Om in Ierland te komen, is een tweede boottocht nodig. Dit betekent dat we vanuit het oosten van het Verenigd Koninkrijk naar het westen moeten rijden. De vorige reder had op eigen initiatief ons reisschema in de war gegooid, waardoor we genoodzaakt waren om, letterlijk, in zee te gaan met een ander bedrijf. Voor het doorkruisen van Engeland en Wales hadden we nu dus ruim de tijd.
Dover zelf heeft, op de kliffen na, niet veel te bieden. Daar was ik in 2008 al achtergekomen. We besluiten direct door te rijden om zo tijd te winnen. Niet dat we dat nodig hebben, maar met onaangekondigde wegwerkzaamheden weet je het in Engeland nooit zeker. Even buiten Reading besluiten we toch wat langer te pauzeren dan gepland. Hoewel we hadden verwacht dat we al lang hadden moeten tanken, bleek dit niet het geval. Onze auto gedroeg zich, met alle bagage, toch zuiniger dan verwacht.
We besluiten de gok te wagen en gaan na onze pauze door naar de haven van Pembroke. De drukte op de weg valt enorm mee, ondanks wegwerkzaamheden en spontane files. De enige vertragende factor was de spookrijder, waarvoor we door de digitale borden langs de weg gewaarschuwd werden. Uiteindelijk bleek het om een, via de vluchtstrook tegen het verkeer in rijdende, pizzakoerier op een scooter te zijn.
Na een aantal uren, komen we aan in Pembroke. Van al het moois is, gezien het tijdstip, weinig meer te zien. Hierdoor hebben we tijd over. Tijd die we nuttig kunnen gebruiken door nog snel naar het toilet te gaan, te tanken en boodschappen te doen. Het toiletbezoek vindt uiteindelijk plaats op de meest smerige toiletten van Wales, of misschien wel het gehele Verenigd Koninkrijk. Het tanken bleek onmogelijk te zijn, hoewel mijn pinpas in heel Europa geaccepteerd wordt loopt het tankstation toch op de Brexitonderhandelingen vooruit.
Op hetzelfde terrein bevindt zich ook een Tesco. Een enorm complex, dat tot middernacht open blijkt te zijn. Een uitkomst, aangezien we ons proviand aan moeten vullen. Een goed ontbijt op de boot zit er, door de onmogelijke tijden, niet in. De supermarkt biedt in zo’n geval uitkomst. Ondanks het tijdstip blijkt het onverwacht druk te zijn. De lokale hangjeugd die kort ervoor de McDonald’s was uitgezet, heeft hier een nieuw onderkomen gevonden. Het personeel reageert gelaten, waardoor voor ons duidelijk is dat dit dagelijkse kost voor hen is.
Ons ontbijt valt uiteindelijk tegen, de twee chocoladecroissants, waarvan ik mij nog steeds afvraag of ze al afgebakken waren, eten we voor de zekerheid maar gelijk op. Hopelijk heeft Ierland iets meer te bieden de volgende ochtend.
