In de trein was het niet veel koeler. Raampjes die slecht opengingen bevorderden het comfort ook niet bepaald. Alleen de conducteurs waren nog vrij vrolijk. Maar wat wil je ook, als je op kosten van de baas onbeperkt Spa mag afhalen. Het wat oudere echtpaar aan de andere kant van het gangpad was ook niet weg te krijgen. De man van het stelletje had de mobiele telefoon van zijn vrouw gepakt. Blijkbaar was er gebeld, en had men het nuttig gevonden om de telefoon te beantwoorden. Luid schreeuwend antwoordde de man, alsof hij niet wist dat een mobiele telefoon via zendmasten gaat. Zijn vrouw begreep het toestel ook niet, en gilde zowaar nog harder in het ding. Gelukkig waren de gesprekken uiterst kort, en keerde de rust vrij snel terug.
Totdat een aantal stations verder twee breezermeisjes instapten. Vrij luidruchtig tuig. Ze praatten over alles wat in hun leefwereld belangrijk was. Voornamelijk de uiterlijke verzorging en de prijzen van lelijke kleding kwamen aan de orde. Na een tijdje vonden ze dat ze op deze manier niet genoeg reizigers irriteerden. Hun tweede irritatieoffensief bleek echter wel te werken. Een diskman met boxjes verscheen ten tonele. De zogenaamde muziek die uit het ding kwam, was voor velen de spreekwoordelijke druppel. Opmerkingen vlogen over en weer, maar de breezers trokken zich er niks van aan. Totdat de conducteurs terugkwamen.
Laf als ze waren, draaiden ze de volumeknop naar nul, en keuvelden ze, hetzij zachter, verder over hun belevingswereld. Vooral de verontwaardiging over het feit dat wij hun muziek niet mooi vonden was groot. Juist deze actie van de twee zorgde voor een golf aan reacties. Het kwam erop neer dat iedereen het erg laf vond van de meiden dat ze de “muziek” niet aan durfden te laten terwijl hun kaartjes geknipt werden. Asociaal vonden de meiden dat van ons, en zodoende vierde het sarcasme aan onze zijde hoogtij. Het werkte wel, hoewel wij ook de irritatiegrens van de coupé bereikten, slaagden we er we in de muziek weg te krijgen. En enkele stations verder zelfs de breezers. De treinreis kon weer rustig voortgezet worden en de oude man kon in alle rust weer schreeuwen in zijn telefoon.
In Utrecht eindigde de vakantie van 2006, compleet met bagage en geïmporteerde Kirsi Siirup.
