Een dag eerder hebben we in tal van pas aangeschafte tassen al onze spullen weten te proppen. In plaats van een autoreis terug naar Nederland, vliegen we nu terug. De hel die we eerder op Schiphol en Dublin meemaakten, kunnen we nu nog eens ervaren. In alle vroegte rijden we met de huurauto in de stromende regen naar Cork.
Geen normaal mens waagt zich op de weg, dus kunnen we flink doorrijden. Pas rondom de bewoonde wereld, zien we steeds meer verkeer. Veel invloed op onze voorsprong heeft dat niet. We kunnen zelf in alle rust nog de tank volgooien bij een tankstation op steenworp afstand van het vliegveld. Ruim op tijd leveren we de sleutels van de huurauto in, die we op flinke afstand van de hal hebben moeten parkeren.
Cork is gelukkig een kleinere luchthaven dan Dublin, maar nog steeds even chaotisch. Bij het inchecken vraagt de medewerker van KLM of alle extra bagage wel betaald is. Wij zeggen dat dit zo is, maar omdat Allianz onze vlucht heeft geboekt en dat drie dagen heeft gekost en twee keer mis is gegaan, durf ik dat niet met zekerheid te zeggen. Aan de andere kant, mogelijke extra kosten worden op de bij KLM bekende creditcard geboekt en die is niet van ons.
Na de bagagecontrole krijgen we nog vier formulieren mee die door de Nederlandse overheid worden geëist bij de grens. Waar zelfs Ierland deze zomer digitale formulieren introduceerde voor dit doel, houdt Nederland vast aan de papieren variant. Ondanks onze geldige QR-code, moeten we deze toch invullen. De pen krijgen we cadeau, waar corona niet goed voor is.
De douanecontrole in Cork is aanzienlijk anders dan in Dublin. Zo werd geëist dat mijn laptoptas geopend zou worden en alle apparatuur in afzonderlijke bakken zou worden gedeponeerd. Van de medewerkers mocht ik er niet bij blijven, al deed ik dit wel. Volgens hen was dat niet nodig, want ze waren best te vertrouwen. Dat zal best, maar mijn medepassagiers vertrouw ik over het algemeen iets minder.
De gate hadden we relatief snel gevonden, al is het maar omdat Cork er niet zo veel heeft. Het wachten was een eindeloze beproeving. Om de tijd te doden begon ik met het spotten van Nederlanders. Helaas is dat een saaie exercitie geworden, omdat je ze er tegenwoordig zo uitpikt, ze dragen namelijk 9 van de 10 keer hun mondkapje verkeerd.
Veel hulp hoefden we niet te verwachten van het personeel nadat we voor de derde maal onze tickets hadden laten zien. Pas als iedereen door de laatste controle was, mochten we onder begeleiding gebruik maken van de lift. Niet zo handig, als je met veel handbagage nog een vol vliegtuig in moet. Ook het personeel van KLM blijft dan liever op de achtergrond. Dit tot grote ergernis van ons, maar ook een behulpzame Ier, die ons goed heeft geholpen.