Met de kater van de Fellini togen we de dag na Õllesummer naar Pirita-rand. Het strand. Een kort fietstochtje met een mooie afdaling, waar je als fietser al snel de limiet van 30 km/h overschrijdt en daardoor harder gaat dan menig automobilist. Een fietstocht die ons o.a. voerde langs de talloze speelplaatsen die de wijk kent. Wanneer de ene versleten is, bouwt men er gewoon een nieuwe langs. Opknappen is overbodig.
Een stuk verder is een motorcrossbaan te vinden met meer dan 30 startplaatsen. Blijkbaar een vaak gebruikt circuit, gezien de faciliteiten eromheen. Compleet met vlaggenmasten, geverfde startplaatsen en zelfs een monument in de berm. Na de motorcrossbaan is een sportcentrum te vinden. Het vervallen complex; genaamd Pirita Spordikeskus, ligt goed verscholen tussen de bomen van het bos. Hoe groot het geheel is, en wat het zoal herbergt, werd enkele dagen pas goed zichtbaar.
De fietstocht naar het strand eindigt, logischerwijs, bij het strand in Pirita; nét buiten Tallinn. Een niet al te groot strand met niet al te veel mensen, maar net wel genoeg om het nieuw uitgevonden spel; de “victimiser” te proberen. Met een kleine harde bal over en weer gooien, het liefst met een stuiter op het water en nog liever met een stuiter op een golf. Door deze stuiters vliegt de bal soms vreemde kanten op; veelal tegen mensen. Mensen die vervolgens een tirade in het Estisch of Russisch beginnen.
Het spel heeft menig baduurtjes gevuld. Ook op het strand bleek het spel goed te werken, al begonnen sommige mensen uit voorzorg met een tirade, waardoor het voor ons veiliger was om steeds een stuk op te schuiven. Na dat 3 keer gedaan te hebben, hield het strand bij wijze van spreken op en keerden we terug naar de handdoeken.