Na een pittige busrit komen we op tijd bij de haven aan. Bij het zien van onze boodschappentas wordt ons tussen neus en lippen door verteld dat we absoluut geen eigen consumpties mogen nuttigen aan boord. Het Finse personeel is blijkbaar iets strenger dan de Estse collega’s.
Terwijl de zon bijna onder gaat, meren we aan in de haven van Tallinn. Bij het boeken hebben we ook aangegeven dat we graag een taxi naar ons hostel wilden hebben. Door dit zo te bestellen, zouden we 10% korting krijgen op de rit. Echter blijkt het vinden van een taxi een iets lastiger karwei dan we hadden verwacht.
Ruim een half uur later treffen we een taxi van de juiste maatschappij. Terwijl we de taxichauffeur vertellen waar we naartoe willen, begint een Noorse jongen te zeuren dat hij een taxi wil delen. We proberen hem af te wimpelen, maar daardoor wordt hij nog vervelender.
Mijn intuïtie zegt dat ik hem niet moet vertrouwen. Het risico is groot dat wij met een omweg thuis zullen komen, en hij op zijn bestemming de taxi verlaat zonder te betalen. Zodoende kunnen wij voor zijn ritje opdraaien. Ik vraag hem ondertussen waar hij heen moet, waarop hij antwoordt dat hij naar het centrum moet. Vervolgens vertel ik hem dat wij de andere kant op gaan, wat in principe niet gelogen is; Lasnamäe ligt zeker niet in het centrum.
Maar de jongen weet van geen ophouden, en verzoekt ons eerst naar het centrum te gaan. Wij gaan hier niet op in, en sluiten de deuren resoluut; het is nu aan de taxichauffeur om ons naar het hostel te brengen.
De rit verloopt niet geheel vlekkeloos; hij rijdt meerdere malen verkeerd in Lasnamäe. Hij biecht op dat hij vrijwel nooit een rit heeft naar dit gedeelte van de stad. Hij besluit zelfs een extra korting op de ritprijs te geven, ter compensatie voor de teveel gereden kilometers. Wij waarderen zijn eerlijkheid, en geven hem alsnog een fooi.
