Vanaf de Hesburger in Ainaži rijden we aanvankelijk nog iets zuidelijker Letland in, maar al gauw blijkt dat we de bewoonde wereld snel verlaten. Op een parkeerplaats langs de snelweg, waar we gelukkig bereik hebben, toetsen we het adres van ons appartement in Tallinn in en keren we om.
Onderweg komen we nog door Ikla. Dit grensdorp ligt in Estland en is een belangrijke grensovergang geweest. De enorme parkeerplaats voor auto’s en vrachtwagens, de grote bistro, een hostel en de ruimte voor de wachtrijen voor de paspoortcontroles herinneren hier nog aan.
Een groot gedeelte is afgezet, immers behoren zowel Letland als Estland tot de Schengenzone en zijn paspoortcontroles niet meer nodig. De overige voorzieningen zijn er nog wel. De bistro lijkt goede zaken te draaien, doordat veel touringcars hier pauzeren. Ook de vrachtwagenchauffeurs, die parkeren op de betaalde parkeerplaats, komen hier eten. Daarnaast zijn er ook lokale busverbindingen die hier een halte hebben.
Op de parkeerplaats voor auto’s treffen we veel mensen met campers die op doorreis zijn. De grensovergang doet het altijd goed op foto’s. Dat blijkt uit de diverse auto’s die bij de grensovergang even stoppen, waarna de passagiers uitstappen om een selfie te nemen. Ik heb in die korte tijd auto’s uit Estland, Litouwen, Finland, Noorwegen, Frankrijk en zelfs het Verenigd Koninkrijk voorbij zien komen. Uiteraard stop ik er ook voor de foto’s.
Maar het toiletbezoek staat ook nog hoog op mijn lijstje. Ik tref het niet, want op het moment dat ik de bistro betreed, stapt er net een grote groep jongeren uit een bus die, gezien de rij bij de toiletten, hetzelfde plan heeft opgevat. Ik sluit netjes aan en mag na een paar minuten een hokje in.
Ik wist al dat het slot het niet goed deed, en dat de deur ook niet goed sloot. Daarom pak ik het drastisch aan, en zorg ik ervoor dat de deur in één keer sluit en op slot kan. Dat had ik niet moeten doen. Ik ben langer bezig geweest met het ontsnappen uit het te krappe wc-hokje dan dat ik op het toilet heb gezeten.
Vanuit Ikla rijden we terug richting Pärnu, om daar een restaurant te vinden. Onderweg komen we talloze auto’s tegen die middels grootlicht naar ons, en andere automobilisten, lijken te seinen. We hebben geen idee waarom, want de flitspalen zijn ons inmiddels wel bekend. Sterker nog, in Estland wordt elke flitspaal vooraf aangegeven met een duidelijk verkeersbord.
Gelukkig biedt Google ons de context die we misten, er zou namelijk een mobiele radarcontrole zijn. Deze had ik in Estland nog niet eerder meegemaakt. Voor de zekerheid rijden we 10 km/h langzamer dan is toegestaan, iets dat de auto’s voor ons ook doen. We komen op de locatie die Google aangeeft en treffen daar een behoorlijke politiemacht. Het gaat alleen niet om een radarcontrole, maar om de nasleep van een ongeval. Maar ook in deze situaties, is een gepaste snelheid niet meer dan logisch.
