat, zul je Greensand View in je navigatie in moeten toetsen.

De telefoon gaat een paar keer over, wordt een paar keer doorgeschakeld en met een diepe zucht als gespreksopener krijg ik dezelfde dame aan de telefoon die ik eerder heb gesproken. Aangezien het dus al bijna 17:00uur is, vraag ik direct om een collega die mij te woord wil staan.

Het lukt na een paar pogingen om doorgeschakeld te worden. Blijkbaar is dat sinds 2019 ook niet verbeterd. De tweede medewerker die ik aan de lijn krijg, leg ik weer het verhaal uit. Zij bevestigt dat het niet helemaal zo hoort te gaan, maar vervalt in herhaling, dat ze er niks aan kan doen. Ondertussen ben ik degene die naar oplossingen zoekt, aangezien die niet bij Paylogic voor het oprapen liggen. Wel wordt mij nog medegedeeld dat er wat transacties zijn geweigerd en dat die kaarten weer in de verkoop gaan.

Het advies is om de desbetreffende pagina continu te verversen. Terwijl ik dit doe, vraag ik de medewerker om mee te blijven kijken. Dat ze er geen zin in had, werd duidelijk toen ze beweerde dat om 17:00uur de telefoonlijn afgesloten werd en mogelijk de verbinding verbroken zou worden. Ik was er heel even stil van en kon het bijna niet geloven. Of het een mislukte smoes is van iemand die stipt om 17:00uur het kantoorpand uit wil wandelen, in plaats van een klant te woord staan? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen, maar aangezien de verbinding om 17:06uur nog niet verbroken was, heeft het er wel alle schijn van.

De samenvatting is dat Paylogic na ruim anderhalf jaar nog niks gedaan heeft aan een vreemde bug in hun kaartverkoopsysteem, terwijl ze daar wel van op de hoogte waren. Dat er ook nu vrij veel misgaat, blijkt wel uit de twitterfeed van Paylogic. Er zijn veel mensen die hetzelfde ervaren hebben en dezelfde nietszeggende antwoorden terugkrijgen van dit bedrijf. Daarnaast proberen velen contact te krijgen met het bedrijf, maar lijkt ook dat niet altijd te lukken. Met alle liefde beantwoord ik DM’s met vragen hierover. Hopelijk zijn die mensen wel verder geholpen.

(deel 3 van 3)

Even voor half vijf start ik de chat. Via de Kamer van Koophandel waren geen geschikte telefoonnummers beschikbaar. Bij de chat was inmiddels ook niemand meer beschikbaar. Na een paar keer verversen van de pagina lukte het alsnog om een vraag te stellen, die vervolgens in een wachtrij terecht kwam. Deze onvoorziene wachttijd heb ik ondertussen gebruikt om uit te zoeken welke telefoonnummers Paylogic nog meer gebruikt of gebruikt heeft. De eerste treffer besluit ik te bellen.

Een medewerker die enkel Engels spreekt neemt de telefoon op. Ik leg het hele verhaal uit, maar kom niet ver. Ze vindt het erg vervelend, maar heeft eigenlijk ook geen idee wat er gebeurd is. Denken in oplossingen is helemaal een brug te ver. Omdat de chat plots actief wordt, beëindig ik het telefoongesprek met de mededeling dat ik op een later moment terug zal bellen, tenzij de chat iets oplevert.

In de chat gaat het niet veel beter. Ook hier leg ik het hele verhaal uit. De eerste reactie die ik krijg is dat mensen 15 minuten de tijd hebben om de transactie af te ronden. Ik leg nogmaals uit dat ik daarmee bezig was, maar dat ineens de kaartjes verdwenen waren. Vervolgens vraagt de medewerker of ik een bestelnummer heb… Uiteraard heb ik die niet, want ik heb nog niks besteld. De chattende medewerker besluit het gesprek met de weinig motiverende woorden, die ik woordelijk citeer uit ons gesprek: “ik vindt het echt super vervelend voor je maar ik kan helaas weinging voor je doen” [sic]!.

Kortom, chatten met Paylogic is een leuk tijdverdrijf, maar veel verder kom je er niet mee. Ik besluit nogmaals te bellen. De klok nadert immers 17:00uur.

(deel 2 van 3)

Na lang wachten start begin mei uiteindelijk de kaartverkoop voor het Eurovisie Songfestival van 2021. Wie al kaarten had voor de editie van 2020, krijgt een code om daarmee een tweede poging te doen om voor diezelfde show weer kaarten te bemachtigen. Wonderwel lukt het binnen een paar minuten om de kaarten aan te schaffen.

