Theoretisch zijn we nu langs de douane van het Verenigd Koninkrijk. Inmiddels weten we ook dat de grenscontrole van Ierland niet veel voorstelt, dus we kunnen er zeker van zijn dat we zonder de juiste papieren voor de medicatie, de lastigste grens hebben weten te passeren.
We hebben enkel nog de treinreis voordat we fysiek in het Verenigd Koninkrijk zijn. Terwijl we in de rij staan, alvorens we de trein in mogen, waait er blijkbaar een zwerm babyspinnen over de rij auto’s heen. Het is een beproeving om deze beesten buiten de auto te houden. Door het relatief warme weer is het lastig om ramen en deuren gesloten te houden.
Na lang wachten, mogen we eindelijk de wagon in. Wij hebben het voordeel dat we bij een tussendeur staan. Geen gedoe met nieuwsgierige mensen die constant naar binnen gluren. In ruil daarvoor kregen we een alarm, dat af bleef gaan. De medewerker in kwestie had ons iets te dicht bij de sensoren van de deuren geparkeerd, waardoor deze niet meer correct wilde sluiten. Dat aanpassen was makkelijker gezegd dan gedaan, want een hele rij auto’s achteruit laten rijden, is ondoenlijk. De deur is uiteindelijk handmatig gesloten, waarna we veilig richting Eurotunnel zouden kunnen.
Maar dat gebeurde niet. Na enkele minuten besluit de machinist van dienst om te roepen dat er de gehele dag wat technische problemen waren en hierdoor vertraging was ontstaan. Onze tijdswinst, door een trein vroeger te nemen, verdampte volledig. Op onze oorspronkelijke vertrektijd verlieten we Calais.
