Vorige week schreef ik twee stukjes over het ontvangen van pakketten via PostNL. Dat het niet op rolletjes ging, lees je hier en hier terug. Mijn tweede stukje had een open einde, zou het goed zijn gegaan? Het vervolg, en hopelijk ook het slot, is even bijzonder als de start…
Zoals afgesproken houd ik de verzending nauwlettend in de gaten. Hoewel inmiddels duidelijk is geworden dat mijn pakket bij een willekeurig pakketpunt afgeleverd zal worden, is het maar de vraag of de bezorger dit weet te redden voor sluitingstijd. Als de bezorger het adres al weet te vinden, want ook dat is soms een uitdaging.
Wanneer ik de webpagina, waar ik mijn pakket kan volgen, opnieuw ververs, valt mij iets geks op. Het afleveradres is gewijzigd. De pakketbezorger gaat niet meer naar de winkel op een afgelegen industrieterrein, maar zal het bij mij thuis bezorgen. En dat is bijzonder, want PostNL weet enkel dat het in een pakketautomaat geleverd had moeten worden, officieel is mijn adres niet bekend. Het tweede dat mij opvalt, is de mededeling dat het pakket bezorgd is. Dat laatste is in ieder geval niet waar, want er is niemand aan de deur geweest.
Ondertussen ga ik naarstig op zoek naar een methode om in contact te komen met PostNL. Nadat ik het nummer gevonden heb, word ik in de wacht gezet. Het is nu een wedstrijd geworden; wie staat mij als eerste te woord; de pakketbezorger of de medewerker van de klantenservice. De prijs gaat uiteindelijk naar de bezorger; die mij het pakket pas overhandigt als ik een vage krabbel op een display van een scanapparaat heb gezet. Volgens de website had ik mij ook moeten legitimeren.
Ik verbreek de verbinding en pak mijn pakket uit. De inhoud komt overeen met de bestelling. Op de verpakking is te zien dat PostNL maar liefst 4 etiketten nodig heeft gehad om het pakket uiteindelijk bij mij thuis te krijgen. Het is, vergeleken met 20 jaar geleden, een wondere wereld en een avontuur geworden; het ontvangen (en verzenden) van een pakketje.
