Doordat Reading een tussenstop was op weg naar Wales, vertrokken we de volgende ochtend vrijwel direct. De ontbijtzaal, annex lounge, annex bar, was keurig ingericht, en de airco stond op de diepvriesstand. Op de bar stonden diverse broodjes klaar, met daarnaast verschillende soorten beleg. Bediening is er ’s ochtends niet, dus begonnen we gretig aan het ontbijt; totdat iemand, waarvan we dachten dat het de schoonmaakster was, ons vroeg watvoor ontbijt we wilden hebben.
Blijkbaar had ze onze eerste ronde gemist, en vond ze het naar dat er nog vuile borden op onze tafel stonden. Wanneer dat echt zo was geweest, hadden we waarschijnlijk een andere tafel uitgekozen. Profiterend van de situatie kozen we voor het “English breakfast”, immers hadden we zojuist al het “Continental breakfast” achter de kiezen.
Niet veel later werd het ontbijt opgediend. Zelf ontbijt ik ’s ochtends vrijwel nooit, het was al een wonder te noemen dat ik het croissantje met een plakje kaas had weggekregen. Des te groter was de schrik dat er nu ineens een bord met toast, 2 worsten, 1 spiegelei, 2 plakken bacon en hoe dan ook te veel bonen in tomatensaus dampend voor mijn neus stond. Gelukkig kan je bonen heel doorslikken. Voedzamer krijg je het niet, tot laat in de middag heb ik geen honger gehad.
Na het afruimen van de tafel, kwam de menukaart tevoorschijn. Voor de gein keken we wat avondmaaltijden zouden kosten in dit hotel. Onderaan, in een beduidelijk groter letterformaat stonden de prijzen voor het ontbijt. Continentaal een ruime £6, Engels meer dan £7. Aangezien we beide maaltijden hadden gegeten, besloten we de menukaart te verstoppen achter de sauzen en terug te gaan naar de kamer.
Tijdens het uitchecken werd ons niks gevraagd over het ontbijt, dat we klaarblijkelijk tot twee maal toe gratis hadden gekregen. Volgepakt met gratis koffie, thee, en chocolade uit de hotelkamer vervolgden we onze reis, richting Wales.
