Na de tirade van de boze Schipholmedewerker bereiken we eindelijk ons doel, we mogen onze jassen, tassen en andere losse onderdelen in vieze grijze bakken deponeren zodat een vijftal mensen ernaar kan gaan kijken.
Voor de grap zeg ik nog dat ik waarschijnlijk degene zal zijn die gefouilleerd zal worden. Immers is dat de vijf vorige keren, sinds 2019, ook gebeurd. De beveiliger laat me niet in de steek en fouilleert me op een manier die ongetwijfeld net mag, maar net iets te intiem was. Na deze onprettige ervaring kunnen we op zoek naar de gate.
Volgens airBaltic zou dit dezelfde zijn als die van een paar uur eerder, volgens Schiphol zou ons vliegtuig zelfs nog vertrekken. Om die reden en gezien het gedoe van de gehele ochtend, vertrouwen we airBaltic. Inmiddels zijn we niet meer de enigen die op weg zijn naar Estland. Daarnaast horen we ook opvallend veel Noors; deze mensen blijken hun vlucht gemist te hebben, maar weten dat nog niet. Medewerkers van Schiphol hebben hen namelijk verteld dat de vlucht vertraagd was. Niets is minder waar, ze zwaaien uiteindelijk hun eigen vlucht uit.
Na nog een paar uur volgt er een gatewijziging. Gedwee neemt iedereen daar plaats om daar verder te wachten. Maar daarna volgt er nóg een wijzing. Wederom slentert iedereen richting de juiste gate. Tot onze grote verbazing zijn daar amper stoelen aanwezig. Zodra we naar beneden mogen en gelijk door mogen lopen, blijkt dat we in dat halletje plaats hadden gehad voor iedereen en zelfs handbagage had een eigen zetel kunnen hebben.
Ruim zes uur later dan gepland vertrekken we eindelijk richting Estland.
