Best gespannen rijden we de boot op. Immers weten we niet hoe onze lekke band er in de ochtend uit zal zien. Het voordeel is dat de overtocht redelijk van korte duur is. De veel te korte nacht eindigt uiteindelijk veel te vroeg. Het enige lichtpuntje is dat onze band nog rijvaardig is. Dat scheelt gedoe bij de douane.
Zoals verwacht zijn we daar redelijk snel doorheen. In vorige jaren dienden we aan te geven of we huisdieren hadden, uit hoeveel leden ons gezin bestond, welke nationaliteit we hadden en of we drank en sigaretten meebrachten. Dit jaar focust de Ierse douane zich voornamelijk op drank en sigaretten. Voor mijn gevoel heb ik nog geen seconde stilgestaan bij het controlepunt.
Bij een nabijgelegen tankstation, stonden we wel langer stil. Na kort telefonisch contact met de ANWB, zouden we onze definitieve locatie doorgeven. Ondanks deze afspraak, bleek dit niet goed gedocumenteerd te zijn en werd deze adreswijziging, van hemelsbreed nog geen 500 meter, een nieuwe hulpvraag met een nieuwe wachttijd. In afwachting van de AA bezetten we lange tijd een parkeerplek bij een tankstation.
Sneller dan we verwachtten, stopte een AA-busje naast onze auto. De medewerker in kwestie had zijn collega al eerder laten bellen om de situatie door te nemen. Hoewel de ANWB dat zou doorgeven, had het hen niet bereikt. Dat gaf mij in ieder geval de gelegenheid om gedetailleerd uit te leggen wat er speelde. De AA-medewerker ter plaatse was daardoor zo goed geïnformeerd, dat binnen een kwartier onze band weer rijvaardig werd verklaard.
Wel moeten we een dezer dagen een permanente oplossing verzinnen. De medewerker was namelijk nog benieuwd naar ons reisschema. De plaatsen die wij noemden, deden geen belletje rinkelen, waarna de conclusie getrokken werd dat het dan best ver zou zijn. Langdurig grote afstanden rijden, wordt met deze oplossing niet geadviseerd.
We kunnen dus weer op zoek naar een garage in Ierland. Gelukkig weten we nu wel waar we niet heen moeten.
