Na een veel te korte nacht dienen we voor half acht ’s ochtends ingecheckt te hebben. De haven is letterlijk om de hoek, dus ondanks ons late vertrek, zitten we snel op de boot. Omdat de overtocht nog geen vier uur duurt, hebben we geen hut. Door alle coronaregels is er namelijk op de boot plek zat.
Na een slopende bootreis, komen we eindelijk aan in Fishguard, Wales. Hoewel we geen formulieren in hoefden te vullen, hebben we dit stiekem toch gedaan. Je weet maar nooit. Met de paspoorten paraat en de PDF-documenten geopend op de mobiele telefoon rijden we van de boot af. Eerst passeren we de lokale politie, die dirigeert ons vakkundig uit de rij. Maar gek genoeg mogen we nu doorrijden, ze hadden al een file bij de te controleren auto’s.
Voor we het weten staan we plots op een parkeerterrein van de Tesco in Fishguard. Enigszins verbijsterd, want we zijn nergens gecontroleerd. Daarnaast waren we de enige auto met een Nederlands kenteken, voor veel agenten en douaniers is dat de spreekwoordelijke rode vlag in het systeem. Maar niet bij ons, ditmaal.
We kunnen snel op weg om het volgende land te doorkruisen, ditmaal naar Harwich in het oosten van Engeland.
