Ongeveer anderhalf uur later zijn we al in Calais. We zijn hier ontzettend vroeg. We hadden met gemak zelfs nog een trein eerder kunnen boeken. Misschien zelfs twee treinen. De automatische check-in, die met kentekenherkenning blijkt te werken, denkt er ook zo over. We krijgen de optie om kosteloos onze reservering te wijzigen, zodat we een trein eerder mee kunnen. Hier hoeven we niet lang over na te denken, want hoe eerder we in het Verenigd Koninkrijk zijn, hoe beter.
Wat ons nog rest is een kort verblijf in de veel te dure terminal, waar de toiletten al iets schoner zijn dan in Gent. Deze terminal kennen we inmiddels van buiten, aangezien we hier in het verleden ook al eens bivakkeerden. Echter is er één belangrijk verschil; het Verenigd Koninkrijk hoort nu echt niet meer bij de EU. Slimme ondernemers hebben de wereld van “tax-free” een nieuw leven ingeblazen. De zogenaamd aanlokkelijke prijzen voor snoepgoed zijn extreem. We kopen er uiteindelijk niks en maken ons op voor de dubbele douanecontrole.
Een controle die behoorlijk spannend is. Door een fout van de apotheek beschikken we niet over de juiste papieren om bepaalde medicijnen mee te nemen. Het passeren van landsgrenzen binnen de EU is met de auto niet moeilijk, controles zijn er amper. Maar sinds de brexit, staan de Britten op scherp, wat betreft controles.
