Ook aan boord gelden de coronamaatregelen, waar we middels stickers, medewerkers en omroepberichten op gewezen worden. Zelfs op de televisie in de hut zijn deze maatregelen zichtbaar, enkel op het Irish Ferrieskanaal.
Aan boord komen we mensen van divers pluimage tegen, die elk hun eigen opvatting over de coronamaatregelen lijken te hebben. Zo zijn er mensen die gepast afstand houden en hun mondkapje over zowel hun neus als mond dragen. Er zijn mensen die gerust naast je komen zitten, ook al is er zat plek in het restaurant om afstand te houden en er zijn mensen de geen stap opzij zetten als je ze in de smalle gangen tegenkomt.
In 90% van deze gevallen betreft het Britten en Nederlanders. Hoewel dit uiteraard geen goed onderbouwd onderzoek is, blijkt het wel uit de lokale besmettingscijfers dat gedrag hier een rol in speelt en mijn constatering absoluut niet vreemd is.
We besluiten, mede om deze figuren, de rest van de avond op de hut door te brengen. Het werd een avond om nooit te vergeten. Ons schip had met zoveel tegenwind te maken, dat de kapitein hiervoor de volgende ochtend nog zijn excuses heeft aangeboden. Daarnaast bood hij ook nog zijn excuses aan voor de enorme vertraging van welgeteld 30 minuten en sprak hij de hoop uit dat onze reisplannen niet veel verstoord waren.
Na dit bericht brak de receptie in, die iedereen die met de auto reisde, opriep om naar dek 10 te gaan om te verzamelen. Qua coronamaatregelen zeker niet de beste optie, dus wij daalden direct af naar dek 7. Normaal gesproken zijn de trappen afgesloten en de liften geblokkeerd, maar wij hadden geluk. Inmiddels was de onhandigheid ook doorgedrongen bij het personeel, dus in groepjes mocht men naar de autodekken. De gekleurde sticker op je reisbewijs bepaalde in welke groep je zat. Op dat moment zaten wij al in de auto.