Een paar dagen later blijkt dat voor vrijwel alle shows nog kaarten over zijn. Reden om nog een poging te wagen om voor de twee andere shows kaartjes proberen te bemachtigen. Het wachten duurt nu wat langer, maar uiteindelijk is ook voor de eerste halve finale een toegangsbewijs bemachtigd. Nu de finale nog. Wonderwel verschijnt ook daar na een paar minuten de optie om kaartjes te kiezen.

Per transactie heb je een kwartier de tijd om kaartjes te kiezen en gegevens in te vullen. Vrij vlot nadat het scherm in beeld kwam, koos ik mijn kaartjes en zette ze in mijn winkelwagentje. Daarna zou een transactie moeten volgen. Maar dan gebeurt er iets geks, mijn kaartjes zijn ineens weg en ik heb ook niet de mogelijkheid om nieuwe kaartjes te kiezen. Kortom, in die 15 minuten die ik heb, zijn de kaartjes die ik wilde afrekenen weg.

Tijd om het bedrijf achter deze website te benaderen. Het gaat om Paylogic, gevestigd in Amsterdam. Het telefoonnummer waarmee ze te vinden zijn, komt uit bij een bandje. Dat bandje verwijst iedereen door naar de website waar je wordt geacht om te chatten met een medewerker. Uiteraard alleen tijdens kantooruren. De werkdag eindigt bij Paylogic om 17:00uur stipt, heel stipt.

Het is dus een slimme keuze geweest van Paylogic om de kaartverkoop om 16:00uur te starten, want blijkbaar hadden ze zelf ook al in de gaten dat het technisch niet in orde was. Het treurige aan dit verhaal is dat tijdens de kaartverkoop voor de vorige editie bij veel mensen hetzelfde gebeurde. De reacties op internet, vanuit alle hoeken van Europa, waren niet mals. Destijds lukte het nog wel om via het telefoonnummer van Paylogic iemand aan de lijn te krijgen. Wederom een slimme zet om die optie dit jaar niet meer aan te bieden.

(deel 1 van 3)

In mijn eerste stukje gaf ik aan dat het Fieldlab-experiment nogal vreemd overkwam. Hoewel men aangaf dat middels videosurveillance gekeken zou worden naar het gedrag van de bezoekers, was er op de vloer totaal geen zicht op het naleven van de voorwaarden. Het enige gevoel van veiligheid kwam voort uit het feit dat enkel negatief geteste bezoekers toegang hadden tot Ahoy.

Het eerste dat direct opviel waren de rijen voor de verplichte coronacontrole middels de QR-code. Buiten het complex diende de anderhalve meter afstand nog in acht genomen te worden, maar dat was vrijwel onmogelijk. Ook de gespreide aankomsttijd was niet bepaald een succes; het was enorm druk. Bij de toegangscontrole dit ook niet gecontroleerd.

De voorgeschreven Flockey-app, die wij braaf hadden gedownload en geactiveerd, zal heus zijn werk gedaan hebben. Echter als je niet controleert of iedereen deze heeft, lijkt het me dat je geen goede resultaten uit je onderzoek krijgt.

Tot slot diende overal een mondkapje te dragen, behalve als je op je vaste plek zat. Ongetwijfeld zijn er mensen die om medische of activistische redenen geen kunnen of willen dragen, maar het aantal dat zonder mondkapje door de gangen bewoog, was bijzonder hoog.

Al deze ervaringen zorgen ervoor dat veel mensen wellicht terecht vraagtekens zetten bij Fieldlab. Zeker ook als je bedenkt dat nadien niet gevraagd wordt naar het resultaat van je after-test, die overigens op geheel vrijwillige basis wordt afgenomen.

De organisatie van het Eurovisie Songfestival was daarentegen wel goed geregeld, op de partij die de kaartverkoop regelde, Paylogic, na.

(deel 3 van 3)

De uitslag krijg je doorgaans binnen een uur. Indien deze negatief is, kan je een QR-code genereren in de CoronaCheck app. Deze code is te scannen met de Scanner-app, die in dit geval een groen scherm zal tonen. Onder de QR-code staan enkele controlegegevens die overeen moeten komen met je identiteitsbewijs.

Ongeveer vier uur voor de show volgen nog enkele controlevragen over je gezondheid. Indien je toch ineens klachten hebt, ben je ongewenst en moet je thuisblijven. Indien je de gezondheidscheck met goed gevolg afrondt, word je vriendelijk verzocht de Flockey-app te downloaden. Deze app registreert tijdens het evenement de contactduur en afstand tussen bezoekers. Uiteraard geheel anoniem.

