Mijn ervaring met PostNL deze maand deed mij met weemoed terugdenken aan ons vorige woonadres. Ondanks de lastige huisnummering, ging het daar nauwelijks mis. Een bloemlezing van de afgelopen 5 jaar.
Persoonlijk afgeven & ondertekenen
Enkele jaren geleden ontving ik een mail waarin werd aangekondigd dat ik een pakket zou ontvangen. Later volgde een code waarmee ik het pakket kon volgen. Dit was overigens geen oplichting, ik wist dat ik iets had besteld. Nog geen driekwartier na het ontvangen van deze mail, besluit ik het bezorgmoment te wijzigen. Kort daarna krijg ik hier een ontvangstbevestiging van.
Toch krijg ik 20 uur later, de volgende dag, een enthousiast mailtje waarin mij wordt medegedeeld dat mijn pakket onderweg is. Niet naar mij, want ik ben niet thuis. En dat weet PostNL, want dat heb ik ze verteld. Ruim anderhalf uur na het aangekondigde tijdvak, krijg ik opnieuw een mail. Mijn pakket is bezorgd bij de buren. Een breed begrip, want ik heb een mooie wandeltocht voor de boeg. Mijn “buren” vonden het geen probleem. Ik wel, want volgens de bezorginstructie op de adressticker staat dat dit pakket enkel persoonlijk overhandigd had moeten worden. Ik had er ook nog voor moeten tekenen, blijkt later.
Dat dit gevolgen heeft, wordt een maand later duidelijk. Omdat mijn handtekening niet terug te vinden is, krijg ik het pakket opnieuw. Navraag leert dat ik het niet terug hoef te sturen, maar men vindt het wel fijn om te horen dat beide pakketten terecht zijn. Want ondanks het feit dat het tweede pakket wel persoonlijk aan mij is overhandigd, heb ik ook hier niet voor getekend.
Alternatief pakketpunt
Op een warme lentedag gaat de bel. We verwachten niemand en ook geen pakket. Door het raam zie ik een busje van een bezorgdienst in de straat staan. De pakketbezorger staat voor mijn deur. Hij meldt dat de buren niet thuis zijn en vraagt of ik een pakketje wil aannemen. Dat is geen probleem, de meeste buren ken ik wel en zij nemen ook vaak genoeg voor ons een pakketje aan. Maar de bezorger heeft meer pakketten, hij heeft ze zelfs opgestapeld bij het raam. Ik vraag hem of dit allemaal van de buren is; waarop hij bevestigend antwoordt. Maar als ik de adressen controleer, zie ik huisnummers die ik niet meer tot mijn buren durf te rekenen.
Tegelijkertijd controleer ik de rijrichting van zijn busje. De neus van het busje staat in de richting van de huizen waar ik nu een pakket voor heb. En dan gaat het niet om adressen die slechts 5 of 10 huizen verder te vinden zijn in de straat, maar ruim 60. Daarnaast zie ik ook één adres dat niet in dezelfde straat is. Ik besluit enkel de pakketten te accepteren van mijn buren in het blok waar ik woon en aan de overzijde. Voor alle andere adressen adviseer ik hem met zijn busje door te rijden, want ik krijg sterk het vermoeden dat hij daar nooit heeft aangebeld. Dan had zijn busje immers met zijn neus de andere kant op in de straat gestaan.
Missende postzegel
Rond Kerst ontvangen we een envelop met een kerstkaartje. Onwijs leuk. Enkele maanden later volgt een naheffing van PostNL. Want, wat blijkt, de envelop was niet gefrankeerd. Ik moet bekennen dat ik dat niet heb gezien dat de envelop niet voorzien was van een postzegel. PostNL heeft dat wel doorgehad, en besluit dat bijna twee maanden later te melden met het verzoek om het bedrag, vermeerderd met administratiekosten, te voldoen. Als ik hier niet op inga, krijg ik nog een bericht.
