Vol goede moed vervolgen wij onze reis richting Lissabon. Wederom hebben wij onze bagage netjes in de bagagewagon gestald en nemen we plaats in een koele wagon. Vervolgens beleven wij een deja vú van jewelste. Er komt een conducteur langs, keurt onze interrailkaarten af en dreigt ons eruit te zetten.
Redelijk teleurgesteld in de Spaanse spoorwegen en het concept interrail, vragen wij nu om opheldering. Het blijkt dat bepaalde langeafstandstreinen vooraf gereserveerd moeten worden; tegen een kleine meerprijs van nog geen €2. Hoewel dit indruist tegen de principes van interrail en die van ons, besluiten we hier toch mee akkoord te gaan.
Maar de bureaucratie is nog niet ten einde. Er kan alleen gereserveerd worden op een station. We krijgen wat respijt van de conducteur, die duidelijk blij is dat hij daarna geen woord Engels meer met ons hoeft te voeren. In het idyllische plaatsje met de wonderlijke naam Miranda de Ebro moeten we binnen 5 minuten een loket vinden, daar in het Engels onze reservering gereed maken, en bijtijds een geprint bewijs aan de conducteur laten zien. Een krankzinnig plan dat moet slagen. Al onze bagage lag namelijk nog in de trein.
Kort voor het fluitsignaal springen we weer in de trein. Trots laten wij onze reserveringen zien, waarna de conducteur goedkeurend knikte en ons zelf maar een plek liet kiezen. Met wat vertraging door onze ongeplande stop in Zumarraga komen we laat aan in Salamanca.