Na het evenement is het Fieldlab-experiment nog niet voorbij. Zo is er de zogenaamde after-test, die enkele dagen na afloop van, in dit geval, het Songfestival ingepland moet worden. Om je daaraan te herinneren, krijg je in de dagen tot deze test nog enkele onderzoeksvragen. Zo is men benieuwd hoe je het hebt ervaren om de anderhalve meter los te laten en welke maatregelen (zoals spreiding in aankomst, sneltest en mondkapjes) aan je veiligheidsgevoel hebben bijgedragen. Daarnaast wil men ook graag weten hoever je wil reizen en hoeveel je wil betalen voor een sneltest.

Na de dag van de sneltest volgt nog een serie vragen, waaronder de prangende vraag of je de sneltest daadwerkelijk af hebt laten nemen. Die kunnen we bevestigend beantwoorden, het was een ervaring om nooit te vergeten. In de stromende regen op een parkeerplaats naast de Jaarbeurs in Utrecht bij een mobiel laboratorium. Gelukkig was er nog net budget voor een afdakje, de stoelen waren wegbezuinigd.

De enige vraag die in dit onderzoek ontbrak was; “ben je na het evenement positief getest op covid-19?” Dit lijkt mij toch een van de belangrijkste vragen. Hoewel Fieldlab geen bron- en contactonderzoek zal doen; daar is immers de GGD/CoronaMelder voor, is dit toch wel een belangrijk getal. Als je alsnog veel besmettingen hebt tijdens je evenement, is het dus niet goed mogelijk om zoiets te organiseren, lijkt mij.

Het verbaasde mij ook niet dat Fieldlab aanvankelijk aangaf geen besmettingscijfers zou publiceren. Die hebben ze namelijk niet, althans, niet uit de onderzoeksvragen die de deelnemers gehad hebben. Uiteindelijk is men hier toch op terug gekomen; men is voornemens deze cijfers alsnog te gaan delen.

(deel 2 van 3)

De Nederlandse overheid heeft de afgelopen maanden miljoenen geïnvesteerd in Fieldlab-experimenten. Tijdens de evenementen die aangemerkt worden als Fieldlab, experimenteert men met het toelaten van grote groepen bezoekers. Iets wat gedurende de coronapandemie ondenkbaar is. Het Eurovisie Songfestival dat enkele weken geleden in Rotterdam werd georganiseerd werd aangemerkt als Fieldlab-experiment. Hierdoor was het mogelijk dat per show 3500 mensen naar binnen konden.

Vanuit diverse hoeken komt regelmatig kritiek over de wijze waarop Fieldlab georganiseerd wordt. Zo zou de onderzoeksvraag te vaag zijn en is er geen controle om het experiment in goede banen te leiden. Het antwoord op de eerste vraag kan ik niet beantwoorden, de tweede kan ik enkel beamen.

Voorafgaand aan het evenement word je verzocht de voorwaarden van Fieldlab te lezen en, wanneer je akkoord gaat, te accepteren. Mocht je behoren tot een van de door de RIVM aangewezen medische risicogroepen, ben je automatisch niet welkom. Dit is trouwens niet te controleren bij de ingang, en gelukkig zijn pogingen daartoe ook niet ondernomen. Na het accepteren van de voorwaarden, gaat het experiment van start.

De communicatie verloopt via de Close-app. In de voorwaarden staat dat je deze app dient te downloaden zodat men daadwerkelijk met je kan communiceren. Het accepteren van de voorwaarden gaat ook via deze app. De tweede vraag die gesteld wordt, gaat over de CoronaMelder-app. Men is blij als je deze aan hebt staan. Daarna volgt nog een vraag over de wijze waarop je naar het evenement gaat. Enkele dagen voor het Songfestival krijgen we nog een tijdvak toegewezen waarin we naar binnen kunnen.

Na dit vragenvuur wordt het pas serieus, je wordt verzocht om een afspraak te maken voor het afnemen van een sneltest. Bij het Eurovisie Songfestival diende de test 24 uur voor de eindtijd van de show afgenomen te zijn. Effectief betekende dit dat de testafspraak op de dag zelf gepland moest worden. Het testen gebeurt buiten de GGD om, namelijk in commerciële teststraten die op de meest uiteenlopende locaties te vinden zijn. Wij eindigden in een loods op een bedrijventerrein tussen Utrecht en Maarssen.

(deel 1 van 3)