Redelijk gedesillusioneerd parkeren we de auto en duiken we de terminal in. Pas nu is goed te merken dat we zuidwaarts zijn gereden. Het begint zelfs onaangenaam warm te worden. Gelukkig is er een airco geïnstalleerd in de hal. We beginnen in het veel te dure winkeltje, puur erop gericht om toeristen veel geld afhandig te maken. Er zijn veel Franse streekproducten te kopen; de verleiding is groot. Maar in de wetenschap dat we aan het einde van de vakantie nog een flink stuk door die streken zullen rijden en we deze producten veel goedkoper kunnen krijgen, laten we alles liggen.
Nabij de kassa treffen we een schap met Lindt-chocolade. Het zijn schattige konijntjes met een belletje om hun nek. Zo ontworpen dat even stiekem snoepen er niet in zit, aangezien al je reisgenoten dan weten dat je chocola aan het eten bent. Eén konijntje kost ruim €5. Gelukkig zijn ze in de aanbieding, en is het tweede konijn gratis. Een aanbieding die te mooi om waar te zijn is. Deze kunnen we niet laten liggen. We grissen twee konijnen uit het schap en rennen nog net niet naar de kassa. Bij het scannen zien we de paniek toeslaan bij de kassier.
Hij moet even bellen zegt hij, en nog geen minuut later staat een collega naast hem. Ook zij heeft geen idee, en uiteindelijk verschijnt het management, verpersoonlijkt door een pinnige dame. In het Frans meldt zij dat het konijn niet verkocht kan worden, omdat de korting nog niet in het systeem zit en dat het product eigenlijk te goedkoop wordt. De kassier vat het heel beknopt samen in het Engels: “Het konijn kan niet verkocht worden, sorry”.
