Tallinn, over het algemeen heel Estland, is niet de duurste locatie van Europa. Uit eten gaan is zeker niet duur, maar een warme maaltijd op de kamer, of bij het ontbijt is ook niet gek. Na het ontbijt van het hostel geprobeerd te hebben, bleek het zelfs duur te zijn. Het was de twee euro per persoon zeker niet waard. Koekjes die niet te eten zijn, dikke sneeën brood met een even dikke laag boter, met zeer vette ham en kaas. De thee ging nog wel, in ieder geval met véél suiker om het nog enige smaak te geven. Reden te meer om een magnetron aan te schaffen voor op de kamer.
Ja, je leest het goed; een magnetron. Zo’n klein geval, waarin je goedkoop voedsel snel kan opwarmen. Een bestekset met borden hoorde er eigenlijk ook wel bij, want om je magnetronpizza op schoot op te eten, is ook geen feest. Het hebben van een magnetron op de kamer, is niet echt gewenst, en dus moest het ding naar binnen gesmokkeld worden. Verpakt in een grote vuilniszak smokkelden we het ding langs de receptie naar boven. De receptioniste, die veel weg had van Dead Like Me-karakter Chrystal, keek karakteristiek over de balie, maar greep niet in. Missie geslaagd, de hostelkamer was meteen in waarde verdubbeld. We zouden eigenlijk geld toe moeten krijgen.
Na het magnetronavontuur leek het ook nuttig om fietsen te huren, voor een periode van 7 dagen. De fietstocht startte in Tallinn, bij de haven, om over het strand, door de resten van het riool, richting het oosten van Estland te crossen. De eerste keer op een mountainbike, is een ervaring die je over het algemeen niet snel vergeet. De onhandig geplaatste remmen, en het extreem lage stuur zorgden voor bijzonder gevaarlijke situaties, zeker wanneer je je eigen snelheid niet echt meer in de hand hebt.
En voorbij Pringi, in het bos, ging het uiteindelijk mis. Een enorm gat in een bospaadje, waar ik met redelijke snelheid op af reed, zorgde voor paniek. Degene die achter mij reed bracht het er slechter vanaf en koos het luchtruim. Niet lang daarna besloot mijn band leeg te lopen, een gebeurtenis die in dit soort landen niet handig is. Nog onhandiger zelfs dan de fietsenmaker die ons de fietsen had verhuurd. Blijkbaar waren de passende banden op, en vond hij het nodig om de binnenband opgevouwen in de profielloze buitenband te stoppen. Dat werkt natuurlijk niet.
