Een paar weken later besluit Boris Johnson een nieuwe toespraak te houden. De quarantainemaatregel gaat nu gelden voor iedereen die van het Europese vasteland komt, op straffe van een boete van rond de £1000 voor degenen die zich niet aan de regels houden. Bij binnenkomst ben je verplicht om gegevens achter te laten, zodat gecontroleerd kan worden of je daadwerkelijk in zelfisolatie zit. Steekproefsgewijs zal er gecontroleerd gaan worden. Ierland heeft eenzelfde maatregel, maar hebben vooralsnog besloten om niet te handhaven.
Er gaat een kleine schok door onze woonkamer, maar ook door die van Emmanuel Macron blijkt al gauw. De president van Frankrijk is niet blij met deze maatregel, want dit zou zowel de Engelse als de Franse economie hard raken. De belofte om elkaars inwoners niet te isoleren zou verbroken zijn. Ook de vliegtuigmaatschappijen staan op hun achterste benen. Volgens hen is dit de nekslag voor de Britse economie, die ook nog de Brexit moet verwerken.
Ondertussen gaan we wel op onderzoek uit. Een telefoontje naar onze reder leert ons dat door het Verenigd Koninkrijk reizen geen optie is. De terugreis zou dan wel weer gaan, omdat we dan 14 dagen in Ierland hebben doorgebracht. Krommer kan haast niet, maar iedereen lijkt het logisch te vinden.
Omdat we niet zeker weten welke regels het overleven de komende weken, nemen we een drastisch besluit. Naast onze reis door het Verenigd Koninkrijk, boeken we ook een reis door Frankrijk. Beide reizen hebben als eindpunt Ierland. Frankrijk opende immers, vrij onverwacht, ineens de grenzen. Ironisch genoeg besloot het Verenigd Koninkrijk, kort na het boeken, aan te kondigen de quarantaineplicht te versoepelen voor reizigers uit bepaalde landen. Eén van die landen blijkt Frankrijk te zijn, Nederland komt vooralsnog niet op de lijst voor.
