Na een vlotte ontscheping mochten we aansluiten in de rij voor de laatste douanecontrole van de heenreis. In de rij verzamelden we onze paspoorten, gele boekjes voor het geval de QR-codes niet zouden werken, uiteraard de QR-codes op papier en de Ierse passenger locator formulieren.
De douanier in kwestie merkte ons Nederlandse kenteken wel op, maar besloot niet in actie te komen. Onze paspoorten werden gecontroleerd en we dienden vlot antwoord te geven op de vraag hoe oud onze dochters waren. Daarna volgde de vraag of we gevaccineerd waren, enkel “ja” volstond, we hoefden geen bewijsmateriaal te overhandigen, zelfs niet na aandringen. Tot slot werden we ook nog gevraagd of we drank, sigaretten of huisdieren aan boord van de auto hadden.
Na deze vraag met “nee” beantwoord te hebben, verwachtte ik de passenger locator forms te moeten laten zien, zodat de QR-code gescand kon worden. Dit was niet het geval. De conclusie is da ik ontzettend veel moeite heb gedaan voor een QR-code die ons verstrekt moest worden door de Nederlandse regering en ik ontzettend veel moeite heb gedaan voor een QR-code die ons verstrekt moest worden door de Ierse regering. Ruim 106 telefoontjes naar de Coronacheck-app helpdesk, 10 telefoontjes naar het RIVM, en een telefoontje naar de Ierse ambassade waren ervoor nodig.
De werkelijke conclusie is eigenlijk dat het coronasysteem zo lek is als een mandje. Iemand die besmet is, kan zonder problemen door België en Frankrijk reizen. Ierland, dat door de geïsoleerde ligging al wat lastiger te bereiken is, lijkt er ook geen werk van te maken. Het bizarre is dat de gemiddelde Ier zich nog wel volledig aan alle geldende maatregelen houdt, ze moesten eens weten.
