Het is met recht een spannend half uur dat we hebben doorgebracht op de wegen richting Holyhead. De band loopt nog steeds leeg, maar dusdanig traag dat we niet, letterlijk, in het zicht van de haven stranden. We zijn ruim op tijd om nog aan boord te geraken. In de wachtrij nemen we contact op met de ANWB.
Na een ellenlang keuzemenu, word ik afgewimpeld met een SMS. Van daaruit kan ik de hulpvraag digitaal indienen. Maar deze hulpvraag heeft een flinke en belangrijke context. Via een omweg krijg ik alsnog een persoon aan de telefoon en leg het verhaal uit. Op dat moment hebben we enkel nog een sterk vermoeden dat onze band lek is, maar een hard en vooral scherp bewijs, is er nog niet.
De ANWB adviseert ons om aan boord te gaan, zodat we in ieder geval in Ierland zijn. Een begrijpelijke keuze, want op een laat tijdstip in Wales nog de AA, de Britse versie van de ANWB, laten komen. De kans is dan namelijk groot dat de boot dan al weg is. In overleg regelen we dat de Ierse AA ’s ochtends vroeg op ons staat te wachten om te achterhalen wat het probleem is.
Na een paar uur gaan we wederom op onderzoek uit. Met een zaklamp en de camera van een mobiele telefoon, weten we in beeld te brengen, wat onze lekke band heeft veroorzaakt. Een stuk metaal, dat nog in de band zit en daar zeker tot morgenochtend moet blijven zitten. Ik stel de ANWB hier direct van op de hoogte, zodat er gericht een oplossing geregeld kan worden.
