“Laten we deze herfst naar Ierland gaan!” Het begon als een grapje, maar naar mate de herfst naderde, werd het een steeds serieuzere optie. Immers, in de herfst moet de natuur in Ierland nog kleurrijker zijn, en geen weldenkende toerist gaat in de herfst naar Ierland.
Zodoende rijden we halverwege oktober in de reguliere ochtendspits richting Calais. De meeste files staan gelukkig aan de andere kant van de weg, waardoor we in rap tempo bij Mannekensvere in het Belgische Middelkerke arriveren. Tijdens deze korte pauze treffen we nog een roofvogel die op zoomafstand zichtbaar is. De vogel blijft muisstil zitten en laat zich gewillig fotograferen.
Hoewel we de beruchte Ring van Antwerpen al gehad hebben, rijden we toch snel door naar Calais; je weet immers nooit wat je nog tegenkomt. Het antwoord; helemaal niks. Blijkbaar plannen alle wegbeheerders het liefst de grote werkzaamheden in de zomervakantie, wanneer het op piekmomenten drukker is dan in een reguliere spits. Hierdoor komen we veel te vroeg aan bij de Eurotunnel, en mogen we ook veel te vroeg mee met de trein. Ook hier is lang niet alles volgeboekt.
De douanecontrole van de Franse douaniers verloopt redelijk snel. De Engelsen zetten hun vraagtekens bij het paspoort van onze dochter. Zij is inmiddels 4 jaar, maar op de pasfoto is ze nog geen 2 maanden. Volgens de Europese wet is dit rechtsgeldig, en aangezien ze de Brexit nog niet op orde hebben, dienen ze het maar te accepteren.
