De terminal print een mooie spiegelhanger die we zichtbaar moeten tonen, waarna we door kunnen rijden naar de douane. Het is een dubbele controle, te beginnen bij de Franse douane.
Het ietwat vreemde schouwspel begint met een paspoortcontrole. Redelijk ongeïnteresseerd kijkt de beambte naar de foto’s, vervolgens naar ons en gaat zonder morren akkoord. Terecht, want onze papieren zijn in orde. Vervolgens mogen we doorrijden naar een groepje douaniers. Eén van hen loopt op ons af om met een futuristisch stokje mijn stuur en deurgreep af te nemen. Een snelle drugstest. Uiteraard gebruik ik geen drugs. Maar toch wijst ze naar onze auto.
Zouden ze de auto nog herkennen van vorig jaar oktober? Toen reden we immers iets sneller door de douane dan het protocol voorschrijft. Maar dat kan niet. De vorige auto is namelijk de vernieling in gereden door een DHL-koerier (en ja, ik wacht nog steeds op een excuus). Gelukkig hoeven we de kofferbak niet te openen, die is namelijk zo ingericht dat deze alleen op plaats van bestemming geopend kan worden. Alles weer op zijn plek tetrissen onder toeziend oog van 6 douaniers is namelijk geen leuke bezigheid. Daarnaast zouden we de trein ook niet halen, zelfs niet die met onze geplande vertrektijd.
Uiteindelijk mogen we doorrijden. Ik zwaai nog vriendelijk, maar dat is tevergeefs.
Veel tijd om bij te komen van dit alles hebben we niet, want we krijgen nog de Britse douaniers.
Ook hier is de Brexitmoeheid toegeslagen. Redelijk nonchalant worden de paspoorten gecontroleerd, babbelen we over onze vakantieplannen en wensen ze ons nog een goede reis. Om eerlijk te zijn hadden we ook dit niet verwacht.
