De volgende ochtend gaan we alsnog op de geplande tijd weg. Veel meer informatie hebben we van Irish Ferries niet meer gehad, dus wagen we de gok niet om uit te slapen om vervolgens, letterlijk, de boot te missen. Na een laatste check rijden we volgens planning naar Dublin.
In alle vroegte zijn de Ierse wegen uitgestorven, al helemaal op een zondag. Tijdens onze eerste korte pauze in Glengarriff is dit duidelijk te merken, er is vrijwel niemand op straat, behalve de illegale kampeerders op het parkeerterrein van de grootste toeristenwinkel van Glengarriff.
Ook tijdens onze tweede tussenstop merken we dat je op zondagochtend niet veel hoeft te verwachten. Bij het lokale winkeltje wordt de oven net gevuld als we aankomen. Na Cork buigen we uiteindelijk noordwaarts en komen we na een rit van 6,5 uur aan in de haven van Dublin.
Het inchecken verloopt vlekkeloos en de paspoortcontrole, die vrijwel gelijktijdig gehouden wordt, stelt ook niet zoveel voor. Het enige wat we tot dan toe weten is dat er wat vertraging is, maar sinds de dag ervoor hebben we niks meer gehoord.
Het lange wachten neemt een bizarre wending als we uiteindelijk een sms krijgen, met daarin de tijd dat we aan boord zouden gaan. Ware het niet dat die tijd ook al weer driekwartier geleden is. Ook bij het personeel navragen helpt niet. Pas na drie uur wachten mogen we aan boord.
