Manchester bleek een zeer goed alternatief te zijn; een mooie stad met redelijk wat mooie gebouwen. Het is vreemd dat Liverpool de titel cultuurhoofdstad mag dragen, als Manchester veel minder zichtbare verpaupering kent. Daarnaast is Manchester ook iets vriendelijker voor haar toeristen, door tenminste één bordje neer te zetten richting de plaatselijke VVV. Dat dat een speurtocht was, laten we buiten beschouwing. Evenals de dame die ons vroeg even te wachten op haar vervanging, omdat zij pauze moest houden, vervolgens terugkwam om te vertellen dat we maar weer in de rij moesten gaan staan omdat die vervanging niet op kwam dagen.
Uiteindelijk wisten ze toch nog een redelijk hotel voor ons te vinden, op loopafstand van de stad. De zeer krappe, doch kundig ingerichte badkamer was een feest om in om te kleden. De bedden die op houten planken met een kussentje leken, en dat later ook bleken te zijn, waren een iets minder groot feest. Een ander nieuw fenomeen was het inleveren van de sleutel wanneer je de stad in ging. Dat het sowieso een logische keuze was geweest om dat te doen, werd veroorzaakt door de sleutelhanger die even groot was als mijn paspoort.
Manchester kent een groot chique overdekt winkelcentrum met daarin een allerhande aan winkels die ruime openingstijden kennen. Dat de Aldi in Engeland een geheel ander imago heeft, blijkt uit de aanwezigheid ervan in het winkelcentrum. Een andere opvallende verschijning is de broodjeszaak die diverse tarieven hanteert. De goedkoopste bedrag betaal je als je een broodje koopt en meteen vertrekt. Bij die prijs komt gelijk een paar pence zodra je besluit om in de zaak te gaan zitten. Een zeer zorgwekkende ontwikkeling die we in Nederland hopelijk niet snel zullen tegenkomen.
Na een korte wandeling langs het reuzenrad van Manchester en andere bezienswaardigheden, was het tijd voor een plek om avondeten te vinden. Het foerageren eindigde bij de plaatselijke Chinees, die ook Mongoolse specialiteiten wist te serveren. Toegegeven, het uithangbord waarop stond dat je voor £5 onbeperkt Chinees zou kunnen eten was doorslaggevend. De warrige ober dekte de tafel, en regelde iets te drinken.
Aangezien dat wel even zou duren, besloot ik de wc op te zoeken. Meestal wordt dat wel goed aangegeven, hier helaas niet. De eerste deur die ik tegenkwam op mijn speurtocht bleek die van de keuken te zijn. Pijnlijke fout. De tweede deur was raak, tevens trof ik daar de meest rare mensen aan die ik deze vakantie gezien heb. Het was doodeng om daar nog langer te zijn. Teruggekomen bij mijn stoel, werd ik door de kok aangesproken; hij vertelde me waar ik het buffet kon vinden…
