De treinreis, die naar ons gevoel trager ging dan gebruikelijk, bracht ons in het Verenigd Koninkrijk. Engeland om precies te zijn. Het was voor ons de eerste keer in het Verenigd Koninkrijk sinds de brexit volledig afgerond was. Geen overgangsperiode meer, het volledige land staat nu compleet los van de EU. Dat zorgt her en der voor hogere prijzen. Zeker in de plaatsen waar veel toeristen komen, zoals Folkestone.
Doordat onze huidige auto zuiniger is dan de vorige, hebben we in België niet hoeven tanken. Ook in Frankrijk was dat niet nodig. Voorheen deden we dat wel, en konden we vervolgens Engeland en Wales van oost naar west op één tank doorkruisen. Daarna tankten we in Ierland. Nu is tanken in het Verenigd Koninkrijk onvermijdelijk. En pijnlijk duur, leert een snelle rekensom ons. We gaan hard ons best doen, om zo zuinig mogelijk te rijden.
Maar met twee hongerige kinderen in de auto, is dat van korte duur. Nog geen 100 kilometer, of ongeveer 62 mijl zoals de Britten zouden zeggen, staan we in een buiten wijk van Maidstone. Geen onbekende plek, hier zaten we in 2020 ook. Anders dan toen, is de gigantische drukte. Reizen tijdens coronatijd was in dat opzicht wel veel fijner. Omdat niemand in ons reisgezelschap de Britse cuisine echt kan waarderen, eindigen we bij een McDonald’s, waar we geen plasticbelasting hoeven te betalen, maar wel worden verzocht om al ons afval gescheiden weg te gooien.
Na een lange pauze rijden we snel door.
