Na de instructies van het personeel en wat geinige rondjes over diverse startbanen, steeg het vliegtuig op. Na enkele minuten begon het personeel druk heen en weer te lopen. Verwoedde pogingen werden gedaan om versnaperingen te verkopen, later zelfs speelgoed en andere producten die je niet kon weigeren.
Vlak voordat de landing werd ingezet kwam het personeel voor de laatste maal langs. Om euro’s, ponden of Zwitserse franken op te halen voor het goede doel, waarvan men op de diverse vluchten steeds een ander doel van maakte. Vele muntjes verdwenen in het zakje, zodat het personeel snel kon gaan zitten, waarna de piloot eindelijk de neus van het toestel richting de grond mocht sturen.
Gelukkig vond de piloot het ook leuk om daarna het toestel stil te zetten, waardoor het uitstappen toch een stuk gemakkelijker werd. Kort daarvoor werd ons nog op het hart gedrukt om géén apparaten die op batterijen werken te gebruiken tijdens de vlucht en het uitstappen. Het eerste was overbodig, het tweede nutteloos. Alsof het vliegtuig ineens weer de lucht in zou gaan als ik zou inzoomen bij het maken van een foto.
Na een korte wandeling door de broeiende Berlijnse hitte vervolgden we onze weg naar het gebouw van de luchthaven, alwaar een paspoortcontrole plaatsvond. Vooralsnog werden de voordelen van de open grenzen niet bepaald duidelij, maar om dat te bediscussiëren met de douanier is ook weer zo’n gedoe.
In tegenstelling tot de snelle afhandeling van de bagage in Maastricht, duurde het ophalen ervan in Berlijn wat langer. Een ander groot verschil, is dat je moet betalen voor de bagagekarretjes. Voor slechts één euro mag je ‘m meenemen naar het station, een paar honderd meter verderop. Het station verder betreden met de karretjes is daarentegen weer verboden.
Een paar meter voor de bagagekluizen moet je het karretje stallen, zodat je alsnog een paar meter moet slepen met je bagage, om die vervolgens in een €4 kostend minikluisje te stouwen. Het karretje verder meeslepen kan voor diefstal aangezien worden. Met de ervaringen uit Ferrol, Spanje, nog vers in het geheugen, besloten we het bord serieus te nemen en toch te gaan slepen met de tassen.
