Inmiddels naderde het einde van de vakantie. Nog éénmaal pinnen was noodzakelijk. Helaas was gebleken dat het niet vanzelfsprekend is dat je overal geld uit de muur kan halen. Diverse keren besloot de automaat op het laatste moment toch geen geld uit te geven, een andere keer bleek de machine leeg te zijn. Dit tot grote woede van een jongen achter mij, die het geld misschien nog wel harder nodig had dan ikzelf. Nabij Manchester bleek het gelukkig geen probleem te zijn.
In eerste instantie zouden we niet in Manchester ontbijten, maar in een wegrestaurant. De dag ervoor kwamen we terecht in een klein paradijsje langs de weg, een WelcomeBreak. Een keten met zowel een BurgerKing als een KFC in één gebouw. En alsof dat nog niet genoeg was; toiletten, WHSmith en een eigen restaurantketen. We probeerden het ontbijt te combineren met de reis richting het zuiden, zodoende kwamen we in een WelcomeBreak even buiten Keele.
Na een vorstelijk duur ontbijt, en dit was geheel het oordeel van de caissière, troffen we in het gebouw ook een hotel aan. Dit zou helemaal ideaal zijn, we hadden immers nog één nacht te overbruggen. De tweede nacht zouden we aan boord van zowel een boot als een auto zitten. De dienstdoende goth, die in principe niet eens aanwezig was de eerste minuten, wist ons te vertellen dat we het ergens anders moesten proberen. Ze adviseerde ons een folder mee te nemen, en daar uit wat hotels te kiezen die we zouden kunnen bellen.
Na een rondje afwijzingen kwamen we terecht bij twee hotels in de buurt van Canterbury, één in Whitstable en één in Dunkirk. Een mooie locatie, hoe dan ook dichtbij Dover en hartstikke mooi om te bezoeken. Ruim 5 jaar geleden waren we er ook al, toen tijdens een werkweek van College Blaucapel. Het hotel in Dunkirk had nog wel ruimte, als we er binnen een uurtje zouden zijn. Helaas speelde het Britse wegwijzer systeem ons weer parten, en kwamen we uit in Whitstable, alwaar wederom een goth ons nee moest verkopen. Ik zag dat ze het er moeilijk mee had…
Na gegeten te hebben bij Little Chef, een wegrestaurant dat erg veel weg heeft van Der Waffle Haus uit Dead Like Me, kwamen we uiteindelijk toch nog in Dunkirk aan, waar er nog net een kamer vrij was. Het was meteen de grootste kamer die we ooit gehad hadden met een enorm bed, een mooie bank, een tafel, ruime badkamer, zeven lichtknopjes en één sprinkhaan, die we verstopt hebben voor de volgende bezoekers.
