De eerste controle is van de Franse douaniers. Daar staan we gemoedelijk in de rij en worden de paspoorten even gescand. Daarna kunnen we in principe door naar de Britten, maar voordat we door kunnen rijden, wordt er een grote blauwe verkeerspylon geplaatst. Een file is gecreëerd. Een douanier besluit om monsters af te nemen van onze auto. Het instrumentenpaneel, het stuur en de deurgrepen worden gecontroleerd op verboden middelen. Voor het gemak wordt de pas ontstane file ook in de controle meegenomen. Uiteindelijk mogen we dan echt door naar de Britten.
De controles aldaar zijn serieuzer van aard. De douanier wil iedereen goed kunnen zien. Dat we daarvoor de auto nog even moeten verplaatsen, maakt hem niet uit. Anders dan bij de Franse controle, is dat we eerst nog door een gigantische scanner zijn gereden met de auto, die tegelijkertijd een privacybuffer vormt tussen de rij en de auto die wordt gecontroleerd. Blijkbaar moet je niet te lang in de scanner zitten.
De douanier stelt veel vragen, waar we heen gaan, wat we gaan doen, of we één gezin zijn. Inmiddels ben ik wakkerder dan in België, en kan ik vlot antwoord geven. Na het kruisverhoor, mogen we door naar het spannendste gedeelte, de loterij of je ter plekke je kofferbak leeg moet halen. De auto’s voor ons zijn de klos, wonderwel mogen wij nu voor het eerst doorrijden.