PostNL verlangt van mij dat ik in totaal driemaal de portokosten ga betalen. Voor een kaart die ik niet verzonden heb. Het is een gekke gewaarwording, en ik besluit PostNL te bellen. Zij geven aan dat ze in dergelijke gevallen post altijd bezorgen, want de inhoud kan immers belangrijk zijn. Dat is een logisch argument. Maar omdat ze niet altijd de afzender kunnen achterhalen, leggen ze de frankeringsboete bij de ontvanger. En daar gaat iets mis, mijns inziens. Want met zulke tarieven en berichten die je nadien van PostNL ontvangt, moet je ook de gelegenheid hebben om een poststuk te weigeren. En dat is lastig, voor iets dat op een willekeurig moment in je brievenbus wordt gegooid. PostNL lijkt dat ook te beseffen en besluit het dossier te sluiten.
Verdwenen post
Post die niet wordt bezorgd, kan leiden tot vervelende situaties. Met name is postrijke perioden valt het op als mensen bij je navragen of je hun kerstkaart hebt gehad. Steeds vaker moesten wij nee verkopen. Maar na de drukke periode in december, houdt dit aan. Zo krijgen we digitale berichten van de overheid waarin wordt gemeld dat er ook een brief zal volgen. Die brief kwam nooit. Ook een grote verzending vanuit een bedrijf waar ik werkzaam ben, komt vaker niet dan wel aan.
Ik besluit PostNL te benaderen. Een verklaring komt er uiteindelijk nooit. Want uitkomsten van onderzoeken, worden niet gedeeld met degenen die erbij betrokken zijn. Pas maanden later verbetert de bezorging. De post, waarvan we weten dat we die hadden moeten ontvangen, hebben we nooit meer ontvangen.
Verdwenen pakketten
Ook als vormgever bestel ik met regelmaat drukwerk. Dit drukwerk wordt over het algemeen geleverd door DHL, althans, dat is hoe het zou moeten gaan. Een jaarlijkse traditie is de gedrukte kerstkaart. Die bestel ik in een kleine oplage om vervolgens persoonlijk te gaan bezorgen. Iets dat al sinds 2005 traditiegetrouw in december plaatsvindt. Naast dat het altijd een gezellige fiets- en later autotocht was, is bovenstaande ook een gegronde reden om zelf op pad te gaan.
Maar dan moet je het drukwerk toch echt eerst zelf ontvangen. DHL heeft het tot een kunst verheven om de bezorging telkens een twist te geven. Zo wisten ze in 2018 en 2019 niet te leveren binnen de beloofde tijd. Iets waar ik destijds extra voor had betaald. In 2019 werd mijn pakket zelfs gedumpt op een adres dat niet meer te achterhalen was. De leverancier moest toen alles opnieuw drukken en tegen een meerprijs met spoed verzenden.
Daar blijft het echter niet bij. Het gebeurt ook regelmatig dat pakketten terug worden gestuurd naar de drukkerij omdat DHL van mening is dat het adres niet bestaat. Adressen die gewoon terug te vinden zijn in de basisadministratie van de desbetreffende gemeente. Nog gekker is de melding van bezorgers die het adres niet kunnen vinden en vervolgens het pakket weer mee terugnemen.
Nog vreemder is dat bezorgers met regelmaat pakketten scannen en daardoor automatisch een bericht verzenden dat het pakket bezorgd is. Het pakket is dan enkel virtueel bezorgd, maar in werkelijkheid ligt het nog in de bus van de bezorger. Een bijzondere werkwijze, die ook bevestigd wordt als je DHL telefonisch weet te bereiken; want ook dat is een uitdaging.
Inmiddels zijn er ook bedrijven die adviseren om zelf maar pakketten af te halen, want enkel op die manier weet je zeker dat je het pakket daadwerkelijk in handen krijgt. Een dieptepunt, mijns inziens.
