Ruim één uur later zijn we in Isigny-sur-Mer. In het zuiden van dit plaatsje dat, de naam verraadt het al, aan zee ligt, is een McDonald’s te vinden. Hoewel we geen van allen zin hebben om hier zo vlot al te eten, is er toch iets wat ons overhaalt. Namelijk het servies. De Franse regering is een paar stappen verder als het gaat om recycleren van plastic. Hoewel de Fransen geen statiegeld kennen op flessen, dient wegwerpservies zoveel mogelijk voorkomen te worden. Wie bij een “Macdo” in het restaurant eet, krijgt herbruikbare middelen. Bekers, frietbakjes en bakjes waarin kipnuggets zitten, worden allemaal apart ingezameld en op minstens 60°C gewassen. Bezoekers die het eten meenemen, krijgen nog wel wegwerpmiddelen. De bakjes en bekers die wij krijgen, inspecteren we nauwkeurig. Niet omdat we het per se mee willen nemen, maar een keuze hebben we ook niet. Beide kinderen hebben hun eten nog niet op en veel tijd om te pauzeren hebben we niet meer. We wagen de gok en nemen de bakjes mee. De bekers laten we achter.
Onderweg kijken we nog of we grote problemen zouden kunnen krijgen. Op internet lezen we de wildste indianenverhalen. Zo zouden de bakjes via GPS op te sporen zijn. Het lijkt mij nogal vergezocht, maar voor de gemoedsrust in de auto, verwijderen we wel deze stickers en besluiten w deze, als het lukt, op een vrachtwagen te plakken.
