Veel eerder dan gepland rijden we uit de trein die meer wegheeft van een nucleaire transportwagon dan een vrolijke passagierstrein. We draaien direct de M20 op richting Wales, want ook in Engeland hebben we geen ervaring met herfstverkeer.
Na een uurtje lijkt de reis voorspoedig te gaan en besluiten we onze eerste pauze op Brits grondgebied te nemen. Nabij Hollingbourne lijkt een goed rustpunt te zitten. Dat blijkt uiteindelijk wel, want ruim een uur later rijden we pas weg.
Ruim twee uur later krijgen we toch wel honger. In het toepasselijke plaatsje Hungerford nuttigen we uiteindelijk in recordtijd ons avondeten. Daarna is het plan om direct door te rijden naar Wales. De enige vertraging die we nog oplopen is bij de Severn Bridge, de eerste en enige tolbrug die we tegenkomen. Vol spanning betalen we met onze pinpas, die geaccepteerd lijkt te worden; de slagboom gaat in ieder geval open. Of dit is omdat de transactie geslaagd is, of uit medelijden, wij rijden in ieder geval door.
Omdat we nu heel erg voorlopen op ons schema lassen we een extra pauze in ten noorden van Cardiff. Gezien onze planning en de drukte op de weg, doen we rustig aan. Pas na een uur rijden we richting Pembroke Dock, waar we met de veerboot van Irish Ferries naar Rosslare zullen varen.
