Wanneer we de trein uit stappen en kennis maken met het centrum van Vigo komen we van een koude kermis thuis. Alles wat we ervan verwachtten bleek de stad niet te bieden, zo op het eerste gezicht. We wilden de stad wel een tweede kans geven, dus gaan we op zoek naar een slaapplek voor de avond.
Dat blijkt een moeilijkere opgave dan verwacht. Toegegeven, de eerste keren hebben we bijzonder veel geluk gehad met onze slaapplekken, maar de pech die we in Vigo hadden was ook exceptioneel. We treffen een goedkoop uitziend hotel aan in de stad. We vragen aan de dame achter de balie of er nog een kamer vrij is voor één of twee nachten. Vrijwel direct neemt ze ons mee naar boven om de kamer te laten zien. Terwijl we met onze bagage een aantal trappen beklimmen, noemt ze bovenaan de laatste trap de prijs per nacht.
Vijf minuten later staan we buiten en nemen we de beslissing om Vigo te laten voor wat het is. We snellen ons naar het station om een trein te pakken. Waarheen maakt niet uit, als het maar ver van Vigo is.
