De volgende dag staat ook in het teken van het Eyeries Family Festival. Op deze derde, en tevens laatste, dag staan tal van activiteiten gepland. Zoveel zelfs, dat het onmogelijk is om overal bij te zijn. We beginnen onze dag op de markt, waar lokale ondernemers van alles proberen te verkopen. De spullen die ze aanbieden zijn best mooi, de prijzen echter niet. Ook het cupcakekind is aanwezig, en heeft ten opzichte van vorig jaar veel vooruitgang geboekt. Zijn taarten zien er veel beter uit, en zijn uilencupcake ziet er nu daadwerkelijk als een uil uit. Hij heeft nu zelfs personeel in dienst, of zijn oudere zus gedwongen, of iets in die richting.
Na de markt is het tijd voor de graafmachinebehendigheidwedstrijd. Via de snackwagen waar we eerder nog frickendellen kochten, lopen we naar het open veld, waar een kleine menigte zich heeft verzameld. Het parcours dat de deelnemers moeten afleggen is klein, maar de opdrachten zijn er niet minder om. Zo moet de bestuurder van de graafmachine drie ballen van een pylon halen en deze in een autoband laten vallen. Een liggende boomstam moet in een betonnen buis rechtop gezet worden, en nog meer van dat soort zaken. Het parcours dient foutloos én in de snelste tijd afgelegd te worden. De winnaar deed er uiteindelijk iets langer dan anderhalve minuut over.
Via dezelfde route lopen we richting de kerk, waar inmiddels een podium is opgebouwd. De Ierse dansschool “Scoil Rince Carney” gaat hier een een demonstratie laten zien. Alle leeftijdscategorieën zijn vertegenwoordigd. De kwaliteit is, net als vorig jaar, best goed, en ook dit jaar blijft het akelig gammele podium staan.
We besluiten de avond door uit eten te gaan. De lokale bistro was de eerste optie, maar gezien de verwachte drukte wijken we uit naar het Chinese restaurant Golden Coast in Castletown. Traditiegetrouw bestel ik het heetste gerecht van de kaart, dat wordt omschreven als “wickedly hot”. Pittig was het, maar niet zo extreem als verwacht.
