De volgende dag begint onze zoektocht naar een slaapplek. Met onze tassen struinen we veel locaties af, maar helaas zonder succes. Uiteindelijk gaat er bij een café-eigenaar een lampje branden; hij heeft nog wel ergens een ruimte in een appartementencomplex waar we mogen verblijven.
Bij binnenkomst blijkt waarom dit zo is. De hoofdkranen in de badkamer lekken, we zitten half onder de grond en de stroomtoevoer is ongewis. Daarnaast komt er een bizarre geur uit de kledingkasten, en zijn de rolluiken praktisch niet te openen, omdat je letterlijk op straatniveau zit. Goedkoop is het wel, en veel keus hebben we niet, waardoor we ’s middags de kamer inwijden met een kaartspel.
Onze kamer ligt gelukkig niet al te ver van onze vaste eettent; de Pato Burger; letterlijk vertaald de Eendenburger. Ook het logo laat weinig aan de verbeelding over. Op onze eerste dag in Vila Praia de Âncora hebben we daar al royaal gegeten tegen een spotprijs. Het is dus niet verwonderlijk dat we uiteindelijk daar weer eindigen.
